Η σανίδα σωτηρίας μου (LGBTQ+, gxg)

Κεφάλαιο 17

Το επόμενο πρωί βρήκε την Πριγκίπισσα στην αυλή, παρέα με την Μία να εξασκούν τις ικανότητές τους στην ξιφασκία.

Είχε περάσει αρκετός καιρός από την τελευταία επίσκεψη της Μία, οπότε εκμεταλλευόμενη και την επιστροφή της φίλης της από τη Μαδρίτη, την επισκέφθηκε.

Οι δύο γυναίκες βρίσκονταν στο κέντρο της αυλής, όντας περιτριγυρισμένες από φρουρούς που πρόσεχαν διακριτικά την Πριγκίπισσα και ήταν έτοιμοι να επέμβουν ανά πάσα στιγμή.

Τα ξίφη τους χτυπούσαν δυνατά, ενώ η Δάφνη κραδαίνοντας το σπαθί, φαινόταν σαν μια πολύ επιδέξια χορεύτρια πάνω στη σκηνή. Οι κινήσεις της κοφτές, μετρημένες, άλλοτε απαλές και άλλοτε πιο δυνατές, όλες με σκοπό να αποκρούσει τα χτυπήματα της φίλης της, αλλά και να εξαπολύσει την επίθεσή της.

Μια απότομη κίνηση είχε ως αποτέλεσμα η Δάφνη να χάσει την ισορροπία της και να βρεθεί εκτεθειμένη στα χτυπήματα της Μία. Η πλάτη της πλέον ακουμπούσε το δροσερό γρασίδι, ενώ λίγα εκατοστά από το πρόσωπο της βρισκόταν η κορυφή του ξίφους της Μία.

"Που έχεις το μυαλό σου;" ρώτησε η Μία, δίνοντάς της το χέρι της, ώστε να μπορέσει να σηκωθεί.

"Δεν ξέρω..." απάντησε η Δάφνη, φτιάχνοντας παράλληλα τη στολή της και φέρνοντας το ξίφος της σε όρθια θέση. Ήξερε πολύ καλά την απάντηση στην ερώτηση της φίλης της, όμως δεν ήξερε αν ήταν ακόμη έτοιμη να ανοιχτεί σε κάποιον για όλα αυτά που ένοιωθε.

"Δάφνη, με ξέρεις και σε ξέρω πόσα χρόνια. Γνωρίζεις ότι μπορείς να μου πεις τα πάντα έτσι;"

Η Δάφνη αναστέναξε και έγνεψε καταφατικά.

"Τις τελευταίες μέρες... κάνω σκέψεις περίεργες..." αποκρίθηκε η Πριγκίπισσα, χαμηλώνοντας το βλέμμα της.

"Δηλαδή;"

"Η Άννα..." ψιθύρισε ντροπαλά η Δάφνη, ενώ η Μία γούρλωσε τα μάτια της.

"Τι τρέχει με την Άννα, Δάφνη;" ρώτησε περιπαικτικά η Μία έχοντας παράλληλα ζωγραφισμένο στο πρόσωπό της ένα πονηρό χαμόγελο.

"Τίποτα!" Απάντησε με πολύ συντομία η Πριγκίπισσα, γεγονός που προκάλεσε ακόμη περισσότερη περιέργεια στην Μία.

"Αν δεν μου πεις τι συμβαίνει, ορκίζομαι θα πάω να ρωτήσω την ίδια!"

"Αν το κάνεις αυτό, θα σε στείλω εξορία." απάντησε με ανέκφραστο ύφος η Δάφνη, μη μπορώντας στο τέλος να κρύψει το χαμόγελό της.