Κεφάλαιο 44

322 25 4
                                    

8 Χρόνια Μετά

Το κουδούνισμα των κλειδιών διέκοψε την νεκρική σιγή που επικρατούσε, καθώς η γυναίκα τράβηξε τα κλειδιά της και έσπρωξε την ατσάλινη πόρτα για να κλείσει. Έβγαλε το μακρύ παλτό της και το κρέμασε στον καλόγερο. Τοποθέτησε τα κλειδιά στο μαρμάρινο έπιπλο δεξιά της και σουλούπωσε τα βρεγμένα από την βροχή μαλλιά της, μπροστά στον καθρέφτη. Ύστερα, κατευθύνθηκε μέσα, με τα τακούνια της να χτυπούν διαδοχικά το πάτωμα.

"Κυρία;!" αποκρίθηκε με απορία στην φωνή το κορίτσι που καθόταν στον μεγάλο λευκό καναπέ του σαλονιού και πέταξε αμέσως το κινητό της στο γυάλινο τραπέζι μπροστά της.
"Είχατε πει θα αργούσατε. Συνέβη κάτι;" ρώτησε και στάθηκε αμήχανα μπροστά στην γυναίκα. Ένιωθε απίστευτες τύψεις που την βρήκε να παίζει με το κινητό.

"Όχι, Χριστίνα μου." αποκρίθηκε η γυναίκα και κατευθύνθηκε στην κάβα που υπήρχε ακριβώς δίπλα από το τζάκι. Τράβηξε με προσοχή ένα μπουκάλι κόκκινο κρασί και έπειτα κατευθύνθηκε στην κουζίνα.
"Απλώς, τελειώσαμε νωρίτερα και γύρισα κατευθείαν σπίτι. Όλα καλά εδώ;" ακούμπησε το μπουκάλι στην μπάρα μπροστά από την εστία της κουζίνας και γύρισε να κοιτάξει το κορίτσι.

"Ναι ναι, μην ανησυχείτε. Πριν λίγο την έβαλα για ύπνο."

"Άρα την προλαβαίνω πριν κοιμηθεί λες;"

"Έτσι πιστεύω. Αρκεί να πάτε τώρα." αποκρίθηκε το κορίτσι.

"Ωραία, έλα μαζί μου." αποκρίθηκε η μεγαλύτερη γυναίκα και έσπευσε για να πιάσει την τσάντα της που βρισκόταν πάνω στο μαρμάρινο έπιπλο δίπλα στην είσοδο. Βρήκε το πορτοφόλι της και από μέσα έβγαλε κάποια χαρτονομίσματα, τα οποία πρόσφερε στο κορίτσι.

"Σε ευχαριστώ πολύ, Χριστίνα! Με έσωσες και απόψε!" της χαμογέλασε. "Μπορείς να πηγαίνεις, μην σε καθυστερώ άλλο." της έσφιξε φιλικά το μπράτσο.

Το κορίτσι πήρε τα χαρτονομίσματα και χαμογέλασε ευγενικά. Έπειτα την καληνύχτησε και έφυγε.

Η γυναίκα έσπευσε στα μαρμάρινα σκαλοπάτια και τα ανέβηκε βιαστικά, ώσπου έφτασε στον πάνω όροφο του σπιτιού. Παρατήρησε ένα φως να ξεπροβάλλει από την μισάνοιχτη πόρτα του δωματίου. Πλησίασε στις μύτες των ποδιών της και έσπρωξε αργά την πόρτα για να ανοίξει.

Η σανίδα σωτηρίας μου (LGBTQ+, gxg)Where stories live. Discover now