Η σανίδα σωτηρίας μου (LGBTQ+, gxg)

Κεφάλαιο 11

Οι εβδομάδες περνούσαν και οι προετοιμασίες για την Στέψη γίνονταν όλο και πιο απαιτητικές. Η Δάφνη έλλειπε συνεχώς από την Βασιλική Κατοικία, ενώ τα καθήκοντα της Άννας είχαν αυξηθεί. Η νεαρή κοπέλα ευελπιστούσε να ξεκλέψει λίγο χρόνο για να μιλήσει με την Πριγκίπισσα, όμως ήταν μάταιο. Οι μοναδικές φορές που την έβλεπε στην διάρκεια της ημέρας ήταν όταν έφευγε το πρωί και όταν επέστρεφε αργά το βράδυ.

Εκείνο το βράδυ η Άννα έμεινε μέχρι αργά για να συμμαζέψει στην κουζίνα. Χαμένη στις σκέψεις της, προσπαθούσε να σκουπίσει τα πιάτα που μόλις είχε πλύνει, όταν άκουσε μια δυνατή κραυγή από τον πάνω όροφο, συγκεκριμένα από την Πριγκιπική Κάμαρα.

Άφησε με μια γρήγορη κίνηση το πιάτο που κρατούσε στα χέρια της και έτρεξε στην Κάμαρα, όπου βρήκε την Πριγκίπισσα να ουρλιάζει, με το πρόσωπο της κατακόκκινο να στάζει ιδρώτα και να πετάει με μανία τα σκεπάσματα από το κρεβάτι της.

Η Άννα έντρομη έτρεξε δίπλα στην πριγκίπισσα και έκατσε στο κρεβάτι.
"Πριγκίπισσα Δάφνη, όλα καλά! Ηρεμήστε, όλα καλά! Ήταν μόνο ένα κακό όνειρο!" είπε η Άννα, ενώ αγκάλιασε με τα χέρια της το πρόσωπο της Δάφνης και την ανάγκασε να την κοιτάξει.

Αμέσως το πρόσωπο της Δάφνης γαλήνεψε και σταμάτησε το σώμα της να τρέμει. Θα χαρακτήριζε κάποιος το άγγιγμα της Άννας θεϊκό, αφού κατάφερε να ηρεμήσει τόσο γρήγορα την Δάφνη.

"Άννα; Εσύ εισαι;" ρώτησε σαστισμένη η Δάφνη, ενώ η ανάσα της άρχισε να σταθεροποιείται.

"Ναι πριγκίπισσα μου, εγώ είμαι. Είμαι εδώ, μην ανησυχείτε" αποκρίθηκε η νεαρή κοπέλα, ενώ χάιδευε τρυφερά τα χέρια της πριγκίπισσας που ήταν κρύα σαν πάγος.

Τότε η Δάφνη έκανε κάτι απρόσμενο. Έγειρε το σώμα της και ακούμπησε το κεφάλι της στον ώμο της κοπέλας.

"Την είδα Άννα..." αποκρίθηκε η Δάφνη ψιθυριστά.

"Ποια;" ρώτησε η Άννα, προσπαθώντας να κρυψει την αμηχανία που ένιωθε. Ήξερε την απάντηση. Ήθελε απλώς να αφήσει χώρο στην πριγκίπισσα να της ανοιχτεί, να της μιλήσει για αυτό που βίωνε, για να μπορέσει με τη σειρά της να της σταθεί. Ήθελε να είναι στο πλευρό της.

"Την Λυάννα... Πάλι. Κάθε βράδυ την βλέπω στον ύπνο μου... Το ίδιο όνειρο... Να είναι εκεί και ξαφνικά να εξαφανίζεται. Να μην μπορώ να της μιλήσω, να την αγκαλιάσω, να της πω πόσο την αγαπάω... Να της πω πως εύχομαι να έπαιρνα εγώ την θέση της... Είναι άδικο να έχω ό,τι ανήκει σε αυτήν. Είναι άδικο γιατί ξέρω πώς πότε δεν θα γίνω τόσο καλή όσο εκείνη..."