Η σανίδα σωτηρίας μου (LGBTQ+, gxg)

Κεφάλαιο 15

Η Άννα βρήκε την ευκαιρία στο διάστημα που απουσίαζε η Πριγκίπισσα να επισκεφθεί την μαμά της.

Παρ'όλο που ήθελε να αποπροσανατολίσει το μυαλό της από την Πριγκίπισσα, συνεχώς κατέληγε να μιλάει για αυτήν, γεγονός που προκαλούσε απορία στην μαμά της. Ίσως τελικά η Πριγκίπισσα να μην είναι όπως την περιέγραφαν, σκέφτηκε η μαμά Σόφη.

Παρατήρησε πως κάθε φορά που η Άννα ανέφερε το όνομά της Δάφνης, τα μάτια της εξακολουθούσαν να λάμπουν και ένα χαμόγελο ήταν συνεχώς ζωγραφισμένο στο πρόσωπό της. Πρώτη φορά έβλεπε την κόρη της σε αυτήν την κατάσταση.Το μόνο που την ενδιέφερε ήταν να βλέπει το κοριτσάκι της χαρούμενο, και προφανώς η Άννα ήταν αρκετά χαρούμενη με την καινούρια της δουλειά. Αυτό της ήταν υπέρ αρκετό. Η περιέργεια όμως ήταν εκεί.

"Αγάπη μου, αν δεν σε ήξερα θα νόμιζα ότι είσαι ερωτευμένη με την Πριγκίπισσα!" αστειεύτηκε η μαμά Σόφη.

"Τι; Τι λες μαμά, πως σου ήρθε αυτό!" απάντησε η Άννα, με τα μάγουλά της να αποκτούν ένα έντονο ροζουλί χρώμα.

"Αγαπούλα μου, ηρέμησε, αστειευόμουν. Προφανώς, έχετε έρθει πολύ κοντά με την Πριγκίπισσα και αυτό είναι υπέροχο. Χαίρομαι πάρα πολύ για σένα. Είναι σημαντικό να έχεις μια καλή σχέση με το αφεντικό σου, πόσο μάλλον με την μελλοντική βασίλισσα της χώρας! Έτσι δεν είναι;"

Η Άννα παρέμεινε σιωπηλή, νιώθοντας την καρδιά της έτοιμη να πεταχτεί από το στήθος της. Δεν άντεχε να κρατάει μυστικά από την μητέρα της. Όφειλε να της πει την αλήθεια, όμως δεν έβρισκε το κουράγιο.

"Μαμά;..." ψέλισε.

"Τι είναι καρδιά μου;"

"Και αν... είμαι;..."

"Τι "και αν είσαι", ψυχή μου;" ρώτησε η μαμά Σόφη.

Η Άννα πλέον έτρεμε, ενώ δάκρυα άρχισαν να σχηματίζονται στα μάτια της. Η μητέρα της, σαστισμένη από την εικόνα μπροστά της, χρειάστηκε μερικά δευτερόλεπτα ώσπου να το συνειδητοποιήσει. Η κόρη της, η Άννα, η Αννούλα της... είχε ρομαντικά συναισθήματα για την Πριγκίπισσα Δάφνη. Πλέον είχε σιγουρευτεί.

"Αχ Αννούλα μου..." Πλέον και η μαμά Σόφη δάκρυζε, όχι επειδή είχε απογοητευτεί με την κόρη της, αλλά επειδή έβλεπε πόσο την απασχολούσε αυτό το θέμα και πως δεν ήταν εκεί από την αρχή για να την βοηθήσει.
"Πόσο καιρό;..."

"Από την πρώτη μέρα που συναντηθήκαμε, νομίζω..." απάντησε η Άννα σκουπίζοντας τα δάκρυά της.