Η σανίδα σωτηρίας μου (LGBTQ+, gxg)

Κεφάλαιο 14

Η ώρα 7 το πρωί και η Μαρία είχε βάλει ήδη μπροστά το σιγύρισμα στην Βασιλική Κατοικία, όταν ξαφνικά αντίκρισε στον καναπέ του σαλονιού δύο φιγούρες ξαπλωμένες, η μία πάνω στην άλλη.

Πλησιάζοντας αργά με τις μύτες των ποδιών της κατάφερε να διακρίνει ξεκάθαρα τα πρόσωπα της Δάφνης και της Άννας, γεγονός που την εξέπληξε. Η Άννα δεν είχε δείξει ποτέ σημάδια ότι είχε έρθει κοντά με την Πριγκίπισσα, ή μάλλον... Η Πριγκίπισσα ποτέ δεν είχε δείξει σημάδια ότι είχε έρθει κοντά στην νεαρή κοπέλα.

Παρ'όλο που η Μαρία είχε μεγαλώσει την πριγκίπισσα Δάφνη και ήταν κοντά της στις δύσκολες στιγμές, εκείνη αρνούνταν να δείξει οποιαδήποτε τρυφερότητα.

Ήταν ένα θέαμα, λοιπόν, που όχι μόνο εξέπληξε θετικά την Μαρία, αλλά την έκανε χαρούμενη που επιτέλους η μικρή Δάφνη κατάφερε να προχωρήσει στην ζωή της και που βρέθηκε κάποιος να σπάσει τα τείχη που περιέβαλλαν τον εσωτερικό της κόσμο.

Αν και η Μαρία χαμογελούσε στο θέαμα, ήξερε ότι έπρεπε σύντομα να τις ξυπνήσει γιατί αν τις έβλεπε κάποιος, ίσως να παρεξηγούσε το συγκεκριμένο θέαμα.

Δεν ήξερε ποια σχέση είχε δημιουργηθεί ανάμεσα στην πριγκίπισσα και το κορίτσι, ήξερε όμως πως ήταν ευγνώμων που είχε δημιουργηθεί. Και είχε σκοπό με κάθε τρόπο να την προστατέψει.

Πλησίασε, λοιπόν, κοντά τους και ψιθύρισε στο αυτί της κοπέλας.

"Άννα, κορίτσι μου, ξύπνα. Με ακούς; Ξύπνα καλή μου, δεν θα έπρεπε να βρίσκεσαι εδώ." Της σκούντηξε απαλά το χέρι, χωρίς όμως να λάβει απάντηση. Η ύπαρξή της ολόκληρη μύριζε αλκοόλ.

Τότε κατέφυγε στην Πριγκίπισσα.
"Πριγκίπισσα μου, κυρία Δάφνη;" χάιδεψε απαλά το μέτωπό της. "Πρέπει να σηκωθείτε. Κυρία Δάφν-"

Η Πριγκίπισσα άνοιξε απότομα τα μάτια της, ενώ το σώμα της τραντάχτηκε δυνατά.

"Σσσς" την καθησύχασε "Εγώ είμαι πριγκίπισσα μου, η Μαρία. Με συγχωρείτε, αλλά έπρεπε να σας ξυπνήσω."

Μόλις συνειδητοποίησε η Δάφνη την κατάσταση στην οποία βρισκόταν, απομάκρυνε με τρυφερότητα το σώμα της νεαρής κοπέλας από πάνω της, προσπαθώντας να δικαιολογηθεί στην Μαρία.

"Ε- εμείς γυρίσαμε χθες το βράδυ, η Άννα είχε πιει, δε- δεν μπορούσε να περπατήσει και την γύρισα πίσω και υ- υποθέτω μας πήρε ο ύπνος εδώ..." ψέλισσε η Δάφνη. Η Άννα δίπλα της εξακολουθούσε να έχει τον πιο γλυκό ύπνο.