√61+2x≠-4y [MAZRUB]

42. bölüm: Saksıma Bir Ceset Diktim

Rekor üstüne rekor. En uzun bölümle karşınızdayım.  Satır aralarına yorum bırakmayı unutmayın çiçeklerim 🥀❤️

Bölüm 42: Saksıma Bir Ceset Diktim

Kardelen'den:

"Kardelen?"

O adımı her söylediğinde sevinirdim, yıllardır ettiğim duaların kabul olduğunu görebildiğim için.

Kusursuz diksiyonu, ciddi sesi ve sempatik haliyle harmanlanan sesi... Bu seste adımı duymak gülümsememe yetiyordu.

Ama o bu sefer her zamanki ses tonunda sormamıştı bu soruyu. Son sözlerimden sonra basit bir veda ile yayını kapatmış sakallarını karıştırıp uzaklara daldıktan sonra mırıldanarak şaşkınlıkla sayıklamıştı adımı.

"Sen... Neden böyle bir şey söyledin?" Gözlerinde bir hüzün vardı. Derin bir hüzün. Hatta yüzünde şu ana kadar gördüğüm en üzgün ifade vardı.

Bu hali az önceki Kardelen'i ortadan kaldırmıştı.

"Bu... benim  kim olduğumu hakkında ki açıklamamdı." Niye bu kadar üzgün görünüyordu bilmiyordum ama bu kendimi kötü hissetmeme sebep oluyordu.

Sessizce açıkladım kendimi "Senin çiçeğin olmak istiyorum ama görüyorum ki bu imkansız." Kafasını eğdiğinde bir şey yapmadığım halde kendimi oldukça rezil hissediyordum.

Dudaklarımı ıslatıp ellerini tuttum. Neden buz gibi ellerin? Kaan ben sana ne yaptım?

Sonra geçmiş yayınlarını anımsadım. Evet, o çiçekleri sevmiyordu. Neden? Yoksa annesine... Hayır, hayır! Ben asla onun annesiyle olan hatıralarının kötü kısımlarını ona hissettirmek istemedim. Ben onu üzmemem ki...

Ellerini daha da sıktım ve derin bir nefes alıp cesurca sordum, "Bir yayınında 'Çiçekler annemi benden aldı' dedin. Bundan mı çiçeklere kinin? Ya da ben annen ile ilgili sana kötü bir şe-" Kafasını hızlıca iki yana sallayıp yaklaştı bana.

"Hayır Kardelen'im, sen kötü bir şey yapmadın." dediğinde sesimi daha da alçaltıp devam ettim.

"Kaan... Ne yaşadığını bilirsem seni bu çiçek mevzusu hakkında zorlamam. Hatta ağzımı bile açmam. Ama eminim, çiçekler annene bir şey yapmamıştır. Yani... Ne bileyim bir daha bu konuyu açmam bile." Daha fazla konuşacakken o sakince adımı sayıkladı.

"Kardelen..."  Gözlerimin içine bakıp devam etti "Annemin adı Demet'ti."

Demet...

Çiçeklerle alakalı güzel bir isim. Yoksa bu yüzden mi sevmiyor çiçekleri? Hem çiçekler annesini ondan nasıl alsın ki? Dayısı değil mi bu olanlardan sorumlu olan kişi?

Dudaklarını birbirine bastırdıktan sonra devam etti "Ona toplayıp verdiğim çiçeklerin kokladığı son şey olduğunu bilmiyordum. Son sözlerinin çiçek olacağını da... "

İstemsizce gözlerim dolduğunda o göz temasını kesip devam etti "Annem çiçekleri çok severdi."

Derinden nefes verip gülümseyerek devam etti. Ama acı bir gülümseme ile. "Çünkü masum derdi çiçeklerini sularken. Güzellerim, masumlarım derdi hep." Kafamı yukarı kaldırıp ağlamamak için kendimi zor tuttuğumda o devam etti.