Σερίνα
Κάθομαι μπροστά απ' τον καθρέφτη μου στα παρασκήνια. Περνάω αργά και προσεκτικά το κόκκινο κραγιόν πάνω από τα χείλη μου. Έτοιμη σχεδόν... Θαυμάζω την αντανάκλασή μου. Μάτια τέλεια βαμμένα με eyeliner και μάσκαρα μαύρη, να τονίζουν τις χρυσογάλανες ίριδές μου. Οι ελαφριές καστανές μου μπούκλες να πέφτουν ανάλαφρα στους ώμους που αφήνει εκτεθειμένους το ντεκολτέ του κόκκινου φορέματος που φοράω απόψε. Κόκκινο... με αστραφτερό φινίρισμα από πάνω έως κάτω. Σηκώνομαι και το στρώνω στη μέση όπου στενεύει, αγκαλιάζοντας την καμπύλη των γοφών μου άψογα. Παίρνω απ' το μπουντουάρ το ασημένιο μου κολιέ με σχήματα λουλουδιών κατά μήκος και το κουμπώνω γύρω απ' το λαιμό μου. Το λευκό δέρμα μου αστράφτει κάτω απ' τις λάμπες που πλαισιώνουν τον καθρέφτη, εν μέρη χάρη στο γκλίτερ που έχω απλώσει με αφθονία κατά μήκος του στέρνου μου. Φοράω το μονόπετρο που μου χάρισε φέτος στα 24α μου γενέθλια ο πατέρας και τέλος ένα ζευγάρι σκουλαρίκια σετ με το κολιέ. Κοιτάζομαι μία τελευταία φορά για να σιγουρευτώ ότι δεν ξέχασα κάτι και προχωράω προς τη σκηνή του μπαρ με τις κόκκινες γόβες μου να αντηχούν στο παρκέ με κάθε μου βήμα...
Φτάνω στο κέντρο της σκηνής όπου με περιμένει το άσπρο μου μικρόφωνο πάνω στη βάση του. Το θερμό χρώμα του εσωτερικού φωτισμού του χώρου με αγκαλιάζει ενώ ένας όχι πολύ δυνατός προβολέας στρέφεται πάνω μου από ψηλά. Κοιτάζω τους πελάτες που κάθονται στα τραπέζια απολαμβάνοντας το πότο τους και τα συνοδευτικά του και τώρα... και τη θέα της τραγουδίστριας. Οι περισσότεροι είναι μεσήλικες άντρες, αλλά υπάρχουν και μερικοί νεαροί. Γυναίκες είναι ελάχιστες, εκτός απ' τις σερβιτόρες που πάνε κι έρχονται ανάμεσα στα τραπέζια με δίσκους στο χέρι και αμφίεση... όχι και πολύ συντηρητική.
Για μένα είναι το ίδιο όλοι τους... άντρες, γυναίκες, πλούσιοι και μη, ηλικιωμένοι ή νέοι. Κανένας δε μου προκαλεί κανένα ενδιαφέρον. Κάθε βράδυ μού περνάνε όλοι τους αδιάφοροι, ακόμα κι αν αυτοί έχουν όλοι την προσοχή τους στραμμένη πάνω μου. Πάνω στο πρόσωπό μου, το σώμα μου, τη φωνή μου. Είναι εδώ για να προσφέρουν τα χρήματά τους σε αντάλλαγμα μ' αυτό που αυτοί θεωρούν διασκέδαση. Ποτό, φαΐ, γυναίκες και τραγούδι. Εκτός απ' τους VIP πελάτες, φυσικά. Που έρχονται κυρίως για μια συνάντηση με τον πατέρα μου στο VIP δωμάτιο.
Δε με απασχολούν οι δουλειές του πατέρα μου. Ούτε οι αντιρρήσεις που φέρνει για τη "δουλειά" που κάνω εδώ. Εγώ δεν το βλέπω σαν δουλειά αυτό. Τραγουδάω γιατί έτσι θέλω. Γιατί μ' αρέσει. Γιατί μ' αρέσει να χάνομαι στους στίχους και τη μελωδία των αγαπημένων μου κομματιών. Και να ξεχνάω όλα τα άλλα. Παρόν...παρελθόν...σκέψεις και συναισθήματα.
Η ορχήστρα που είναι μπροστά απ' τη σκηνή παίζει τις πρώτες νότες του Mad About You κι εγώ... πιάνω το μικρόφωνο... και ξεκινάω να τραγουδάω...
~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~
~~Πώς σας φαίνεται η πρωταγωνίστρια μας; Τι μυστικά να κρύβει άραγε κάτω απ' τα φανταχτερά της φορέματα και το ψυχρό προσωπείο της;...~~
CITEȘTI
Επιθυμίες της νύχτας ♤ Στο Σικάγο
Ficțiune generală«Δώσε νόημα στη ζωή μου... Κι εγώ θα σου χαρίσω την ψυχή μου...», του είπε εκείνη με το βλέμμα της καρφωμένο κατευθείαν στα καταπράσινα μάτια του. «Σύμφωνοι», απάντησε ο 'δαίμονας', με τα πράσινα μάτια του να καίνε από τον ενθουσιασμό και η συμφωνία...
