Επιθυμίες της νύχτας ♤ Στο Σικάγο

Κεφάλαιο 3

Σερίνα

Μετά από ένα ακόμα τραγούδι των Hooverphonic, λαμβάνω το χειροκρότημα του κοινού και αποχωρώ απ' τη σκηνή. Η ορχήστρα παίζει το επόμενο τζαζ μουσικό της κομμάτι. Επιστρέφω στο καμαρίνι μου όπου με περιμένει η Στέισυ, στυλίστρια και μακιγιέζ μου εδώ και δύο χρόνια, από τότε που τελείωσα με τις σπουδές μου. Επίσης είναι ο μοναδικός άνθρωπος στον κόσμο που θεωρώ πραγματικό μου φίλο.

Σαν παιδί έκανα μαθήματα στο σπίτι. Όλα τα χρόνια, μέχρι και το απολυτήριο λυκείου, δεν πήγα ποτέ σχολείο. Επομένως το να γνωρίσω και να κάνω φίλους δεν ήταν ακριβώς εύκολο. Η μητέρα μου προσπαθούσε πάντα να καλεί παιδιά φίλων της στην έπαυλη. Δεν κράτησα επαφές με κανένα τους, όμως, μετά το... συμβάν. Εν μέρη γιατί, φυσικά, ο πατέρας μου έκανε το σπίτι φρούριο για να μας προστατέψει. Αλλά, φυσικά, και γιατί δεν ήμουν για κανένα λόγο σε συναισθηματική θέση για φίλους και παιχνίδια. Ακόμα κι αν ήμουν μόνο εφτά ετών.

Όταν τελείωσα με το κολέγιο, παρ' όλα αυτά, και αποφάσισα ότι θέλω να τραγουδάω στο βασικό μπαρ του πατέρα μου, ζήτησα να μου προσλάβει μία νέα στυλίστρια, η οποία θα αναλάμβανε όλες τις δημόσιές μου εμφανίσεις. Ακόμα κι αν αυτές είναι περιορισμένες στην καθημερινότητά μου. Κι έτσι ήρθε και με έβγαλε απ' το βούρκο της μελαγχολίας η εικοσιτετράχρονη τότε καστανομάλλα φίλη μου, με τα χρυσά της μάτια να λάμπουν από ενθουσιασμό και ζωντάνια.

«Τελείωσες για απόψε;», με ρωτάει μη προσπαθώντας καν να κρύψει τις σκανδαλιάρικές της προθέσεις. Φοράει ένα εξαιρετικά εκκεντρικό κουφετί στενό φουστάνι που φτάνει μέχρι τη μέση των μηρών της. Το επιπλέον ύφασμα που δένει γύρω απ' τη βάση του φορέματος σχηματίζει διάφορα τρισδιάστατα αφηρημένα σχήματα, κάνοντάς τη να μοιάζει με περιτύλιγμα δώρου αφού κανείς το έχει ξετυλίξει και το έχει αφήσει στην άκρη. Ακουμπάει με το γοφό στο μπουντουάρ μου σταυρώνοντας τα εκτεθειμένα πόδια της, τα οποία καταλήγουν σ' ένα ζευγάρι αστραφτερά ροζ-χρυσά σανδάλια με τακούνι και με κοιτάει προκλητικά.

Πάντα έτσι είναι. Με προκαλεί να βγω έξω απ' το κουτί μου και να κάνω πράγματα που δε θα έκανα χωρίς λίγο σπρώξιμο. «Γιατί, τι έχεις στο μυαλό σου;», τη ρωτάω σε απάντηση καθώς κοιτάζομαι στον καθρέφτη για να σιγουρευτώ ότι όλα είναι στην εντέλεια.

Σηκώνεται και γυρίζει προς τον καθρέφτη μιμούμενη εμένα. Μόνο που δεν ελέγχει το ελαφρά smokey χρυσό μακιγιάζ της παρά με κοιτάει μέσω της αντανάκλασής μας. «Έχω απίστευτη ανάγκη για ένα κοκτέιλ αυτή τη στιγμή και τυχαίνει, εντελώς τυχαία, να υπάρχει ένα μπαρ εκεί έξω», σαρκάζεται. Με κοιτάει μ' ένα ύφος που δε σηκώνει αντιρρήσεις. «Άσε που ο μπάρμαν είναι σέξι και κάθε φορά προσπαθεί να το παίξει αδιάφορος και επαγγελματίας όταν πάω να του πιάσω κουβέντα».

«Κι εσύ είσαι αποφασισμένη να τον κάνεις να... ανοιχτεί, φαντάζομαι», σειρά μου να την πειράξω με ένα λοξό πονηρό χαμόγελο.

«Είμαι όντως. Δε βλέπεις πώς ντύθηκα απόψε;». Κάνει μια στροφή δείχνοντας τον εαυτό της από πάνω μέχρι κάτω. Τα μακριά της σκουλαρίκια, ασορτί με το χρυσό κολιέ της με σχήματα φύλλων ελιάς, χορεύουν κι αυτά μαζί με τη στροφή της.

«Ντύθηκες σαν πεταλούδα. Δε νομίζεις ότι θα τον τρομάξεις μ' όλο αυτό το φρουφρού;», την πειράζω ενώ ισιώνω το φουστάνι μου στους ώμους.

«Αν δε με θέλει με τα εκκεντρικά μου outfit, τότε θα πάμε στον επόμενο», λέει με υπερυψωμένα τα φρύδια και σουφρωμένα τα βαμμένα ροζ χείλη της.

«Πολύ σωστή σκέψη», την επικροτώ στην άποψή της.

«Άρα...;».

«Ένα κοκτέιλ, όμως, μόνο. Κάποιοι από μας παριστάνουν ότι δουλεύουν εδώ, μην το ξεχνάς».

«Ξέρω... ξέρω, πριγκίπισσα», λέει πειραχτικά και περνάει το χέρι της πάνω απ' τους ώμους μου. «Δε θα σε στερήσω απ' το κοινό σου για όλο το βράδυ...». 

~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~

~~Ρίξαμε μια κλεφτή ματιά στο παρελθόν της Σερίνα... Τι να έχει συμβεί άραγε όταν ήταν εφτά χρονών; Ποιος αγαπάει ήδη τη Στέισυ; Ελπίζω να μην είμαι η μόνη... 😅~~