Τζέικομπ
Αφού ήπιαμε ο καθένας από ένα ποτήρι ουίσκι απολαμβάνοντας τη μαγευτική φωνή της τραγουδίστριας, αποχωρήσαμε απ' το Violet Lounge. Περπατάμε εγώ κι ο Ρέι στους δρόμους της πόλης, με τα φώτα απ' τα αμάξια και τα νυχτερινά κέντρα να φωτίζουν τη νύχτα. Σαββατόβραδο και το Σικάγο είναι ολοζώντανο, φυσικά. Μουσικές ακούγονται απ' τα μπαρ και τα κλαμπ. Άνθρωποι κι αυτοκίνητα ανεβοκατεβαίνουν στους δρόμους, με το χαρακτηριστικό αέρα της πόλης να φυσάει ανάμεσά τους. Δεν κάνει πολύ κρύο ακόμα, παρ' όλο που είναι ήδη αρχές Οκτώβρη.
Ο Ρέι φαίνεται ακόμα κάπως προβληματισμένος, προφανώς με τη σημερινή συνάντηση με τον Λάρσον. Δεν τον αδικώ.
«Δεν μπορώ να καταλάβω γιατί θέλει να πάμε σπίτι του αύριο», λέει διαλύοντας τη σιωπή μας.
«Σίγουρα θα θέλει να μας ψυχολογήσει καλύτερα», του απαντάω. «Και να μας κάνει και καμιά ερώτηση παγίδα», το ρίχνω και λίγο στην πλάκα χωρίς να ξέρω αν αυτό θα τον παρηγορήσει καθόλου. Ούτε εγώ ξέρω ακριβώς πώς να νιώσω για την "πρόσκληση για τσάι" στη φωλιά του αρχηγού της Μαφίας. Σίγουρα θα θέλει να μας τεστάρει κάπως.
«Θα πρέπει να είμαστε πολύ προσεκτικοί και να μην κάνουμε κανένα λάθος. Είμαι σίγουρος ότι θα εξαρτηθεί ολόκληρη η συνεργασία μας απ' το αυριανό». Η ανησυχία του φίλου μου απ' το Μαϊάμι είναι εμφανής στη φωνή του.
Τον χτυπάω μαλακά στην κορυφή της πλάτης του. «Θα είμαστε ψύχραιμοι και συγκεντρωμένοι κι όλα θα πάνε μια χαρά», τον καθησυχάζω σταματώντας για να τον κοιτάξω. Σφίγγει τα χείλη του, αλλά συγκατανεύει. Πάντα είναι ο ανήσυχος απ' τους δυο μας.
Θέλω απεγνωσμένα να αλλάξω θέμα για να μη σκεφτόμαστε άλλο το αύριο. «Τελικά η τραγουδίστρια το γύρισε σε λυπητερό το ρεπερτόριο», αφήνω ένα κοφτό γελάκι για να ελαφρύνω ακόμα περισσότερο την ατμόσφαιρα, καθώς προχωράμε στο δρόμο μας. «Κι εγώ που νόμιζα ότι θα λέει αισθησιακά τζαζ κομμάτια όλο το βράδυ». Δε φαίνεται να πιάνει πολύ στο Ρέι η προσπάθειά μου.
Απαντάει διστακτικά. «Ναι, φαντάζομαι θέλουν να έχουν ποικιλία». Μένει σιωπηλός για λίγο. «Από κοντά ήταν ακόμα πιο κουκλάρα πάντως...». Χαμογελάω. Η σκέψη μιας οπτασίας φτάνει πάντα για να χαλαρώσει.
«Όντως, ήταν–», κάνω μια παύση να σκεφτώ το καλύτερο επίθετο. «–μια εντυπωσιακή παρουσία...». Ο Ρέι γυρνάει και με κοιτάει απ' το πλάι.
«Αυτό είναι το καλύτερο που μπορείς να πεις;», με ρωτάει σαρκαστικά. Του ανταποδίδω το βλέμμα.
«Μπορώ να πω πολλά... αλλά φαινόταν σοβαρή κοπέλα. Σίγουρα τέτοιες γυναίκες έχουν πολύ αυτοπεποίθηση και δεν αφήνουν εύκολα κάποιον να τις πλησιάσει. Δεν είδες πώς μας κοίταξε; Σα να μας έκοβε από πάνω μέχρι κάτω... Κι όχι με την καλή έννοια...».
«Ας με κοιτάει μια τέτοια γυναικάρα εμένα... κι ας με βρίζει με τα μάτια της», κοιτάει πέρα ονειροπόλα. Απίστευτος αυτός ο άνθρωπος! Καγχάζω και τον σκουντάω πειραχτικά. Μου ανταποδίδει το μικρό γελάκι και δεν προσθέτει τίποτα παραπάνω.
Η αλήθεια είναι ότι με ενοχλούν αυτές οι γυναίκες που τους κοιτάζουν όλους αφ' υψηλού και είναι υπερβολικά σίγουρες για τον εαυτό τους. Αλλά η καστανομάλλα τραγουδίστρια με το κατακόκκινο μακρύ της φόρεμα δεν είχε αυτό ακριβώς το βλέμμα. Ήταν πιο πολύ σα να της είχαμε κεντρίσει το ενδιαφέρον, αλλά ταυτόχρονα και να της περνάγαμε τελείως αδιάφοροι. Φαντάζομαι θα πηγαίνει πακέτο με το επάγγελμα. Και με το ότι κάθε βράδυ θα βλέπει αμέτρητους άντρες εκεί μέσα...
«Τα μάτια της πάντως ήταν πολύ ανοιχτά. Μου θύμισαν τα παγωμένα μάτια του Λάρσον». Κάνω ότι τουρτουρίζω. Δύο φορές μέσα στην ίδια μέρα είναι πάρα πολύ αυτό το βλέμμα! «Λες να είναι καμία ανιψιά του και γι' αυτό να την έχει εκεί να τραγουδάει;».
«Δε νομίζω ότι έχει αδέρφια ο Λάρσον», μου απαντάει με σκεπτική έκφραση.
«Σύμπτωση θα είναι τότε. Εξάλλου ο περισσότερος συρφετός του είναι Ιταλοί και Ιταλίδες. Φαντάζομαι θα είναι συνηθισμένο χαρακτηριστικό τα γαλάζια μάτια στους Ιταλούς...», λέω χωρίς να ξέρω καν αν ισχύει κάτι τέτοιο ή όχι.
Συνεχίζουμε να περπατάμε μέχρι το διαμέρισμά μας ο καθένας χαμένος στις σκέψεις του.
Νομίζω δεν ανυπομονώ καθόλου για την επίσκεψη στην έπαυλη Λάρσον αύριο. Σίγουρα θα μας επιφυλάσσει όχι και πολύ ευχάριστες εκπλήξεις...
~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~
~~Εκπλήξεις θα έχει σίγουρα το αυριανό τσάι, χρυσέ μου. Τώρα...ευχάριστες, δυσάρεστες... Θα αφήσουμε εσένα να το κρίνεις αυτό... 😏
Επίσης ευχαριστώ πάρα πολύ για τις ψήφους σας! Είστε όλοι υπέροχοι! 💕~~
CZYTASZ
Επιθυμίες της νύχτας ♤ Στο Σικάγο
General Fiction«Δώσε νόημα στη ζωή μου... Κι εγώ θα σου χαρίσω την ψυχή μου...», του είπε εκείνη με το βλέμμα της καρφωμένο κατευθείαν στα καταπράσινα μάτια του. «Σύμφωνοι», απάντησε ο 'δαίμονας', με τα πράσινα μάτια του να καίνε από τον ενθουσιασμό και η συμφωνία...
