Επιθυμίες της νύχτας ♤ Στο Σικάγο

Κεφάλαιο 16

Τζέικομπ

«Εις το επανειδίν, κύριοι. Να έχετε μια όμορφη μέρα...», μας ξεπροβοδίζει η Αννέτ, η οικιακή βοηθός. Ο τύπος με το γκρι κουστούμι, απ' το πρωί, στέκεται δίπλα στο αμάξι μου μπροστά στην είσοδο της έπαυλης. Πιο πολύ μοιάζει με γραμματέα παρά με παρκαδόρο ή σοφέρ ή ό,τι είναι τέλος πάντων.

«Ορίστε, κύριε Κάμπελ...», μου δίνει τα κλειδιά μου με το ίδιο πλατύ ψεύτικο χαμόγελο που είχε και πριν. Τα παίρνω και μπαίνω στη θέση του οδηγού. «Καλή σας μέρα, κύριοι!», κάνει και μια μίνι υπόκλιση. Ο Ρέι μπαίνει κι αυτός στο αμάξι κι εγώ βάζω μπροστά. Κάνω τον κύκλο ενός στρογγυλού παρτεριού και κατεβαίνω το πλακόστρωτο μέχρι τη μεταλλική πύλη, η οποία ανοίγει αυτόματα. Βγαίνω στο δρόμο με τους παγωμένους στη θέση τους φύλακες να μας κοιτάνε που απομακρυνόμαστε.

Αφήνω ένα βαθύ αναστεναγμό όταν έχει πια φύγει απ' το οπτικό μας πεδίο το μεγαλεπήβολο κτήριο.

«Αυτό πήγε πολύ καλύτερα απ' ό,τι περίμενα...», λέει ο Ρέι.

«Ναι... Τόσο καλά που είναι ύποπτο... Δεν είχα τον Λάρσον για άτομο που κλείνει τόσο εύκολα τις συμφωνίες του ή που εμπιστεύεται τόσο γρήγορα άτομα. Σίγουρα θα μας δοκιμάσει στο μέλλον για να δει αν είμαστε άξιοι εμπιστοσύνης. Αυτά τα τεστ είναι που φοβάμαι πιο πολύ απ' όλα...». Πρέπει να προστατέψω την ομάδα μου απ' τις δοκιμασίες του Λάρσον. Ποιος ξέρει τι μπορεί να μας ζητήσει να κάνουμε...

Ο Ρέι δε λέει τίποτα. Σίγουρα είναι κι αυτός αγχωμένος.

«Τουλάχιστον είπε ότι το Πόκερ σήμερα θα είναι φιλικό. Ελπίζω όλα να κυλήσουν ομαλά...». Κι εγώ το ελπίζω... Στο μυαλό μου έρχονται τα γαλάζια μάτια της κοπέλας πίσω στην έπαυλη. Σχεδόν δεν είχε καμία σχέση με την αιθέρια ύπαρξη που είδαμε χτες το βράδυ στο μπαρ. Φαινόταν κλειστή και μελαγχολική, σ' αντίθεση με την αισθησιακή ντίβα που τραγουδούσε πάνω στη σκηνή. Αλλά φυσικά... είναι μια ορφανή...

Σα να διαβάζει τη σκέψη μου ο Ρέι σχολιάζει κι αυτός την Σερίνα. «Πολύ μεγάλη έκπληξη όμως να είναι κόρη του Λάρσον η τραγουδίστρια του μπαρ. Κι εμείς να μην ξέρουμε καν ότι έχει κόρη! Πώς μας ξέφυγε αυτό, Τζέικομπ;», με κοιτάει απ' το πλάι χωρίς να μπορεί να πιστέψει ότι του διέφυγε κάτι στη διεξοδική έρευνα που έκανε.

«Προφανώς την κρατάει κρυφή ο πατέρας της...», προσπαθώ να τον καθησυχάσω λίγο.

«Μα εκεί μέσα μπαινοβγαίνει κόσμος. Κι όχι ό,τι κι ό,τι κόσμος... Πολιτικοί, επιχειρηματίες, σημαίνοντα πρόσωπα! Τι; Τους ζητάει να ξεχάσουν ότι γνώρισαν την κόρη του φεύγοντας; Ή τη συστήνει ως ανιψιά του;». Φαίνεται κάπως έξαλλος που δεν είχαμε αυτή την πληροφορία στα χέρια μας, αλλά έπρεπε να περιμένει κάποια απρόοπτα όταν πρόκειται για τον αρχηγό της Μαφίας όλης της πόλης.

«Δεν ξέρω, Ρέι... Μπορεί να σέβονται τόσο τις δουλειές που κάνουν μαζί του που κάνουν ό,τι τους ζητάει. Μπορεί να υπακούν από φόβο... Διάβολε, μπορεί να υπογράφουν σύμφωνα εχεμύθειας όπως κάναμε κι εμείς. Το σενάριο με την ανιψιά, επίσης, δεν ακούγεται πολύ απίθανο... Τέλος πάντων! Το θέμα είναι ότι δε φταίμε εμείς που δεν το ξέραμε. Αν ο Λάρσον ήθελε κάτι να μείνει κρυφό για τη ζωή και την οικογένειά του, δε θα το μαθαίναμε ακόμα και να κάναμε συμφωνία με το διάβολο!». Κοιτάω το δρόμο μπροστά μου κι εγώ κάπως αγανακτισμένος. Ο Ρέι δεν απαντάει.

«Τώρα που έχουμε αυτή την πληροφορία μπορούμε ίσως να τη χρησιμοποιήσουμε υπέρ μας πάντως...», δεν πιστεύω ούτε εγώ ότι το είπα μόλις αυτό.

Ο Ρέι γυρνάει απορημένος και με κοιτάει απ' το πλάι. «Δηλαδή;... Πώς να τη χρησιμοποιήσουμε;».

«Για την απόσπαση πληροφοριών ίσως... Αν προσεγγίσουμε την κοπέλα και μας εμπιστευτεί... αν χρειαστούμε κάποια πληροφορία... μπορεί να μας φανεί χρήσιμη, πιθανόν...». Ο Ρέι με κοιτάει επεξεργάζοντας αυτό που είπα.

«Εμένα μη με κοιτάς πάντως... Δεν το έχω με το θέατρο όπως εσύ. Ειδικά μπροστά σε μια τέτοια κοπέλα... Εννοώ... Είδες τα μάτια της; Ουάου!...». Κοιτάει μπροστά του ονειροπολώντας. Εγώ γυρίζω τα μάτια μου σε αποδοκιμασία.

«Απλά λέω ότι ποτέ δεν είναι κακό να κάνει συμμάχους κανείς. Ειδικά αν αυτοί ίσως φανούν πολύ χρήσιμοι κάποια στιγμή...». Σίγουρα δε θα έβλαπτε...

«Εντάξει... Προσέγγισέ την... Αλλά να είσαι πολύ προσεκτικός. Πρώτον γιατί η γοητεία σου ίσως να μην μπορεί να ξεπεράσει τη σχέση κόρη-πατέρα. Και δεύτερον... γιατί δεν θέλουμε, για κανένα λόγο, να έχουμε στα χέρια μας μια πληγωμένη κόρη μαφιόζου, ναι; Αν αγαπάμε τα κεφάλια μας, δηλαδή...». Εντάξει σ' αυτό έχει δίκιο. Αλλά δε μίλησε κανείς για κάτι παραπάνω από μία ειλικρινή φιλία... Όσο ειλικρινής μπορεί να είναι, τέλος πάντων...

Στρίβω στη γωνία και μπαίνω στο στενό του διαμερίσματός μας στα νότια προάστια. Παρκάρω και τραβάω το χειρόφρενο. «Μην ανησυχείς... Θα είμαι προσεκτικός και κύριος. Η σειρήνα μας... δε θα απογοητευτεί... ούτε στο ελάχιστο...».

~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~

~~🙂🙂 Κλαίω που και οι δύο σχεδιάζουν να εξαπατήσουν ο ένας τον άλλον χαχαχα! Θα περάσουμε τέλεια το βράδυ στο μπαρ...! 😏❤~~