Σερίνα
Πώς τολμάει να μου λέει κάτι τέτοιο;! Να μου την πέφτει τόσο ύπουλα ή ό,τι νομίζει ότι έκανε;!
Γυρίζω και κοιτάω τον εαυτό μου στον καθρέφτη του καμαρινιού. «Κι εσύ! Πώς τον άφησες να κάνει και να λέει ό,τι θέλει χωρίς να αντιδράσεις καθόλου;!», φωνάζω στον εαυτό μου. «Α τώρα μια χαρά σου βγαίνει η φωνή! Γιατί μέχρι πριν λίγο καθόσουν σα στήλη άλατος μπροστά σ' αυτόν που υποτίθεται θα αποπλανούσες για να εξακριβώσεις το ποιόν του!».
Είμαι έξαλλη με τον εαυτό μου!
Και τι συμπέρασμα μπορώ εγώ τώρα να βγάλω γι' αυτόν τον τύπο; Ότι είναι λιγομίλητος το έχω εμπεδώσει απόλυτα μέχρι στιγμής.
Το μυαλό μου επαναλαμβάνει τη σκηνή με το χειροφίλημα και τις απαράδεκτες σκέψεις μου εκείνη τη στιγμή. Τι μου συμβαίνει;...
Πρέπει να παραδεχτώ ότι κρατάει μια ισορροπία ανάμεσα σε μία μυστηριώδη σαγήνη, μία αποπλανητική αύρα και, παρ' όλα αυτά, ευγένεια.
Δεν καταλαβαίνω όμως... Εγώ νόμιζα πως αν έχει κάποια κρυφή ατζέντα, αυτή θα αφορούσε τις δουλειές του με τον πατέρα μου. Αυτός, όμως, απλά μου την έπεσε... λίγο... με το γάντι... Ούτε ρώτησε κάτι για τον πατέρα μου, ούτε για τις επιχειρήσεις του. Κι αν ήθελε να με σαγηνέψει πρώτα και μετά να αρχίσει τις ερωτήσεις... ούτε αυτό έκανε.
Έχω αρχίσει να εκνευρίζομαι... Έχω μιλήσει δύο φορές, όλες κι όλες, μ' αυτόν τον άνθρωπο και, και στις δύο, εγώ το έπαιζα ξεναγός κι εκείνος το έπαιζε μουγκός στα πρώτα λεπτά και, στη συνέχεια, πέταγε μια ατάκα που θα μπορούσε να εκληφθεί ως «φλερτ» και... αυτό!
Ακόμα και να πίστευα ότι του αρέσω σα γυναίκα και θέλει να με προσεγγίσει, τι είδους προσέγγιση είναι αυτή;! Δε φαίνεται να είναι κανένας ντροπαλός!
Νομίζω αρχίζω να τρελαίνομαι, οπότε, προς το παρόν, απλά θα σταματήσω να το σκέφτομαι.
Βγαίνω απ' το καμαρίνι μου και συνειδητοποιώ ότι ο Μπραντ κι ο Τζόσουε είναι ακόμα έξω απ' τα παρασκήνια. Δηλαδή είδαν τον Τζέικομπ να βγαίνει μόνος του και δε φοβήθηκαν ότι μπορεί να με σκότωσε και να έφυγε πχ... Ωραίοι σωματοφύλακες...
Αρπάζω το λαμέ μπολερό μου που κρέμεται σ' έναν καλόγερο και βγαίνω στον κυρίως χώρο του μπαρ. Έχω τόσα νεύρα που ούτε κοιτάζω τους "πράκτορες ασφαλείας μου". Με τα μάτια μου σαρώνω τα τραπέζια και το μπαρ. Κανένα σημάδι του Τζέικομπ που σημαίνει ότι έφυγε απ' το Lounge προφανώς. Εντοπίζω την Στέισυ σε μια καρέκλα στο μπαρ να παρενοχλεί –κλασσικά– τον Εμίλιο. Αγνοώ τα κουτσομπολίστικα βλέμματα των πελατών και κατευθύνομαι προς το μέρος της.
YOU ARE READING
Επιθυμίες της νύχτας ♤ Στο Σικάγο
General Fiction«Δώσε νόημα στη ζωή μου... Κι εγώ θα σου χαρίσω την ψυχή μου...», του είπε εκείνη με το βλέμμα της καρφωμένο κατευθείαν στα καταπράσινα μάτια του. «Σύμφωνοι», απάντησε ο 'δαίμονας', με τα πράσινα μάτια του να καίνε από τον ενθουσιασμό και η συμφωνία...
