Τζέικομπ
Μπαίνουμε σ' ένα δωμάτιο με χαμηλό θερμό φωτισμό, όπως ήταν και στο γραφείο του Λάρσον, ο οποίος προέρχεται από διάφορες λάμπες πυρακτώσεως στο ταβάνι. Στο κέντρο του χώρου βρίσκεται το στρογγυλό τραπέζι του Πόκερ, με τη χαρακτηριστική πράσινη τσόχα και μαύρη δερμάτινη επένδυση στην άκρη για τα χέρια. Οι τοίχοι είναι και σ' αυτό το δωμάτιο επενδυμένοι με μαύρη ταπετσαρία, προσδίδοντας μία σκοτεινή και παράνομη χροιά στο χώρο. Στον αριστερό τοίχο υπάρχει μπαρ παρόμοιο μ' αυτό του Lounge αλλά πιο μικρό. Ένας μπάρμαν στέκεται από πίσω με τα χέρια στον πάγκο εργασίας.
«Καλώς τα παλικάρια μας!», λέει ο Λάρσον καθώς σηκώνεται από το τραπέζι του Πόκερ. Φοράει κι αυτός πράσινο κουστούμι σαν τον Ρέι, αλλά πιο σκούρο. Το άσπρο πουκάμισο χωρίς γραβάτα μέσα από το σακάκι του δεν καταφέρνει να κρύψει τα κιλά του. Παρ' όλα αυτά, τα τραβηγμένα με τζελ μελαχρινά μαλλιά του με τις άσπρες φαβορίτες τού προσδίδουν ένα κύρος που θυμίζει πολιτικό.
Έρχεται προς το μέρος μας μ' ένα πλατύ χαμόγελο. Βάζει το χέρι του στην πλάτη μου και με καθοδηγεί προς το κέντρο του δωματίου, όπου στέκεται ένας άλλος άντρας, με καστανόασπρα μαλλιά και χωρίστρα στο πλάι. Είναι γεροδεμένος, με καστανά μάτια και τραχύ δέρμα. Μια παραμορφωμένη από τα χρόνια ουλή στο αριστερό του μάγουλο υποδηλώνει σε τι είδους δραστηριότητες είναι μπλεγμένος. Σίγουρα είναι από μαχαίρι...
«Να σας συστήσω τον Ρικάρδο Ρόσσι, τον Caporegime μας...», λέει ο Λάρσον. Εγώ παρατείνω το χέρι μου για χειραψία στον Caporegime, ο οποίος με κοιτάει με στιβαρότητα, αν όχι σχεδόν απέχθεια, με τα χοντροκομμένα χαρακτηριστικά του προσώπου του τραβηγμένα πίσω. Μου δίνει το χέρι όχι και με πολύ προθυμία κι έπειτα το δίνει στον Ρέι, ο οποίος φαίνεται λίγο τρομοκρατημένος. Λογικό μου φαίνεται... Ο τύπος είναι το κλασσικό πρότυπο μαφιόζου. Και δεν έχει πει λέξη μέχρι στιγμής. «Ρίκκι, από δω, όπως ήδη ξέρεις, είναι οι καινούργιοι μεσολαβητές μας, ο Τζέικομπ Κάμπελ κι ο Ρέι Μίλλερ...», μας συστήνει ο Λάρσον. Μου χτυπάει πολύ περίεργα αυτό το Ρίκκι. Δεν ταιριάζει με τίποτα ένα χαϊδευτικό σ' αυτόν τον αγριάνθρωπο.
«Ναι, ξέρω...», απαντάει με τη βαριά και βραχνή φωνή του. Πολύ δυσοίωνη μου ακούστηκε προσωπικά αυτή η απάντηση. Ποιος ξέρει πόσα έχουν ερευνήσει για μας... Και πόσα απ' αυτά που έμαθαν δεν τους άρεσαν καθόλου...
«Καθίστε, παιδιά...», μας προτρέπει ο Λάρσον. Παιδιά;... Η οικειότητά του μαζί μας έχει αρχίσει να με φρικάρει όλο και περισσότερο.
YOU ARE READING
Επιθυμίες της νύχτας ♤ Στο Σικάγο
General Fiction«Δώσε νόημα στη ζωή μου... Κι εγώ θα σου χαρίσω την ψυχή μου...», του είπε εκείνη με το βλέμμα της καρφωμένο κατευθείαν στα καταπράσινα μάτια του. «Σύμφωνοι», απάντησε ο 'δαίμονας', με τα πράσινα μάτια του να καίνε από τον ενθουσιασμό και η συμφωνία...
