Επιθυμίες της νύχτας ♤ Στο Σικάγο

Κεφάλαιο 17

Σερίνα

Η Στέισυ έφτασε μερικές ώρες μετά το μεσημεριανό. Φρόντισα να κάνω το μπάνιο και τα λοιπά beauté μου πριν έρθει για να μην καθυστερούμε. Φοράει ένα απλό κίτρινο μπλουζάκι και τζιν. Έχει φέρει μαζί της αυτά που θα βάλει το βράδυ για να αλλάξει εδώ πριν φύγουμε. Τώρα τριγυρνάει στη ντουλάπα μου ψάχνοντας να βρει τα κομμάτια του δικού μου σημερινού outfit. Εγώ κάθομαι στο δερμάτινο σκαμπό και φλυαρώ για τα σημερινά γεγονότα.

«Πραγματικά ο πατέρας σήμερα μ' έχει μπερδέψει πάρα πολύ, αλλά δεν μπορώ άλλο να σκοτίζω το κεφάλι μου. Ας κάνει τις δουλειές του όπως θέλει. Εγώ έκανα αυτό που μου ζήτησε...». Η Στέισυ βρίσκει ένα ασημί λαμέ μπολερό με πούλιες και το ακουμπάει στο τραπέζι μαζί με την κρεμάστρα του.

«Σερίνα... Θα μπεις ποτέ στο δια ταύτα; Δε μας νοιάζει, καρδιά μου, αν χαμογέλαγε πολύ ή αν χαμογέλαγε λίγο ο πατέρας σου. Χωρίς παρεξήγηση κιόλας για τον κύριο Λάρσον. Αλλά...», γυρνάει και με κοιτάει με την περιέργεια χαραγμένη στο πρόσωπό της. «Εγώ για τους νεαρούς κύριους θέλω να ακούσω, χρυσό μου... Αυτά μας καίνε! Λοιπόν...». Έρχεται κοντά μου συνωμοτικά και κοιτάει δεξιά κι αριστερά, λες κι ανησυχεί μη μας ακούσει κανένας. «Για πες... Ήταν κανένας τους όμορφος;... Σέξι με ουλές; Σκουλαρίκια και τατουάζ; Σου την έπεσε κάποιος απ' τους δύο;!».

Τα μάγουλα μου αρχίζουν να ζεσταίνονται λίγο, ενώ προσπαθώ να κρύψω την κάπως αμηχανία μου. «Περίμενε. Ένα ένα... Και οι δύο ήταν εμφανίσιμοι άντρες. Δεν μπορώ να πω... Καστανός και μελαμψός ο κύριος Μίλλερ, μελαχρινός με πράσινα μάτια ο Τζέικομπ. Σίγουρα πιο γοητευτικός ο δεύτερος...».

«Ο... Τζέικομπ;... Όχι "κύριος τάδε" αυτός; Πώς κι έτσι;», το βλέμμα της είναι άκρως ανακριτικό πλέον. Θέλω να γελάσω με τη φίλη μου την τρελή...

Μένω ανεπηρέαστη όμως και απαντάω ψύχραιμα. «Έτυχε να πιάσουμε λίγο την κουβέντα μόνοι μας και μου είπε να τον φωνάζω με το μικρό του. Εξάλλου είχε και δίκιο. Φαίνεται μόνο μερικά χρόνια μεγαλύτερός μου...».

«Μάλιστα...», λέει με το ένα φρύδι σηκωμένο και τα μάτια της μισόκλειστα. Απομακρύνεται λίγο χωρίς να φαίνεται διόλου πεπεισμένη. Πάει και βγάζει ένα μαύρο δερμάτινο ψηλόμεσο παντελόνι από ένα απ' τα συρτάρια και το ακουμπάει δίπλα στο μπολερό. «Και... τι λέγατε με τον... Τζέικομπ... όσο ήσασταν οι δυο σας...; Μόνοι...».

Κυριολεκτικά βλέπει παντού ρομάντζα αυτή η κοπέλα. «Τον ξενάγησα λίγο... Δεν είπαμε κάτι ιδιαίτερο. Μόνο με ρώτησε για τη διπλή μου ιδιότητα ως κόρη του αρχηγού της μαφίας τη μέρα και τραγουδίστρια σε μπαρ το βράδυ...».

Με κοιτάει παραξενευμένη ενώ ψαχουλεύει τις κρεμάστρες για μπλούζα. «Έτσι ακριβώς το έθεσε;».

«Ε όχι έτσι ακριβώς, προφανώς... Αλλά με ρώτησε γιατί τραγουδάω στο μπαρ, ναι...». Κάνω μια παύση. «Είναι λίγο περίεργος αυτός ο τύπος, πάντως... Δεν ξέρω πώς να το προσδιορίσω ακριβώς αλλά έχει μια αύρα κάπως παράξενη... Μιλάει αινιγματικά και μοιάζει σα να κρύβει πράγματα...». Καρφώνω το βλέμμα μου στο κενό προβληματισμένη.

«Σίγουρα δε σου την έπεσε κι απλά ψάχνεις δικαιολογίες για να το αγνοήσεις;», προσπαθεί να με ψαρέψει.

Της ρίχνω ένα βλέμμα που λέει Είσαι αδιόρθωτη. «Δεν ψάχνω δικαιολογίες. Αλλά μπορεί και να έχεις δίκιο για το πέσιμο... Είχε ένα ύφος κάπως κατακτητή. Αλλά μπορεί κι απλά να είναι νάρκισσος...», ανασηκώνω τους ώμους.

«Όπως και να 'χει όμως, θα του την πέσεις εσύ απόψε αν κατάλαβα καλά στο τηλέφωνο. Οπότε αν έχει δείξει έστω και λίγο ενδιαφέρον, απλά θα σε διευκολύνει στο σχέδιο της αποπλάνησης για την απόσπαση πληροφοριών...», αφήνει στο τραπέζι μια άσπρη μεταξωτή μπλούζα με κουμπιά και σφιγγοφωλιά στο κάτω μισό της. Πάει στα ράφια με τα παπούτσια και ψάχνει κάτι που να ταιριάζει με τα ρούχα. Διαλέγει ένα ζευγάρι απλές μαύρες λουστρίνι γόβες. Κλασσικό κι απλό... Εγκρίνω.

«Νομίζω έχω δεύτερες σκέψεις για το όλο θέμα αποπλάνηση...», λέω κάπως μαγκωμένα και χωρίς να την κοιτάω. Τώρα θα με βρίσει...

Μένει με το στόμα ανοιχτό και τα μάτια της διάπλατα. «Τι;! Δε θα κάνεις πίσω τώρα! Δεν υπάρχει καλύτερος τρόπος για να διαπιστώσεις αν έχουν κρυφή ατζέντα ή όχι. Είναι ένα πολύ καλό σχέδιο και κυρίως ακίνδυνο! Ενώ αν έχουν βρώμικες προθέσεις οι κύριοι, σίγουρα αυτό δε θα σας βγει σε καλό... ούτε σε σένα ούτε στον πατέρα σου...».

«Το ξέρω. Αλλά δεν είμαι εγώ γι' αυτά... Με το ζόρι του έπιασα την κουβέντα το πρωί. Πώς θα τον αποπλανήσω το βράδυ...;».

«Ευτυχώς, φίλτατη Σερίνα...», έρχεται και κάθεται δίπλα μου στο σκαμπό. «...έχεις εμένα εδώ...». Μου χαμογελάει αυτάρεσκα ενώ με αγκαλιάζει απ' τους ώμους.

«Δηλαδή;... Έχεις κάποια συμβουλή;...», την κοιτάω μ' ανασηκωμένο το φρύδι.

«Και μία και δύο και τρεις, φιλενάδα! Άκου, λοιπόν, πολύ προσεκτικά...».

~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~

~~Για να ακούσουμε το σχέδιο της Στέισυ, λοιπόν... 😝 Επίσης, σας ευχαριστώ που είστε όλοι ακόμα εδώ ❤~~