He never Cried (ASHLEY 8) ☑

Chapter 13

Chapter 13

Kung gaano ka-supportive sila Laxus at Cedric, ganoon din sa kabaliktaran si Abraham. He is one of the judges, and base on how he looks at me, I can tell that he don't want me to perform.

Pero bakit? Bigla kong naalala ang mga sinabi niya nung gabi na iyon.

"I don't want to share... you."

I don't know why I suddenly remembered those lines. Pero maliban sa pagkalito ay namula ako dahil sa naalala. Hindi ko man labis maunawaan ang rason at ibig sabihin ng mga sinabi niya, pero, inaamin kong nasiyahan ako rito. Kinilig ng, kunti.

I nervously heave another deep breath and forced myself to focus and calm down. Pang-huli kasi ako sa magpe-perform. At ang mga nauna sa akin ay sobrang galing... sobra, gusto ko na ngang magback-out. But then my friends are here... and they are so supportive, I just can't disappoint them.

"Grade Eight B, Heart Slimez Gutierrez ."

Bumuga ako ng hangin, at nagsimula nang humakbang papunta sa harapan ng aming mga guro na tumatayong hurado, kasama na si Abraham.

My eyes wandered around the place, mas tumagal ang mga mata ko sa kay Abraham na nakahalukipkip at magkasalubong ang mga kilay na nakatingin sa akin ng mariin. Sinenyasan ako ng isa sa aming mga guro na magsimula na akong kumanta, huminga ako ng malalim at tumingin nalang sa sahig.

"All of my life, I thought I was right. Looking for something new. Stuck in my ways, like old fashioned days. But all the road led me to you..."

Dahan dahan akong nag-angat ng tingin sa mga hurado, at di ko alam bakit di ko na maalis ang paningin ko sa kay Abraham nang mapunta na sa kaniya ang mga mata ko.

"The house that you live in, don't make it a home. But feeling lonely don't mean you're alone. People in life, they will come and they'll leave. But if I has a choice, I know where I would be, eh~"

Dahil sa kaba ay bahagya akong nawalan ng boses sa huling parte. Natigilan ako saglit at napahinga ng malalim. I closed my eyes and looked down. I heard the gossips but...

I suddenly remembered my bestfriends. Napatingin ako sa gawi nila Laxus at Cedric. Both of them mouthed me 'you can do it'. I clenched my fist and continue singing.

"Through the lows and the highs, I will stay by your side. There's no need for goodbyes now I'm seeing the light. When the sky turns to grey and there's nothing to say. At the end of the day..."

Tiningnan ko ulit si Abraham. Na ngayoy nakatiim bagang na.

"I choose you."

Siguro nga, hindi ko na pwedeng takasan pa itong nararamdaman ko. At paniguradong hindi na ito titigil at mawawala pa. Kapag napagod ako, Kapag nasaktan ako, kapag pakiramdam ko sobra na... alam kong, titigil lang ako saglit, pero kapag okay na ako, siya parin.

And I think, okay na ako ngayon. I can chase him again now... I can't fail my bestfriends, and I can't also fail the chance Abraham gave me.

Lutang ako matapos i-announce kung sino ang pasok. Halos bente kaming mga kalahok at tanging lima lang ang napili.

"Congratulations, Heart!" Bati sa akin ng aking mga kaklase pagkadating ko sa classroom.

All of them are smiling at me, they look genuinely happy for me. I feel shy but I managed to say thank you to them. Even our teachers congratulated me, and it feels weird to be... noticed by everyone.