Training my Naive Captain (On-hold)

KABANATA XXVIII

KABANATA XXVIII

"Chelseah..." Hinawakan ni coach Almira ang kamay ko nang mahigpit.

Her eyes was full of concern. Wala pa man siyang sinasabi ay parang tutulo na agad ang mga luha ko. Nag-iwas ako ng tingin at nilibang ang sarili sa pamamagitan ng pagtingin sa iba't ibang gamit dito sa sala namin.

"Seah," muling tawag ni coach.

Napapikit ako nang yakapin niya ako nang mahigpit. Sa pagbukas ko ng aking mga mata ay siyang kasabay ng panibagong luha na tumulo.

I saw Kaizer, sitting in our sofa, extremely watching us cry and his facial reaction didn't even change. Hindi ko nga alam kung bakit sinama pa siya rito.

"It's okay, Seah... it's okay." Hinagod ni coach ang likod ko sa kalagitnaan ng pag-iyak naming dalawa.

There's no words can explain how I feel right now. The way coach Almira hugged me... I knew it wasn't a dream. This was true even though it felt surreal. Her hug screamed grief, sadness and everything I can't accept.

"Alam kong mahirap 'to para sa'yo." Pinunasan niya ang luha ko sa pisngi atsaka ngumiti. "But you know, we know... Deandrah don't want us to be sad. Everything happens for a reason, Seah. May mas magandang plano ang Diyos. Yes, it will be hard. Kung kaming lahat, ang buong team ay apektado, alam kong mas lalong ikaw..." Hinawi niya ang buhok ko at inipit sa tenga. "You got this, Seah, anak. We got this. Deandrah is rooting for us." Tumango-tango pa siya at tahimik na pinunasan ang luha.

I nodded slowly, but still can't help but to cry. Tumingin ako sa sofa na kaninang inuupuan ni Kaizer pero ngayon ay wala na siya.

"I don't know how I will say this to you, Seah. You know that your cousin is the captain ball of the team, right?"

Tumango ako at seryoso ang pag tutok kay coach para sa kung ano mang sasabihin niya.

Huminga siya nang malalim at hinawakang muli ang kamay ko. "Masyadong mabilis ang mga pangyayari. I can't even believe, but as a coach of the team... I should decide."

Kumunot ang noo ko. I don't understand. Wala akong ideya sa mga sinasabi ni coach. I'm literally clueless of what she would possibly say.

"The whole team was so devastated because of what happened. Lalo na noong malaman ko ang announcement na half a month na la'ng ay laban na ulit natin. Supposedly we are on training right now, but unfortunately things happened. The head sport's coordinator called me a few days ago. He asked me if we can still play despite of what happened. After all, Deandrah is a big lost for the team."

Inaantay kong tumulo ang mga luha ko ngunit hindi nangyari. Masyado na yata itong pagod.

Should we fight? Or surrender the game?

Kaya ko ba'ng lumaban? Gayong si Deandrah la'ng ang dahilan ko noon para lumaban.

Kahit hindi nila sabihin, alam kong sa buong team, si Deandrah ang ilaw. She gave us light to play. Siya ang nagbibigay ng pag asa sa bawat laro. And now the she's gone, I don't know if we can do it anymore.

"I asked our team for a majority. They said we can give it to the other school... 'yung school na ready lumaban," aniya.

Nanlaki ang mata ko kahit na hindi na dapat ako magulat pa sa magiging desisyon ng mga teammates ko. Pero kung nandito si Deandrah ay hindi iyon basta-basta susuko, hindi ba?

"Why? We can fight, coach! W-we... we can train. We can win. We can fight! We can fight... right?" Nabasag ang boses ko. Mula noong mamatay si Deandrah ngayon lang yata ako nakipag usap nang ganito sa kahit kanino.