Training my Naive Captain (On-hold)

KABANATA XXXXIII

KABANATA XXXXIII

I looked around in all-white room. I still feel dizzy. I remembered the blood I saw at my arms and what happened at the mall — suddenly the feeling of fear recalled back on my mind.

"K-kaizer..." nanghihina kong sabi. Lumingon-lingon ako sa paligid pero ni anino nito ay hindi ko nakita. Tatayo na sana ako nang biglang kumirot ang braso ko. When I looked at it, I saw a bandage. I'm at the hospital for sure.

"Oh, God! Princess!" Dali-daling bumangon si Daddy na nakahilig pala ang ulo sa gilid ng higaan ko. Natutuliro siyang tumayo at hindi malaman ang gagawin. He hugged me and kissed my forehead. Ramdam ko ang pag-aalala niya.

"Dad..." I hugged him even tight. Kusang tumulo ang mga luha ko. I don't know how I will explain the fear I felt at the mall in the hands of that holdaper. Hanggang ngayon ay naalala ko pa rin ang kutsilyo na itinutok sa leeg ko... at ang boses niya na nakakakilabot.

"What they did to you? Tell me, princess..." Humiwalay sa pagkakayakap si Daddy para tingnan ako nang mabuti. He wiped my tears.

Tanging iling lang ang nasagot ko. Gustong-gusto ko mang magsalita at ikuwento ang mga nangyari ay hindi ko magawa. Ang mga luha ang ang nagsilbing mga salita ko.

I saw a mixed anger and pain in my Dad's eyes. Knowing Daddy he'll surely do something for that people. Nakulong na naman siguro ang mga holdapers, ayos na siguro iyon. Maybe they badly need a money for something that's why they were forced to do that. Isa pa, mukhang maayos naman na ako.

Dad handed me a glass of water. Sinenyasan niya ang isa sa dalawang katulong na nasa loob ng kwarto. "Kayo na po munang bahala," aniya.

"Dad..." Hinawakan ko ang braso niya para pigilan siyang umalis. I don't know but I feel like he will do something for those people.

"May aayusin lang ako, princess. Babalik din ako maya-maya. Kumain ka na, okay?" He kissed my forehead and turned his back to me. Tuluyang na siyang lumabas ng kwarto at hindi na hinintay ang sasabihin ko.

I ate and checked my phone. Nasa gilid iyon ng table ko at hindi ko alam kung paano napunta roon dahil dala ko ito sa mall. Maraming text sina Krizza, Troy, at Mike. They were all worried about me. Dahil wala akong magawa ay nireply-an ko sila isa-isa.

Nag-text din sa akin si coach Almira at kinumusta ang lagay ko. Bukas na ang birthday niya, nag-sorry ako dahil hindi ako makapupunta. Mukhang sa susunod na araw pa raw ang labas ko sabi ng doctor. I was glad that Coach Almira understood me.

I checked my inbox if I missed a message from Kaizer. I pouted when I saw that I received nothing from him. Ang huling message niya sa akin ay noong isang araw pa. He was the last person I saw before I fainted. He and the guard saved my life from those holdapers. Nasaan siya? Bakit hindi niya man lang ako kinukumusta? I wonder if he's the one who delivered me here to the hospital.

That night I fell asleep early. Hindi ko alam kung epekto iyon ng gamot na pinainom sa akin o talagang pagod lang ang katawan ko. 

"Tanga ka talaga, sis, dapat ang kainin ay apple." I heard Krizza's voice beside my bed. Unti-unti kong dinilat ang mga mata ko at nakita silang dalawa ni Mike na nasa gilid ng kama ko, hawak-hawak ang mga prutas.

"How come? I think Seah's favorite are grapes," si Mike.

"One apple a day keeps the doctor away! Bakit gusto mo bang hindi na malayo si Seah sa doctor?" Krizza laughed at her own joke.

"Ingay mo! Baka magising si Seah niyan..." Natigil si Mike sa pagsasalita nang makitang nakadilat na ako at nakatingin sa kanila. "She's already awake. Napakaingay mo kasi!" Pumitas siya ng isang piraso ng grapes at binato kay Krizza.