Marina |Book 2|

Κεφάλαιο 25: Συγνώμη...

-''Δηλαδή... μου λέτε ότι την αφήσατε να φύγει μόνη της'';

-'' Όχι Emily! Πόσες φορές θα σου το εξηγήσουμε; Απλώς μας είπε πως πάει για λίγο στο μπάνιο και δεν γύρισε ποτέ'' έλεγε ελαφρώς τσιτωμένος ο Charles, στριφογυρνώντας συνεχώς στην καρέκλα του.

-''Μα καλά... μερικά λεπτά έλειψα και δεν μπορέσατε...'' όμως τον λόγο της διέκοψε ο Richard.

-''Η αλήθεια είναι ότι τα σαράντα λεπτά δεν είναι λίγα'' και έκρυψε το γελάκι του με τον λυγισμένο του δείκτη.

-''Μα τι να έκανα κι εγώ; Αφού σήμερα βγήκε στην αγορά το νέο άρωμα της Dolce Cabana. Πότε να πήγαινα στο κατάστημα''; έκανε απορημένο το μελαχρινό κορίτσι, ενώ έτρωγε μια μεγάλη μπουκιά από τα al dente μακαρόνια της.

-''Ναι, αλλά δεν το πήρες τελικά. Κουράστηκες περιμένοντας στην ουρά τόση ώρα χωρίς λόγο'' παρατήρησε η Courteney και στεναχωρήθηκε ελαφρώς που η φίλη της δεν μπόρεσε να εκπληρώσει την επιθυμία της αυτή, για την οποία μιλούσε εδώ και εβδομάδες.

-''Δεν το ήξερα ότι θα είχε τόσο κόσμο και τώρα το απόγευμα'' έκανε μια μικρή παύση, κι ύστερα συνέχισε, σαν να θυμήθηκε κάτι. ''Κι εντωμεταξύ... νομίζω ότι με την άκρη του ματιού μου, μέσα στο πλήθος, είδα την Julia. Αλλά δεν είμαι σίγουρη. Μπορεί και να μην ήταν αυτή''.

-''Αυτή την στιγμή δεν μας ενδιαφέρει η Julia Emily, αλλά η Marina''! πετάχτηκε φωναχτά ο Charles, γυρνώντας το νευριασμένο πρόσωπό του προς το κορίτσι του.

Όποιος μπορούσε να αντικρίσει το βλέμμα της Emily εκείνη την στιγμή, αυτό που θα καταλάβαινε ότι ένιωσε, ήταν ο φόβος. Αν κάποιος όμως προσπαθούσε να εμβαθύνει, αυτό που θα διέκρινε θα ήταν η έκπληξη. Υπό την αρνητική της μορφή.

Για άλλη μια φορά δεν τον απασχολούν τα δικά μου ενδιαφέροντα. Για άλλη μια φορά δείχνει την απαξίωσή του. Δείχνει περισσότερο ενδιαφέρον για την Marina...

-''Charles μην φωνάζεις''! τον κατσάδιασε σιγανά ο αδερφός του. ''Ξέρεις πόσοι άνθρωποι γύρισαν να σε κοιτάξουν'';

Ο Charles δεν μίλησε. Ούτε που σήκωσε το κεφάλι του για να αντικρίσει το γουρλωμένο βλέμμα του Richard. Είχε συνεχώς μπλεγμένα τα δάχτυλα των χεριών του, ακουμπημένα πάνω στο τραπέζι, φυσώντας και ξεφυσώντας.

-''Πάντως...'' ξεκίνησε η Courteney διστακτικά, καθώς η ατμόσφαιρα στον χώρο ήταν ιδιαίτερα αμήχανη ''δεν νομίζω ότι πρέπει να ανησυχούμε. Η Marina ξέρει να προσέχει τον εαυτό της...''.