Marina |Book 2|

Κεφάλαιο 12: Η γιορτή.

Η γιορτή του καρναβαλιού ήταν ένα από τα σημαντικότερα γεγονότα που συνέβαιναν όλα αυτά τα χρόνια στο Royal College of London. Τα κτήρια του ήταν διακοσμημένα με αποκριάτικες μάσκες, πολύχρωμες κορδέλες, και οι μαθητές ντυμένοι με τις στολές τους διασκέδαζαν μαζί με τους καθηγητές και τους καλεσμένους τους. Ένας λόγος για τον οποίο ήταν χαρούμενοι κάθε χρόνο σ'αυτή την γιορτή, ήταν γιατί είχαν την ευκαιρία να συναντήσουν τις οικογένειες τους ύστερα από τις διακοπές των Χριστουγέννων. Από την άλλη, το καρναβάλι, περίοδος συνδεδεμένη με χορό, τραγούδι, ποτό και τρέλα, ερχόταν την εποχή της άνοιξης, που ο ρομαντισμός άνθιζε και οι καρδιές όλων ξεχείλιζαν με ρομαντικές προσδοκίες. Ο συνδυασμός αυτός για τους εφήβους μπορεί να εξελιχθεί ως αρνητικός, κυρίως για τα συναισθήματα και τα όνειρα τους, καθώς υπάρχει η πιθανότητα σε τέτοιου είδους γεγονότα να έρθουν αντιμέτωποι με την πραγματικότητα σχετικά με το αντίθετο φύλο.

 Η μουσική ακουγόταν από τα μεγάφωνα σχεδόν σε όλους τους χώρους του σχολείου, κυρίως όμως στο κεντρικό προαύλιο, όπου το πλήθος είχε συγκεντρωθεί. Γέλια, μουρμουρητά... Μόλις άρχισε να μεσημεριάζει, οπότε οι περισσότεροι δεν είχαν όρεξη να χορέψουν ή κρατούσαν δυνάμεις για το βράδυ.

-''Κοιτάξτε, εκεί είναι ο Johnny''! είπε ξαφνικά ένα κορίτσι που βρισκόταν στην παρέα της Julia. ''Παρ'όλο που φοράει αυτή τη στολή παραμένει το ίδιο όμορφος'' και αναστέναξε, καθώς τα μάτια της δεσποινίδας Garner έλαμψαν.

Αυτή είναι η ευκαιρία μου. Πρέπει να τον πλησιάσω... Ίσως αν του ζητήσω να χορέψουμε τώρα που αλλάζουν την ποπ μουσική σε κλασσική καταφέρω να του πιάσω την κουβέντα, και με αυτή την σκέψη αποχώρησε από τους φίλους της.

-''Γεια σου Johnny! Αναρωτιόμουν αν έψαχνες μια ντάμα γι'αυτό το βαλς'' του είπε κατευθείαν με γρηγοράδα αυτό που είχε στο μυαλό της.

Ο μελαχρινός νεαρός, φορώντας τη στολή που φορούσε η πλειοψηφία του κόσμου εκείνη την εποχή, την στολή <<La casa de papel>>, ακούγοντας ξαφνικά αυτά τα λόγια, αντίκρισε την Julia να του χαμογελά, έχοντας μια σιγουριά για τον εαυτό της.

-''Με συγχωρείς, αλλά δεν θέλω να χορέψω. Εξάλλου δεν είμαι καλός στον χορό. Θα πατώ τα πόδια σου στην συνέχεια'' και μ'ένα νεύμα ξεκίνησε να περπατά, ενώ στο πρόσωπο της κοκκινομάλλας εμφανίστηκε ένα χαμόγελο ικανοποίησης, εφόσον μπόρεσε να μιλήσει μαζί του έστω για μερικά δευτερόλεπτα.