"Ben, kalbinde yaşayabileceğim birini hayatımda isterdim," dedim ve yemyeşil gözlerinin içine baktım. "Peki sen, sen nasıl birini isterdin hayatında?"
Yeşillerini denize çevirdi, iç çekti. Sabırla bekledim dudaklarından dökülecek olan cümleleri. Uz...
Bölüme başlamadan önce sol alt köşedeki yıldızı parlatırsanız çok sevineceğim.💫
Buraya ben de sizin için kalp ve yıldız bırakıyorum.⭐♡ Sizinkileri de bekliyorum.❥
Keyifli okumalar.🍒
*****
Oops! Bu görüntü içerik kurallarımıza uymuyor. Yayımlamaya devam etmek için görüntüyü kaldırmayı ya da başka bir görüntü yüklemeyi deneyin.
43. BÖLÜM "BENDEN GİDEMEZSİN"
Büyük bir gürültü kopmasıyla sıçrayarak uyandım. Telaşla doğrulup kapıya doğru baktığımda koridorun ışığından annemin odaya girdiğini gördüm. Odaya girdiği için karanlıktan dolayı yüzünü göremedim, odanın ışıklarını açtığında da fazla öfkeli olduğunu gördüm. Şaşkınca ona bakarken öfkeli gözleri beni buldu. Odaya bakınıp benden başka hiç kimse olmadığını gördüm, yeniden ona döndüm.
"Sorun ne?" Kalbim korkudan deli gibi atıyordu. Ellerim sıçrayarak uyandığım için titriyor, kendimi kötü hissediyordum. "Babama bir şey mi oldu?" Annem bana cevap vermek yerine odaya bakınınca ayağa kalktım, ayakkabılarımın olmamasını umursamadan yanına gittim.
"Konuşsana anne! Babama bir şey mi oldu?" Duyacağım cevaptan korkarak sordum. O sırada Başak odaya girdi.
"Baban çok iyi Elif, sakin ol." Onun burada ne işi olduğunu sorgularken annem odadaki banyoya girdi, oraya bakındı. Derdinin ne olduğunu anlayınca göz devirdim. Yiğit'i arıyordu. Zihnimi biraz zorlayıp buraya nasıl geldiğimi hatırlamaya çalıştığım da Yiğit'in kucağında olduğum aklıma geldi. Buna rağmen şu an odada olmadığı için rahatlıkla kendimi savunabilirdim sanırım.
"Aylin teyzeciğim bak hiç kimse yok burada. Ben sana çok yorgundu Elif'e bir oda ayarladım, orada uyuyor dedim. Boşuna telaş yaptın sen." Başak'ın söylediği şeylerle annemin gözleri beni bulduğunda yaptığı şeyden hiç de pişman olmuş gibi durmuyordu.
"Kimi görmeyi bekliyordun?" Doğrudan yüzüne karşı sordum, cevap veremedi.
"Gerçekten artık abartmaya başladın! Benim değil bence senin biraz oturup düşünüp kendine gelmen lazım anne." Dedim ve yatağın kenarına oturup muhtemelen Yiğit'in çıkardığı ayakkabılarımı giydim.
"Ben eve gidiyorum." Deyip yerdeki başımı kaldırdım anneme baktım. İtiraz etmezken devam ettim. "Hem biraz dinleneceğim hem de üzerimi falan değiştireceğim." Dedim, saate baktım ve sabahın 5'i olduğunu gördüm.
"Öğlene doğru gelirim." Diyerek annemin cevap vermesini beklemeden sinirli gibi davranıp Başak'ı da aldım, odadan çıktım. Odanın önünden biraz uzaklaşırken konuştu.
