"Ben, kalbinde yaşayabileceğim birini hayatımda isterdim," dedim ve yemyeşil gözlerinin içine baktım. "Peki sen, sen nasıl birini isterdin hayatında?"
Yeşillerini denize çevirdi, iç çekti. Sabırla bekledim dudaklarından dökülecek olan cümleleri. Uz...
Bir önceki bölüme gelen yorumlarınız için çok teşekkür ederim. Bu bölüme de bol bol yorum yapmayı unutmayın. En sevdiğim şey satır arası yorumlarınızı okumak. :)
Bölüme başlamadan önce sol alt köşedeki yıldıza dokunarak bana destek olabilirsiniz.♡
Medyadaki şarkıyı açıp arkanıza yaslanarak okumaya başlayabilirsiniz :)
Keyifli okumalar.♡
Duyuru: Instagram'da Kuralsız için çekiliş yapıyorum, 3 kişiye hediye edeceğim ♡ katılmak için Instagram'da gizzemasllan hesabını ziyaret edebilirsiniz, yarın çekiliş reelsinin açıklamasında sonuçları paylaşacağım. Katılacak olanlar varsa bol şans dilerim ♡
******
Oops! Bu görüntü içerik kurallarımıza uymuyor. Yayımlamaya devam etmek için görüntüyü kaldırmayı ya da başka bir görüntü yüklemeyi deneyin.
64. BÖLÜM "UMUDUN IŞIĞI"
"Elif Hanım." Birinin sesi geldi kulaklarıma gelirken başımda şiddetli bir ağrı olduğunu hissettim. Sanki gözlerimi açsam, hâlâ içinde olduğum uykudan çıksam daha da artacak gibiydi o ağrı. Bu yüzden gözlerimi açmak için hiçbir çaba sarf etmedim. Hem gözlerim kapalı olduğu zaman Yiğit de yanımda oluyordu. Onu hissediyordum. Uyandığımda ise gerçek yüzüme bir tokat misali çarpıyor, canımı yakıyordu.
"Elif Hanım." Yine aynı sesten ismimi duydum. En son neler olduğunu hatırlamaya çalıştım ama zihnim bomboştu.
Elim istemsizce başıma gittiğinde yüzümü buruşturdum. Bu ne lanet ağrıydı böyle? Gözlerimi bile açasım gelmiyordu. Gelse de başaramıyordum. Başımdaki kişi konuşmaya devam ederken bir şeyler söylemek istedim ama kurumuş olan boğazım o kadar acıdı ki bunu da yapamadım. Bu yüzden de yaptığım tek şey birkaç mırıltı çıkarmak oldu. O sırada kolumda bir sızı hisettim. Neler olduğunu anlamaya çalışırken başımdaki adamın söylediği şeyi duydum.
"Ağrısı var muhtemelen." Sonunda birisi anladı, onu onaylamak istedim ama bunu da yapamadım. Sanırım az önceki sızının nedeni de iğne yapmış olmasıydı.
Aradan ne kadar zaman geçti bilmiyorum. Sesler kesildikten dakikalar sonra başımdaki ağrı geçmiş, gözlerimi açmıştım. O an cezaevinin revirinde olduğunu anladım ama buna anlam veremedim. Ne oldu en son bana? Gözlerimi kapattım ve zihnimi zorladım. Hatırladığım tek şey Yiğit'le konuşmam olurken her şeyi bir kenara bıraktım ve bir anda doğruldum.
"Yiğit." İsmi ağzımdan çıkarken telaşla yanıma gelen doktoru fark ettim.
"Elif Hanım." Dedi, onu duymamazlıktan geldim. Yiğit'i düşündüm. Onun o yorgun sesini duymaya devam ettim. Gözlerim doldu bir kez daha. Sesini duymak kalbimdeki özlemi öyle bir ortaya çıkardı ki artık bu dört duvar arasında kalmak artık benim için çok daha zordu.
