"Ben, kalbinde yaşayabileceğim birini hayatımda isterdim," dedim ve yemyeşil gözlerinin içine baktım. "Peki sen, sen nasıl birini isterdin hayatında?"
Yeşillerini denize çevirdi, iç çekti. Sabırla bekledim dudaklarından dökülecek olan cümleleri. Uz...
Bölüme başlamadan önce sol alt köşedeki yıldıza dokunarak bana destek olabilirsiniz.♡
Bir önceki bölüme gelen yorumlarınız için çok teşekkür ederim. Bu bölüme yapacağınız yorumları da sabırsızlıkla bekliyorum. Bol bol yapmayı ihmal etmeyin :)
Medyadaki şarkıyı açıp arkanıza yaslanarak okumaya başlayabilirsiniz.
Keyifli okumalar.♡
Instagram: gizzemasllan / kuralsizofficiall
******
Oops! Bu görüntü içerik kurallarımıza uymuyor. Yayımlamaya devam etmek için görüntüyü kaldırmayı ya da başka bir görüntü yüklemeyi deneyin.
71. BÖLÜM "ACININ İZLERİ"
ELİF YEŞİM GÜRSOY
Hayatta her şeyin gelip geçici olduğuna inanırdım. Mutluluğu da mutsuzluğu da acıyı da kırgınlığı da ve daha diğer onlarca duyguyu yaşarız ama sonra da geçer diye düşünürdüm. Hiçbir duygunun kalıcı olduğuna inanmazdım, hatta ben aşkın bile gelip geçici olduğunu düşünürdüm. Fakat hayat o duyguları bana öyle bir yaşattı ki bir gün geçecek olsalar bile izleri hep kalbimde olacak. Hayatımın sonuna, gözlerimi bu dünyaya kapatacağım o güne kadar ne yaşadığım küçücük bir mutluluğu unutacağım ne de hissettiğim en derin hüznü. Belki yıllar sonra bunları hatırladığımda canımı yakmayacak ya da o gün beni yeniden mutlu etmeyecek ama yüzümde buruk bir tebessüm oluşturacak, kalbimi titretecek ve bu bile benim için yeterli olacak. Ne için mi yeterli olacak? Yaşadığımız her güzel anın değerini bilmek için.
Ellerim Yiğit'in saçlarında gezinirken düşündüğüm şeyler bir tek bunlardı. Zihnimi bir tek bu düşüncenin meşgul etmesine izin veriyordum, çünkü canımı yakmayan tek düşüncem buydu. Geriye kalan herhangi bir şeyden sadece birini düşünmek bile canımı yakmaya yeterli oluyordu. Sanırım hayattaki en büyük çaresizliklerden biri de tam olarak buydu. Canını yakacağı için düşünmekten bile kaçmak. Benim de yaptığım şey buydu, düşüncelerimden kaçmak.
Gözümün ucuyla duvardaki saate baktım ve öğlenin on ikisini geçtiğini gördüm. Dün gece yaşadığımız o anlardan sonra bana sımsıkı sarıldığı koltukta kollarımın arasında uyuyakalmıştı. Muhtemelen iki gün boyunca gözüne uyku girmemişti ki o bile uyuyakalmıştı. O andan sonra da derin bir uykuya dalmış ve bu saat olmasına rağmen uyanmamıştı. Ben ise sabahın sekizinde uyanmış ama onu rahatsız etmemek için hiç hareket etmemiş, onu da uyandırmak için herhangi bir şey yapmamıştım. Çünkü yorgun olduğunun farkındayım ve dinlenmesi gerekiyordu.
"Çok yoruldum."
"Canım yanıyor."
"Hiçbir şey geçmeyecek, geçse bile hep bir yenisi başlıyor."
