"Ben, kalbinde yaşayabileceğim birini hayatımda isterdim," dedim ve yemyeşil gözlerinin içine baktım. "Peki sen, sen nasıl birini isterdin hayatında?"
Yeşillerini denize çevirdi, iç çekti. Sabırla bekledim dudaklarından dökülecek olan cümleleri. Uz...
Bölüme başlamadan önce sol alt köşedeki yıldıza dokunarak bana destek olabilirsiniz.♡
Bir önceki bölüme gelen yorumlarınız için çok teşekkür ederim. Bu bölüme yapacağınız yorumları da sabırsızlıkla bekliyorum. Bol bol yapmayı ihmal etmeyin :)
Medyadaki şarkıyı açıp arkanıza yaslanarak okumaya başlayabilirsiniz.
Keyifli okumalar.♡
******
Oops! Bu görüntü içerik kurallarımıza uymuyor. Yayımlamaya devam etmek için görüntüyü kaldırmayı ya da başka bir görüntü yüklemeyi deneyin.
67. BÖLÜM "DAHA YENİ BAŞLIYORUZ"
Her hikâyenin bir son noktası elbette olurdu. Herkes bir gün elbet hikâyesinin son anını yaşayacak, son kez gülecek, son kez ağlayacak, son kez sarılacaktı birine ve ben artık insanlara göre hayatımın sonlarını yaşamıştım. Ben artık yoktum herkes için. Yaşıyorum, buradayım, nefes alıyorum ama hiç kimse için gerçek bu değil ve bu tuhaf hissettiriyor.
Gözlerimi televizyondan çekip de başımı önüme eğerken zihnimin içinden geçirdiğim onlarca şey vardı. Mesela arkadaşlarım, üzülüyorlar mıydı benim için? Üzülmeyen olmuş muydu aralarında? Öldüm diye bir yerlerde sevinen birileri var mıdır acaba? Peki ya anne ve babam? Onlar ne durumdalar şimdi? Bu yaptığım haksızlık değil mi? Hâlâ bir yerlerde yaşarken onlara ölümümün acısını yaşatmak acımasızlık değil mi?
Kendimi onların yerine koydum. Yiğit hâlâ yaşarken ben onu öldü sandığımda hissettiklerimi düşündüm bir bir ve böyle olmayacağına karar verdim. Ailem bana zarar vermez, onlardan bana asla kötülük gelmez. Herkesten saklanabilirim ama onlara karşı böyle bir şey yapmanın gereği yoktu. Herkes beni öldü bilebilir ama onların gerçeği bilmesi gerekiyordu.
Aldığım kararla ayağa kalktım. Kendi cenazemi daha fazla bu evde görmek istemeyip televizyonu da kapattım ve koşar adımlarla üst kata çıktım. Yiğit'in odasının önüne geldiğimde onun buna karşı çıkmamasını umut ettim. Çünkü karşı çıksa bile bu konuda onu dinlemeye hiç niyetim yoktu. O engel olmak istese bile anne ve babama bunu yaşatmak istemiyorum.
Daha fazla oyalanmadan odaya girdim. Girer girmez hızlı adımlarla yanına gittim. Kapatmış olduğu gözlerini araladığında yorgun görünüyordu ve her an uykuya dalacak gibi bir hâli vardı. "İyi misin?" Sorarak yanına oturdum, cevap vermek yerine evet anlamına gelecek mırıltılar çıkardı. Fakat hâli yok gibiydi. Konuşmak istesem de bunu yapamadım, onu yormak istemedim ve bu konuyu Ömer 'le konuşmaya karar verdim.
"Hadi uyu artık, çok yoruldun bugün." dedim, eli bileğimi kavradı ve beni usulca yanına çekti. Buna engel olmayıp o uyuyana kadar yanına kıvrılmaya karar verdim ve bunu da yaptım. Yiğit kollarıyla beni sımsıkı sararken başımı göğsüne koydum. Gözlerimi kapatırken saçlarımı okşamaya başladı. Uyumayıp Ömer'in gelmesini bekleyecektim ama o böyle yaparken uyumamak da pek mümkün değildi.
