cigarettes and alcohol ᥫ᭡ w.haruto

completed family chart

KARD, Gunshot

Ertesi gün sessizce önümde oturan Sarah'nın dövmesini yapıyorken o da her zamanki gibi hayatında olup biteni anlatıyordu.

Devamlı müşterilerimizdendi. Buranın benden daha yerlisiydi. Onunla geldiğim ilk hafta tanışmıştım. Pekala, gerçekten zorlu hayat şartlarına dayanan güçlü bir kadın olduğunu söyleyebilirdim. Çocuğunu babasız büyütmeye çalışan bir anneydi her şeyden önce. Ailesi tarafından reddedilen bir evlattı. Eşinin onu bırakıp gitmesiyle ayakta durmaya çalışan bir kadındı. Hayattan yiyebileceği en büyük darbeleri yemişti yani. Buna rağmen dimdik duruyordu. Ona saygı duyuyordum.

Ama keşke dövmeye karşı bu kadar tutkulu olmasaydı.

"Yakında okula başlayacak. Çok heyecanlı ama ben tedirginim. Babasını sorarlarsa ne diyecek?"

İğnenin ucunu değiştirirken iç çektim. "Onu korumak istediğini biliyorum Sarah ama sen de biliyorsun ki bunu sonsuza kadar engelleyemezsin. Er ya da geç bu karşısına çıkacak."

"Biliyorum ama... o daha küçücük. Bunun için çok erken değil mi?"

Bana doğru uzattığı koluna iğneyi batıracakken duraksadım. O daha küçücük, bunun için çok erken. Yutkunma hissiyle dolarken aklıma gelenler yüzünden kendime lanet ediyordum. Ne zaman konu aileme gelse bir şeyleri kendimle bağdaştırmaktan yorulmuştum ama engel de olamıyordum. Minik Mia bu dünyaya şansız gelmişti ama yine de bana kıyasla şanslı sayılırdı. Dünyaya gözlerimi açtığımda bile yalnızdım ama onun yanında annesi vardı. Yine de eksik hissettiğini biliyordum. Biz şanssızdık, sadece birbirimize göre bakınca o kötünün iyisiydi.

"Ya onunla dalga geçerlerse? Onu bu zamana kadar bunlardan korudum ama bu defa orada yalnız olacak."

Ailemin koruyucu olduğu ortaya çıktığında aldığım tepkiler aklıma doldu. İnsanların korkunç bakışları aklıma gelince tüylerim ürperdi. Neden sorun bendeymiş gibi bakıldığımı, neden küçümsendiğimi hala daha anlamıyordum. Beni bırakıp giden onlarken bu neden benim kusurum gibi bakıyordu insanlar bana? Hiçbir zaman anlamayacaktım belki.

"Üzgünüm." diye mırıldandım. Kolundaki motife geri dönerken. Üzgünüm ama Mia da benim gibi hissedecek, bundan sonsuza kadar kaçamaz. Bir yerde incinecek. "Küçük çocuklar ailelerini dinlerler. Bunu dert etme ama ilerisi için... bununla yüzleşmek zorunda. Maalesef önünü alamazsın."

Sessiz kaldığında düşünceli olduğunu anladım. Söylediklerim zaten bildiği şeylerdi. Kabul etmek istemiyordu çünkü kızının incinmesini istemiyordu. Onu anlıyordum. Bir anne olarak değil de bunlarla yüzleşmiş biri olarak anlıyordum. Mia'nın hissedeceklerini Hana olarak biliyordum.

Konuyu değiştirmek için "Hadi ama Sarah," dedim kaşlarımı çatarak. Masanın üzerinden peçeteyi alıp taşan boyayı dikkatlice silerken "Sürekli dövme yaptırarak derini yıpratıyorsun. Buna biraz ara vermen gerektiğini düşünmüyor musun?" diye sordum.

Gülme sesini duyduğumda ortamın gerginliğinin azalmış olmasına sevinmiştim. Önüme gelen saçımı benim için kulağımın arkasına sıkıştırırken gözleri koluna çizdiğim yılan motifindeydi. "Sen ne zaman çizmeye ara verirsen, ben de o zaman bırakırım."

Kafamı iki yana sallarken gülüyordum. "Bunun benim işim olduğunun farkındasın, değil mi? Yılanlara karşı büyük bir takıntın var, neredeyse her motifi ilk senin üzerinde denedim."

"Tabii ki!" dedi beni sanki yanlış bir şey söylemişim gibi kınayarak süzerken. Kaşları çatılmışken yine de yüzünde duran bir gülümseme vardı. "Bunun için buradayım. Bu mükemmel tasarımları ilk denemezsem depresyona girerim. Hem herkes halinden memnun, öyle değil mi?"