Kayıp Dudaklar

1. Bölüm: "Önyargı."

Yeni bir hikaye, yeni hayaller...

Önyargılar üzerine kurulmuş olan acımasız hayattan alıntılar yapacağım. Yaşanmışlıklar var.

Bu hikayemi, önyargılar yüzünden hayatları mahvolmuş tüm insanlara adıyorum.

Güçlü kalın!

© Tüm hakları saklıdır.

~

Bulutlar insanlara bir şeyler anlatmaya çalışır. Belki gelecekten bir haber veriyordur, belki de bulutları dikizleyen insanın bilinçaltına gönderme yapıyordur.

Üflesen dağılacakmış gibi durur bulutlar.

Aynı, hayallerinin üzerinden geçip giden ve geride hiçbir şey bırakmayan gerçeklerin yaptığı gibi.

Hayaller dağılır, bulutlar kalır. Gerçeklik karşında sana bakıyordur.

Ve işin tuhafı, sen de ona bakıyorsundur.

Bakarsın ilk başta. Sadece izlersin pamuklara benzeyen sisleri. Zaman geçer. Artık bulutlara bakmaya alışırsın. Zamanla değişir görüşün.

Artık sadece bakmıyor, görüyorsundur bazı şeyleri.

Bulutlara anlam yüklemeye başladığında, hayal işe gerçeği ayırt etmeyi öğrenmişsin demektir.

En acısı da budur zaten.

Kendimden biliyorum.

Bulutlara anlam yüklemeyi öğreneli biraz geçiyor. Her kafam gökyüzüne kalktığında ya bir hayvan görürüm, ya da bir işaret.

Mesela kalp gibi.

Tek anlam yüklemediğim görüntü sanırım.

Yükleyecek bir anlamım kalmadı çünkü.

Şimdi benim için farklı bir gökyüzüne bakarken anlam yükleyemeyecek bir bulut bile olmadığını fark ettim.

Bulutsuzdu gök. Öylece, ruhsuz, gri bir perde gibiydi. Kirli görünüyordu.

Üzüldüm.

Bulutları görememek hoşuma gitmemişti.

Gözlerimi dikmiş olduğum mutfak penceresinden ayırdım ve tabağıma çevirdim. Yeşil zeytinler öylece yenilmek için bekliyordu çatalımın sivri ucunu.

Yemek istemedim.

Biraz gergin hissediyordum. Taşınmış olduğum şehirde de görünüşüm hakkında fikirlere kapılacak bir sürü insan olacaktı eminim ki.

Bu her yerde böyle olurdu.

Katil, satanist ve deli gibi göründüğümü biliyordum ama böyle görünmek o günden dolayı rahatsız hissettirmiyordu beni. Eskiden olsa bırak böyle görünmeyi, böyle giyinmezdim bile.