Kayıp Dudaklar

43. Bölüm: "Teşekkür."

Biraz beklettim. Bunun için üzgünüm.

Karşınızda sıkıcı ve kısacık bir geçiş bölümü!

İyi okumalar..

-

Laden'den

Birkaç gün geçti. O iğrenç olaydan sonra sadece bir kaç gün geçti ama bana yıl gibi gelmişti. Yatağımda geçirdiğim günlerden sonra kendimi giderek daha iyi hissetmeye başlamıştım.

Garip ama o dokunuşlar artık aklıma gelmiyordu.

Sıla ve Eray yanıma geldiğinde kendimi daha iyi hissetmiştim. Gitmelerini istememiştim. Tabii sürekli benimle de birlikte duramazlardı. Onlara benimle kalmalarını da söyleyemezdim.

Eray'ın yüzüne pek bakamamıştım geldikleri zaman çünkü onun yüzüne her baktığımda aklıma Çağlar'ın gelmesi normal değildi. Aklıma o an geliyordu.

Onu yeniden gördüğüm an.

Çok başkaydı bu. Özlediğimi hissetmemden daha başka hisler de vardı içime saklanan. Ona olan kızgınlığım ve pişmanlık vardı.

Değişmem yüzünden yaşadığım bir pişmanlık... Oysa şimdiye kadar hiç görüntüm yüzünden pişman olmamıştım çünkü kendime ceza verdiğimi biliyordum, gerçekleri öğrendikten ve Çağlar'ı karşımda görünce her bir düşüncemin de tersine döneceğini bilemezdim.

Gerçi gerçeklerin bu kadar canımı yakacağını da bilmiyordum çünkü Çağlar'ın bana dediği her bir kelime birkaç hafta öncesine kadar benim için gerçekti.

Sarp'ın itirafından sonra gerçek sandığım yalanların aslını öğrenmiştim. Ne hissetmem gerektiğine karar veremiyordum.

Ne yapmalıydım? Çağlar gelse bana ve benden af dilese ne derdim ona? Eskisi Gibi kalbim çarpar mıydı hissettiğim solukları sayesinde? Yoksa içimdeki her şey o beni bıraktıktan sonra ölmüş müydü?

Bilmiyorum.

Şimdi okula hazırlanırken biraz gergindim. Okula geri dönmek ve karşımda onca insanı görme fikri beni geriyordu. Sanki herkes başıma gelenleri biliyordu ve bana acıyacaklardı.

Derin bir nefes aldım ve annemin beni okula götürmesine izin verdim. Onunla da artık konuşmam gerekiyordu.

Üvey olduğumu benden bunca zaman saklamalarının nedenini sormalıydım. Kendimi kandırılmış gibi hissediyordum.

Gerçekten haberim olsaydı annemi sevmeyeceğimi falan mı düşünmüştü? Her ne kadar gerçek annem olmasa bile beni büyüten, seven, kollayan oydu. Ondan hiçbir zaman nefret edemezdim. Benim annem tam yanımda duruyordu ve bunu hiçbir şey değiştiremezdi.