Kayıp Dudaklar

EPİLOG: "masal."

"Her son aslında yeni bir başlangıçtır."

∞

Çocuktum. Hayatı düşe kalka öğrenmeye çalışan, her düşüşünde dizleri parçalanan ama ayağa kalkmayı başarabilen küçük bir kız çocuğu.

Hata dolu bir hayata sahiptim, doğru sandığım çoğu şey yanlış çıkıyordu. Ben yanlıştım. Pişmanlıklarımda boğulmuştum, nefessiz kalmıştım.

Mutlu olmak isterken sevdiğimden vazgeçmeyi düşünmüştüm. Onsuz olmayı nasıl düşünürdüm? Şuan nefes bile alamıyorken onu nasıl bırakacaktım?

Şu bir hafta içerisinde on yaş büyüdüğümü hissediyordum. Ruhen olgunlaşmıştım, çökmüştüm. Gözlerimin altındaki torbalar ruh yaşımı yansıtmak ister gibi duruyordu. Acımasızdı biraz, bana bunu hatırlatıyordu.

O günden sonra her gün ağladığım için benden nefret ediyor olmalıydılar. Haklılardı. Saçma düşüncelerimin bedelini ödüyordum şimdi.

Onu bir daha kaybetmemek için ondan vazgeçmek? Ne demekti bu? Sıla'nın da dediği gibi nasıl bir ironinin içerisine itmiştim kendimi?

Şimdi anlıyordum gerçekten kaybetmenin ne demek olduğunu. Ben aslında sadece sanmıştım.

Kaybettiğimi, bittiğini sanmıştım. Yenildiğimi, mahvolduğumu. Asıl şimdi bitiktim. Yerle birdim.

O içeride günlerdir yatıyorken elim kolum bağlı beklemek ölümdü, karşımda annesi dururken ve her şeyden habersiz ağlarken kendimi suçlu hissediyordum. Buna sebep olan bendim. İki haftaya yakın uyanmamasının sebebi benim aptallığımdı.

Sıla pişman olacağımı söylemişti, yapma demişti. Niye onu dinlememiştim? Neden Çağlar'a onu hala acı verici şekilde sevdiğimi söylememiştim?

Sarılmak çok mu zordu, ona gülümsemek ve özlediğimi söylemek.

Nefret ettim bir kere daha. Kendimden ve bu yaşadığım hayattan. Neden hiç mutlu olamıyordum, buna hakkım yok muydu? Dünya bana niye dönmüyordu? Kötü biri miydim...

"İstersen eve git." Dedi yanıma ne zaman geldiğini fark etmediğim Sarp. "Yoruldun."

Cevap vermedim. Ona neydi benden? Yorgun değildim, uyanıncaya kadar beklemek zorundaydım. Uyanınca yanında olmalıydım.

"Laden?" Diye mırıldandı bana yeniden. Onun sesini duymak istemiyordum. Benim kadar o da suçluydu. Hatta belki de her şeyin sorumlusuydu. Nefret ediyordum ondan.