Kayıp Dudaklar

39. Bölüm: "Kırık."

Laden'den

Dilimin üstünde ıslanan bir şarkı vardı. Sadece onunla ilgiliydi sözler. Her dizede onu sayıklıyordu aklım. Onu ne kadar çok özlediğimi ve ona hala kırgın olduğumu söylüyordum kendi kendime. Gerçekleri Sarp'tan öğrendiğimden beri biraz olsun rahatlamıştım belki ama ona hala kırgındım.

Bana sadece sebebini söyleyebilirdi.

Sadece ayrılalım diyebilirdi.

Gönlümün papatyalarını koparmasına gerek yoktu.

Geçmişin perdesi yüzüme çarparken onun her zaman benimle olacağını söylediğim geldi aklıma.

Ruhen veya bedenen. Ama her zaman yanımda.

Şimdi tam karşımda dikilirken kafayı yediğimi düşündüm. Yaşadığım şeylerden sonra kesinlikle kafayı yemiştim. İçimden daha fazla ağlamak geldi. Kötü biri miydim ben? Onun hayalini karşımda görecek kadar delirtmişlerdi beni. Bunun sebebi neydi?

Yanaklarımdan akan gözyaşları bir kezzap misali tenimi yakmaya başlamıştı. Artık ağlamak istemiyordum. Bu histen nefret ediyordum.

Onun hayaline daha uzun süre bakmak isterken Eray beni kendiden ayırdı ve yeniden gözlerimi sildi. Gözlerimin içine bakıyordu. Üstümde sadece iç çamaşırı olduğunu neredeyse unutmuştum.

Eray etrafına bakınıp kıyafetlerimi ararken gözlerimi hayalinden çekmedim. Sahi hayal miydi? Hiç konuşmadan öylece bana bakması bunu mu gösteriyordu?

Bana doğru yürüdü ve yatağın üstündeki çarşafı üzerime doladı.

Donmuş kalmıştım. Onu hissetmiştim.

Gerçekten buradaydı. Sıcak elleri soğuk omuzlarıma değmişti ama hala konuşmuyordu.

Sıcak nefesini yüzümde hissedebiliyordum. Gözlerim kilitli kalmış gibiydi. Ona sadece uzun uzun baktım.

Çok geçmeden Çağlar gözlerini benden ayırıp duvarda duran fotoğraflara çevirdi gözlerini. Onları sertçe duvardan sökerken aklıma yine aynı dakikalar doluşmuştu.

Tenimde gezinen dudakları.

Bana değen elleri.

Vücudumun her yerine dokunmuştu. Annemlerden gizli yaptırdığım ve benim için anlamı büyük olan dövmemi öpmüştü ve anlamını sormuştu.

Toujours pur.

"Daima saf."

Bu dövmeyi yaptırma amacım nasıl görünürsem görüneyim, ne yaparsam yapayım aslında bir yanımın daima saf kalacağına inandığımdandı ama artık öyle hissetmiyodum. Artık saf değildim. Elleri her bir zerremi kirletmişti. Tenimin üzerinde dolaşan parmakları mahvetmişti beni.