Kayıp Dudaklar

12. Bölüm: "Kardeş."

Bölüm şarkısı; Koray Candemir-Aşk

-

Parmaklarım klavyenin üstünde aceleyle kelimeleri yazarken yapacağı yorumu tahmin etmeye çalışıyordum.

Sarp'la eskiden aynı okulda olduğumu şu sıralar sırdaşım olan, internette tanıştığım Aydan'a anlatmıştım. Onun yorumu benim için önemliydi. Çünkü kimseye anlatmadığım şeyleri ona anlatmış ve ondan teselli bulmuştum.

Belki beni anlamıyordu ama beni iyi hissettiriyordu. Sırdaşımdı artık.

"Ne yani Sarp'la aynı okuldaydın ama senin bundan haberin yok öyle mi?"

Yazıp gönderdiği mesaja bir süre bakakaldım. Evet. Durum cidden böyleydi. Onu okulda daha önce gördüğümü sanmıyordum. Belki de ben okuldan ayrıldıktan sonra gelmişti okula. Sonuçta ben sadece 1 dönem orada kalmıştım.

"Şaşırtıcı değil mi? Bende şaşkınım." Yazıp gönderdim.

Sarp'ın bana o tuhaf bakışlarının nedenini öğrenmiştim. Beni tanıdığı içindi. Beni eski halimle tanıdığı için.

"Belki de kitaplardaki o değişen inek tiplerdendi. O çok tanınmayan, sonradan kendine özen göstererek değişen tiplerden?"

Sanki komik bir şey söylemişçesine güldüm. Çünkü bana göre komikti bu söylediği. Sarp gibi birinin önceden "inek" olması imkansız gibi bir şeydi.

O havalıydı. Ondaki özgüven sonradan gelmiş olamazdı.

"Güldürdün."

"Seni kendi düşüncelerin ve teorilerinle başbaşa bırakıyorum Laden Özer. Iyi geceler."

Bana karşı olan tutumu o kadar hoşuma gidiyordu ki. Sanki eski bir arkadaşımla konuşuyormuş gibiydim. Özlemiş olduğum her şeyi aklıma getiriyordu.

"İyi geceler."

Konuşmamız burda son bulmuştu. Bilgisayarı kapatıp uyumaya karar verdiğim sırada mesaj kutuma gelen yeni bir mesajla siteyi kapatmaktan vazgeçip mesajı açtım.

Sandığımın aksine mesaj Aydan'dan değil bilinmedik bir isimden gelmişti.

Pişmanprens:

"Laden?"

İsminin ilgi çekiciliği ve merakım beni mesaja cevap vermeye itmişti.

"Evet?"

"Konuşalım mı?"

Şaşkın bir şekilde kaşlarımı kaldırdım. Kimdi ki benimle konuşmak istiyordu?

"Neden?"

"Birine ihtiyacım var."

İşte! Bu cümle onunla konuşmam için yeterliydi. Birine ihtiyacım olduğunda, birinin beni dinlemesini isterdim. Birine ihtiyaç duyardım. Gereksiz samimiyet yerine açıksözlülükle beni eleştirecek ama aynı zamanda da duygularıma ortak olacak biri isterdim.