Kayıp Dudaklar

25. Bölüm: "Eray'dan"

(Bir önceki bölümün Eray'ın ağzından olan versiyonudur.)

*

Sıla'nın ağlamaları şiddetini azaltınca derin bir nefes alıp oturduğum sandalyeden kalktım. Onun ağlamalarına alışmıştım artık. Her zaman Alp için ağlardı. İçinde tuttuğu onca duygu ben onun yanındayken açığa çıkardı. Onu sakinleştirmeye çalışmıyordum artık çünkü ağlamak onun için iyiydi.

Alp'in ona ne dediğini bilmiyordum. Yine neye ağladığını söylememişti. Büyük ihtimalle Alp'in geziye yanında getirdiği kız yüzündendi. Kıskanmıştı büyük ihtimalle.

"Daha iyi misin?" Diye sordum. Kafasını aşağı yukarı sallayıp beni onaylarken yorganını biraz daha üstüne çekmişti. "Anlatmak ister misin?"

İstemediğini belirtince odadan çıkmak için kapıya yöneldim. Alp'i bulup ağzına sıçacaktım.

Koridora çıktığımda ilerden gelen hıçkırık seslerini duyana kadar aklıma koyduğum şey buydu.

Gürültülü hıçkırıkları susmak bilmiyordu. Kimin bu kadar kendini parçaladığını görmek için sesin geldiği yere doğru yürüdüm.

Karşımda, yerde dizlerinin üzerine çökmüş olan kız kaşlarımı anında çatmamı sağlamıştı. Elleri yüzünü kapatmış bağırarak ağlaması beni fazlasıyla şaşırtmıştı. İçimi saçma bir merak duygusu kapladı.

Yağmur ne yapacağını bilemez bir halde ona doğru eğilince ayaklarım da istemsiz olarak onlara doğru adımlamaya başladı.

Onu ilk defa ağlarken görüyor değildim. Önceden de görmüştüm. Ama bu seferki ağlaması çok daha şiddetliydi.

Ona doğru eğilip onu sakinleştirmeyi deneyecektim ama histeri krizine girmiş gibiydi. Titreyerek ağlarken ara sıra nefesi kesiliyordu. Ellerini yüzünden çektim ve yüzündeki yaşları sildim. Gözlerini açmaya hali yoktu. Yarı açık gözleri odağını bulamıyordu. Benim kim olduğumu fark ettiğinden bile şüpheliydim.

Onu yavaşça kucaklarken Yağmur'dan odanın kapısını açmasını istedim.

Birini ağlarken görmek beni rahatsız hissettiriyordu. Şuan olduğu gibi.

Onu yatağa uzandırdım ve Yağmur'a döndüm. "Sen git." Derken gözlerimi bir an önce Laden'e çevirmek istiyordum.

"Olmaz. Sen gidebilirsin. Ben ilgilenirim." Dedi. Gözlerimi devirdim.

"Yağmur. Lütfen. Hayatında sadece bir sefer yapacağın bir şeyi yap ve bana güven. Onu sakinleştireceğim."

Gözleri tereddütle parlıyordu. Laden'e bakıp gözlerini geri bana çevirdi ve pes edercesine nefesini verdi.

"Beni pişman etme." Dedi kapıdan çıkarken.

Laden'e döndüm. Cenin pozisyonunda yatarken hala ağlamaya devam ediyordu. Belki bu yapacağım şey saçma olabilirdi ama hayat kimseden mantıklı olmasını istemiyordu.