Από αγκάθι βγαίνει ρόδο

Κεφάλαιο 1

Σμυρνη, 31 Αυγούστου 1922

Ο Τουρκικός στρατός υπό την ηγεσία του Μουσταφά Κεμάλ  εισβάλει στην Σμύρνη. Επιτίθενται πρώτα στην αρμενική και ύστερα  στην ελληνική συνοικία. Λεηλατεί, αιχμαλωτίζει, βασανίζει  ή σκοτώνει  οποιονδήποτε βρεθεί στο πέρασμα του. Καίνε τα σπίτια, τις εκκλησίες. Αλίμονο σε εκείνον που θα βρεθεί στο διάβα τους. Η φωτιά εξαπλώνεται. Η Σμύρνη τυλίγεται στον καπνό και στις φλόγες...

Η Δανάη βγήκε από την κρυψώνα της. Σκούπισε τα δάκρυα της, εβγαλε το μαντίλι της από τα μαλλιά της και κάλυψε το πρόσωπο της για να μην εισπνέει  τον καπνό.

Περπάτησε στα καμένα σοκάκια της πόλης  βλέποντας όλη της την ζωή να καίγεται μπροστά στα μάτια της. Όπου και να κοιτούσε έβλεπε ανθρώπους να κείτονται νεκροί. Άκουγε τις κραυγές εκείνων που μάταια προσπαθούσαν να ξεφύγουν από αυτό το κακό. Άδικα προσπαθούσε να φτάσει στο λιμάνι. Όχι, δεν έφταιγε ο αποπνυκτικος αέρας. Χανόταν. Ενιωθε πως δεν ήταν στην Σμύρνη της, στην Σμύρνη που γεννήθηκε, στην Σμύρνη που μεγάλωσε, στην Σμύρνη που αγάπησε και αγαπήθηκε. Όλη της η ζωή χάθηκε μέσα στην φωτιά.

Έχανε σιγα τις αισθήσεις της. Δεν μπορούσε, δεν άντεχε να βλέπει την φρίκη και τον πόνο. Μετά βίας προχωρούσε προσπαθώντας να βρει διέξοδο. Έπεσε στον πλακόστρωτο δρόμο κλαίγοντας. Μονη, αβοήθητη, χωρίς κάποιον να την προστατέψει από το κακό που την βρήκε.

Δεν κατάλαβε πως κάποιος βρισκόταν πίσω της. Ενας στρατιώτης την τράβηξε από τα μαλλιά της. Οι φωνές της έγιναν ένα με το χάος που κυριαρχούσε στους δρόμους. Την έσυρε στον τοίχο. Άρχισε να την χτυπάει αλύπητα.  Φώναζε απεγνωσμένα για  βοήθεια. Κανεις δεν την άκουγε. Την σήκωσε, την έπιασε από τον λαιμό και άρχισε να την φιλάει με μανία. Προσπάθησε να τον απωθήσει χτυπώντας τον. Δεν την άφηνε. Την πίεσε και άλλο σε σημείο που έκοβε την αναπνοή της. Προσπάθησε να συγκρατήσει τα δάκρυά της. Ώστε αυτό θα ήταν το τέλος της;

《Τι γίνεται εδω;》είπε μια φωνή στα τουρκικά. Ο στρατιώτης γύρισε και χαιρέτησε στρατιωτικά. Η Δανάη είχε κλείσει από φόβο τα μάτια της. Δεν ήθελε να βλέπει άλλο. Όταν κατάλαβε πως την άφησε προσπάθησε να ξεφύγει. Την έπιασε τελευταία στιγμή την έσπρωξε προς τον αξιωματικό και έφυγε γελώντας πονηρά. 

  Η Δανάη έτρεμε από τον φόβο. Δεν τον κοιτούσε, δεν ήθελε να τον δει. Ήξερε τι θα ακολουθούσε. Ευχόταν να είχε πεθάνει μαζί με την οικογένειά της.

  Δεν της έμενε άλλη επιλογή. Τον κλώτσησε με δύναμη στο πόδι και άρχισε να τρέχει. Από την γειτονιά του Αγίου Δημητρίου χάθηκε. Δεν κοιτούσε πίσω, δεν την ένοιαζε αν θα έβγαζε το όπλο του και θα  την σκότωνε ή οχι. Ήταν αποφασισμένη να σωθεί ή να πεθάνει. Καλύτερα να γινόταν έτσι πάρα να καταλήξει στα χέρια του.

   Προσπάθησε να χαθεί μέσα στενά. Ο καπνός δυσκόλευε την αναπνοή της. Έβηχε αλλά δεν σταματούσε. Συνέχισε να τρέχει ώσπου λιποθύμησε εξ αιτίας των αερίων που απελευθερώνονταν κατά την καύση.
 
   Ο αξιωματικός προσπάθησε να την βρει. Την ακολούθησε μέσα στα Αρμένικα. Φοβήθηκε μήπως πάθαινε κάτι χειρότερο.

  Την βρήκε λιπόθυμη στην άκρη του δρόμου. Τρομοκρατήθηκε. Προσπάθησε να βρει σφυγμό. Ευτυχώς ήταν ζωντανή. Την πήρε αγκαλιά και κινήθηκε προς την τουρκική συνοικία, που εξ αιτίας του ευνοϊκού -για αυτούς-ανέμου, δεν καηκε.

  Την μετέφερε στο σπίτι του και την άφησε ξαπλωμένη στον καναπέ. Καθάρισε το λερωμένο, από τις στάχτες και τα χώματα, πρόσωπο της και κάθησε δίπλα της κρατώντας στης το χερι περιμένοντας να ξυπνισει.

  Σιγα σιγα άρχισε να ανοίγει τα μάτια της. Κοίταξε γύρω της. Τον είδε να της κρατάει το χερι. Εκείνος χαμογέλασε με δυσκολία.

  《Α-Αλη εσυ; ε-εδω;》είπε έκπληκτη...

Καλησπέρά, και ευχαριστω που διαβάσατε το πρώτο κεφάλαιο.  Δεν ειμαι επαγγελματίας συγγραφέας (το ξερω πως φαίνεται). Αν σας αρεσε πατήστε το αστεράκι κάτω δεξιά και αν θέλετε να προτείνετε ή να ρωτήσετε κάτι μπορείτε να μου γράψετε στα σχόλια. *Προσοχη*Δεν γράφω ιστορία (πέρα των βασικών γεγονότων τα οποία έπρεπε να μπουν για να έχει μια συνοχή το κείμενο). Ωστόσο κάποια περιστατικά (πχ. Ενα κομματι των παραγράφων 2, 3 και 5) είναι βασισμένα σε ιστορίες ανθρώπων που δυστυχώς  τα έζησαν.