Από αγκάθι βγαίνει ρόδο

κεφαλαιο 19

Προσοχή: το σημερινό κεφάλαιο περιέχει σκηνές σκληρού περιεχομένου που πιθανόν να σας επηρεάσουν. Για την αποφυγή αυτού του σημείου σταματήστε το διάβασμα στα τρία αστεράκια (***) και συνεχίστε στα επόμενα τρία. Διαβάζετε με δική σας ευθύνη.

Στην πόλη επικρατούσε σύγχυση. Τα νέα μαθεύτηκαν γρήγορα. "Βρέθηκαν οι αγνοούμενοι προδότες που δραπέτευσαν αποφεύγοντας την ποινή τους" ανακοίνωσαν με περηφάνια και ας γνώριζαν πως είναι κατασκευασμένες οι κατηγορίες. Οι οικογένειές περίμεναν την τιμωρία, αφού η απόφαση είχε παρθεί προ πολλού.

Δεν περίμεναν για πολλή ώρα. Βγήκαν δύο αξιωματικοί με συνοδεία, για "λόγους ασφαλείας". Στην συνέχεια χωροφύλακες οπλισμένοι, συνόδευαν τους κρατούμενους στο τελευταίο ταξίδι. Τους τοποθέτησαν πίσω από τις αγχόνες και περίμεναν το σύνθημα των ανώτερων.

***

Πρώτο διάλεξαν έναν νεαρό. Τον ανάγκασαν να ανέβει στο σκαμνί και του πέρασαν την θηλιά. Με μια απότομη κίνηση ένας από τους χωροφύλακες απομάκρυνε το σκαμνί από τα πόδια του και βρέθηκε να αιωρείται στο κενό. Μια γυναίκα από το πλήθος, με φουσκωμένη την κοιλίτσα και ένα παιδί στο δεξί χέρι έπεσε λιπόθυμη στην αγκαλιά των γονιών της.

Ακολούθησαν πολλοί. Ένας ένας ανέβαιναν στις κρεμάλες σαν αρνιά για σφαγή και δέχονταν το μαρτύριο. Και από κάτω, στο αναστατωμένο πλήθος, γονείς, αδέρφια, σύζυγοι και και παιδιά υπέμεναν παθητικά, δίχως μιλιά.

Και ήρθε η σειρά του τελευταιου. Κανείς δικός του δεν φαινόταν στο πλήθος για να θρηνήσει για τον δικό του χαμό. Περήφανος έστεκε μπρος στον θάνατο. Για μια στιγμή έστρεψε το βλέμμα του στα νεκρά σώματα και έψαλε υπέρ αναπαύσεως τους:

<<Ευλογητός ει Κύριε δίδαξον με τα δικαιώματα σου. Ανάπαυσον ο Θεός τους δούλους σου, και κατάταξον αυτούς εν Παραδείσω...και τας ψυχάς των δούλων σου Σώτερ ανάπαυσον>>

Οι εκτελεστές εκνευρίστηκαν. Σήκωσαν τα όπλα τους και τα έστρεψαν κατά πάνω του. Το πλήθος ξεσηκώθηκε και προσπάθησε να πλησιάσει. Εκείνος γύρισε προς τους δήμιους.<<Η διαταγή έλεγε θάνατο δια απαγχονισμού, έτσι πρέπει να γίνει>>. Και έτσι τελείωσαν την ζωή του.

***

Και να ήταν μόνο εκεί. Παντού, στην κομματιασμένη πλέον οθωμανική αυτοκρατορία, επικρατούσε η ίδια κατάσταση. Και όλα αυτά εξ αιτίας σχεδίου κάποιου ανώτερου. Τα συμφέροντα του οδήγησαν στην αγχόνη χιλιάδες αθώους Έλληνες και Αρμένιους με την πρόφαση ότι "συνεργάζονταν" με τους εχθρούς της χώρας.

Ο θόρυβος τράβηξε την περιέργεια της Αρετής. Σκοπευε να πει στον Στέφανο πως δεν κατάφερε να μάθει, για να μην ταραχθεί στην κατάσταση που βρίσκεται.

Πλησίασε Στην πλατεία την στιγμή που μάζευαν τα νεκρά σώματα. Γνωστά και άγνωστα πρόσωπα κείτονταν μπροστά της. Οι πληγές τους την δυσκόλεψαν στην αναγνώριση.

  Τα μάτια της έπεσαν στις αγχόνες, στον νεαρό. Η γυναικα ακομη εκλαιγε αγκαλιάζοντας τα πόδια του και δίπλα το παιδάκι τους κοιτουσε χωρις να καταλαβαινει. Το δεύτερο παιδί φαίνεται δεν θα γνώριζε τον πατέρα του.

Στο νου της ήρθε η εικόνα του πονεμένου της παιδιού που θα μπορούσε να βρίσκεται στην θέση αυτών του. Τα χέρια της έτρεμαν στην ιδέα, μετά βίας κρατούσαν το φορτωμένο της καλάθι, και ένας κόμπος την έσφιγγε στον λαιμό. Μη αντέχοντας το θλιβερό θέαμα έτρεξε στο σπίτι της. Για μια στιγμή μόνο σταθηκε στην εξώπορτα να πάρει μια ανάσα.

Άκουσε βήματα. Φοβούμενη μήπως κάποιος την ακολουθεί έτρεξε μέσα στο σπίτι και κλείδωσε την πόρτα. Στάθηκε στο παράθυρο και περίμενε...

Νέο κεφάλαιο!

Σε όσους δεν διάβασαν το ψυχολογικά δυνατό κομμάτι και τους χάλασα το κεφάλαιο συγνώμη, σε όσους περίμεναν κάτι πιο δυνατό επίσης συγνώμη. Δεν μπορούσα να γράψω κάτι παραπάνω.

Δυστυχώς λόγω περιορισμένου χρόνου και υποχρεώσεων δεν μπορούσα να γράψω κάτι περισσότερο και δεν ξέρω πότε θα ανέβει το επόμενο.

Αν σας αρεσε μπορείτε να πατήσετε το αστεράκι κάτω αριστερά και να αφήσετε μια γνώμη. Μπορείτε επίσης να προτείνετε την ιστορία σε κάποιον φίλο σας ή και να με ακολουθήσετε γιατί με βοηθάει.💕