Από αγκάθι βγαίνει ρόδο

κεφαλαιο 2

Μερικά χρόνια πριν...

Η μικρή Δανάη είναι ενα φυσιολογικό παιδάκι της εποχής της. Ένα μικρό αγγελούδι, όπως την αποκαλούν οι γειτόνισσες. Και όχι άδικα. Είναι πανέξυπνη, γλυκιά και πολύ όμορφη. Μια μικρή σωστή κυρία, μια αρχοντοπουλα.

Η μάνα της, η κυρά Μαγδαληνή, αρχοντική γυναίκα από γνωστή οικογένεια της Κωνσταντινούπολης. Πάντα βοηθούσε όποιον της ζητούσε βοήθεια. Ολους τους δεχόταν. Χριστιανούς, Μουσουλμάνους, εβραίους. Πάντα είχε κάτι να δώσει σε εκείνον που δεν είχε. Όλοι την αγαπούσαν και την θαύμαζαν για την ευσπλαχνία και την τιμιότητα της.

Ο πατέρας της, ο κυρ' Κωσταντης, ήταν άνθρωπος μορφωμένος. Αυτό δεν τον κράτησε μακρυά από την μεγάλη του αγάπη, την θάλασσα. Τελειώνοντας τις σπουδές του στην νομική στο πανεπιστήμιο του Παρισιού επέστρεψε στην πατρίδα του. Εκεί εργάστηκε σαν λουστρος σε μεγάλα εμπορικά καράβια μέχρι που τελικά κατάφερε να γίνει ενας από τους σπουδαιότερους καπετανιους της εποχής του.

Την αγαπουσε, ήταν από τα τυχερά και σπάνια, για την εποχή, ζευγάρια που παντρεύτηκαν από αγάπη. Δυστυχώς όμως ήταν άτυχοι. Δυσκολεύτηκαν πολύ να κάνουν ένα παιδάκι. Ο οργανισμός της Μαγδαληνής δεν μπορούσε να κρατήσει παιδί. Απέβαλε δύο φορές. Φοβόταν μήπως την άφηνε και έφευγε με άλλη. Έκλαιγε στα κρυφά τα βράδια και παρακαλούσε τον Θεό να της δώσει ένα. Μετά από τρία χρόνια προσπάθειας, λίγο πριν χάσει και την τελευταία σταλα ελπίδας που της είχε απομείνει, η κυρά έμαθε πως θα φέρει στον κόσμο την μοναχοκόρη τους. Την είπαν Δανάη επειδή την ημέρα που γεννήθηκε εβρεχε*

Οι γονείς της της έδωσαν όλη την αγάπη τους. Ήθελαν η κόρη τους να μεγαλώσει ευσέβεια και αγάπη για τα γράμματα . Γι αυτο και την μόρφωση της ανέλαβε από νεαρή ηλικία ο ανάδοχος* της, μοναχός Ιάκωβος.

Ήξερε τα πάντα. Τον Μεγαλέξανδρο και την εκστρατεία του, τον Αχιλλέα και τα τείχη της Τροίας , τον πολυμήχανο Οδυσσέα, όλα τα έλεγε κατά λέξη. Ιδιαίτερη αγάπη είχε στις ιστορίες της παλαιάς και της Καινής διαθήκης . Της άρεσε να ακούει για τα《 ζωάκια που μπήκαν στο καράβι για να σωθούν*》τον 《Ινωά* που τον έφαγε το ψαρι》 τον μικρό Χριστουλη και το παράλυτο κοριτσάκι που περπάτησε.

Κάθε μεσημέρι γυρνούσε τρέχοντας από το σχολείο. Άφηνε τα βιβλία της στο τραπεζάκι του σαλονιού, πήγαινε στην κουζίνα και ρωτούσε την μητέρα της 《έστειλε γράμμα ο μπαμπάς;》. Και εκείνη δεν ήξερε τι να της απαντήσει.

Ο Κωνσταντής είχε φύγει δύο χρόνια πριν να πολεμήσει στον Μακεδονικό αγώνα. Η Δανάη ήταν μόλις τεσσάρων χρόνων. Της έλειπε πολύ και ηθελε πολυ να μάθει να γράφει για να του στέλνει γράμματα. Χαιρόταν πολύ όταν τους έστελνε. Τελευταίες μέρες όμως είχε σταματήσει. Η Μαγδαληνή δεν ήξερε τι να πει στο παιδι. Προσπαθούσε να αποφεύγει αυτή την συζήτηση. Ευτυχώς ήταν μικρή και δεν καταλάβαινε πολλά.

Δίπλα τους σε αυτή την ιστορία στάθηκε η παιδική της φίλη Αζιζε, ή όπως την αποκαλούσε η μικρή 《κυρία Αζιζε χανουμ*》. Ήταν και εκεινη από την Πόλη, παντρεμένη στην Σμύρνη με υψηλόβαθμο αξιωματικό του τουρκικού στρατού. Βέβαια δεν ήταν το ίδιο. Ο Μεχμέτ την αγαπούσε πολύ. Δεν την στεναχώρησε ποτέ. Αλλά δυστυχώς δεν ένιωθε και εκείνη το ίδιο. Παντρεύτηκαν μετά απο προξενιό και κάνανε ένα αγοράκι, τον Αλη .

Ο Αλη ήταν λίγο μεγαλύτερος από την Δανάη. Συμπαθητικό παιδί. Πανέξυπνος εφευρετικος και ευαίσθητος. Ήθελε να γίνει γιατρός. Όμως ο πατέρας του είχε αλλά σχέδια.

Ερχόντουσαν τα απογεύματα και τις βοηθούσαν. Έπειτα οι μητέρες κάθονταν στον κήπο και έπιναν τον καφέ τους ενώ τα παιδιά έπαιζαν. Χαμογελούσαν βλέποντας τα μαζί. Φαντάζονταν πως θα ήταν αν με τα χρόνια αγαπιώντουσαν και έμεναν μαζί. Συμπεθερες αποκαλουσαν η μια την άλλη. Μακάρι να μπορούσαν. Μακάρι να μην υπήρχε αυτή η διαφορά*.

Καλημέρα, ξέρω πως το κεφάλαιο αυτό δεν έχει τόση δράση όπως το προηγούμενο. Δείτε το σαν μια γνωριμία με τους βασικούς χαρακτήρες της σειράς. Από τα επόμενα θα ξεκινήσει η ιστορία μας.