Από αγκάθι βγαίνει ρόδο

κεφαλαιο 3

Σμύρνη Μάιος 1908

Η Δανάη γύριζε από το σχολείο. Ως συνήθως χαμογελαστή και ευδιάθετη. Με την σχολική της τσάντα και τα βιβλία της στον ώμο, κινούσε για το σπίτι. Όλα έδειχναν συνηθισμένα και ήσυχα.

Κάθε μέρα περπατούσε την ίδια διαδρομή. Από την εκκλησία μέχρι το σπίτι ήταν μικρή η απόσταση. Δεν την άφηνε η Μαγδαληνή να πηγαίνει μονη μακρυά. Ήξερε πολύ καλά τι γινόταν εάν άφηνε μόνο του ένα παιδί, πόσο μάλλον ένα κορίτσι, να γυρνάει μόνο του.

Εκείνη την μέρα όμως θα την στιγμάτιζε. Περπατούσε μόνη της. Πετούσε από την χαρά της. Ο πατέρας της τους έστειλε γράμμα μετά από καιρό. Περίμενε να τελειώσει το σχολείο για να γυρίσει να το διαβάσουν. Τρέχοντας έφυγε.

Για κακη της τύχη έπεσε πάνω στον Μετιν και την παρέα του. Ο νταης της γειτονιάς και η 《συμμορία των αδίστακτων 》όπως αυτοαποκαλούνταν δεν ήταν τιποτα άλλο πέρα από μια παρέα δέκαχρόνων αγοριών που τρόμαζαν τα ελληνόπουλα της γειτονιάς. Ομως για ένα μικρό, μοναχό παιδάκι ήταν εφιάλτης.

Η μικρή τρόμαξε, μα δεν το έδειξε. Προσπάθησε να τους προσπεράσει. Την σταμάτησαν πιάνοντας την σφιχτά από τα χέρια. Ο 《αρχηγός》της πήρε την τσάντα.

-Αυτό είναι δικό μου!, φώναξε θυμωμένη, αφήστε με να γυρίσω σπίτι μου!

Γελασανε.

Βρήκε ευκαιρία και έσπρωξε εκείνους που την κρατουσαν. Στάθηκε μπροστά του:

- την σακα μου τώρα!

Ο Μετιν που δεν είχε σταματήσει να γελάει την αγριοκοιταξε:

-Γιατί τι θα κανεις; θα μας χτυπήσεις; Ή μήπως θα το πεις στον μπαμπά σου; είπε ειρωνικά στα τουρκικά.

Η Δανάη θύμωσε περισσότερο. Προσπάθησε να τον χτυπήσει. Εκείνος έκανε ένα βήμα πίσω με αποτέλεσμα να πέσει. Γρήγορα έβαλε το πόδι του στην πλατη της και της τράβηξε τα μαλλιά. Η μικρή κλαψουρισε από τον πόνο. Δεν μίλησε. Προσπάθησε να σηκωθεί. Την πίεσε περισσότερο.

-που θα πάτε δεσποινίς; είπε ειρωνικά. Θα φυγεις;

Οι άλλοι γέλασαν.

Ξαφνικά κάποιος πέρασε απότομα μέσα από τον 《κύκλο》 που είχαν σχηματίσει γύρω από τα δύο παιδιά, έσπρωξε τον Μετιν, τον έριξε κάτω και άρχισε να τον χτυπάει με δύναμη. Εκείνος προσπαθησε αποτυχημένα να τον απωθήσει. Το αγόρι σηκώθηκε. Τον κλώτσησε και πήγε στην Δανάη. Εκείνη τον αγκάλιασε σφιχτά. Ήταν ο Αλη.

Την πήρε αγκαλιά και προσπαθησε να την ηρεμήσει. Έκλαιγε . Φοβόταν. Φοβόταν πολύ.

Ο Μετιν σηκώθηκε. 《Δεν είναι δουλειά σου》φώναξε στον Αλη. Εκείνος δεν απάντησε. Δεν του έδωσε σημασία. Δεν είχε τόση σημασία όση το να ηρεμήσει το κοριτσάκι.

-Την κόρη του προδότη προστατεύεις; φώναξε κάποιος από την παρέα.

Δεν μίλησε.

-Ο πατέρας της πολεμάει κατά της πατρίδας του και εσυ τολμάς να της μιλας; Ούτε από δίπλα της δεν θα έπρεπε να περνάς.

Δεν απάντησε. Έκλεισε τα αυτιά της Δανάης για να μην ακούει τα όσα ειπώθηκαν .

Ο Αλη ήξερε τι γινόταν. Μπορεί να μην του επιτρεπόταν να είναι μπροστά σε πολιτικές συζητήσεις ή να συζητάει για αυτό το θέμα, λόγω της ηλικίας του, αλλά ήξερε. Κρυφάκουγε τον πατέρα του όταν τους επισκέπτονταν στο σπίτι κάποιος συνάδελφος του. Ήθελε να ξέρει τι γινόταν.

Περίμενε μέχρι να φύγουν. Πήρε την μικρή φίλη του από το χέρι και την γύρισε σπίτι της.

Δεν είπαν κουβέντα. Δεν μίλησαν. Περπατούσαν ήσυχα. Σαν να μην είχε γίνει τίποτα. Σαν ότι εγινε να ήταν ένα κακό όνειρο.

Λίγο πριν πατήσουν το κατώφλι του σπιτιού η Δανάη σταμάτησε. Γύρισε και τον κοίταξε.
-Α-Αλη..είπε φοβισμένα. Ε-εσύ πιστεύεις αυτά που είπαν τα παιδιά;
Γύρισε και την κοίταξε.
- Δεν ειμαι εγώ αυτός που θα το κρίνει.
-Μ-μα είσαι Τούρκος. Εσείς διαφωνείτε.
-Και εσυ είσαι. Εδώ δεν γεννηθηκες;
Κούνησε καταφατικά το κεφαλι της.
-Ειναι και δικιά σου πατρίδα.
-Μ-μα ο πατερας...
- Δεν με αφήνουν να μιλάω για αυτό, είπε διακόπτοντας την.
-Σ-συγνωμη...είπε φανερά ντροπιασμένη.
Γονάτισε μπροστά της πέρασε μια τούφα των μαλλιών της πίσω από το αυτί της.
-Αν σε ξαναπειραξουν θα μου πεις.
Κούνησε καταφατικά το κεφαλι της. Ασυνείδητα χαμογέλασε. Ανταπέδωσε και εκείνος. Τον φίλησε γλυκά στο μαγουλο και χτύπησε την πόρτα.

Εγινε κατακόκκινος. Δεν του είχε ξανασυμβεί. Δεν ήξερε πως να αντιδράσει. Χαμογέλασε ντροπαλά και έφυγε.

Γεια και πάλι, ελπίζω να σας αρεσε το καινούριο κεφάλαιο. Σκέφτομαι να αναπτύξω τον χαρακτήρα του Μετιν, είτε προς το καλύτερο είτε προς το χειρότερο. Εσείς τι λετε; πείτε μου στα σχόλια. Αν σας αρεσε μπορείτε να πατήσετε το αστεράκι κάτω αριστερά και να το προτείνετε και σε άλλους να το διαβάσουν♡