Vergeten toorn

2.

━━━✦❘CONTENT WARNING❘✦━━━

Als je oncomfortabel bent met zelfdoding of een poging tot ervan, sla dit hoofdstuk gerust over. Geef je mentale gezondheid de prioriteit!! 

━━━✦❘ ~ ❘✦━━━

De pijn leek mijn hoofd in tweeën te splitsen. Met een kreun bracht ik mijn hand naar mijn voorhoofd en kwam ik overeind, nagels drukten in mijn handpalm. Het duurde een moment tot ik doorhad dat het mijn eigen nagels waren, of beter gezegd, de lange nagels van dit lichaam.

Voorzichtig opende ik mijn ogen, ze wenden aan het licht terwijl al mijn zintuigen ook langzaam aan het werk gingen. Gehuil vulde mijn oren en verergerde de pijn in mijn hoofd, ik hoopte dat wie er ook aan het krijsen was, stopte. Ik trok mijn knieën naar mijn borst en verborg mijn gezicht in de zachte deken waaronder ik lag. Mijn vingers raakten verstrengeld in mijn haren, hopend dat op een magische wijze de fysieke pijn mijn hoofdpijn kon verminderen.

'Elysia, je bent wakker.' Ik keerde mijn gezicht naar de stem. Een meisje met een blonde vlecht rustend op haar schouders liep langs met een grote emmer gevuld met water terwijl ze een snelle blik op me gooide. 'Blijf even zitten ja, ik kom zo bij je.' Ze hobbelde snel verder, haar huppelende blonde haar verliet mijn zicht en ik keerde mijn gezicht weer naar mijn deken.

Dat meisje noemde me net Elysia. Trillend bekeek ik mijn handen, of beter gezegd, de handen van Elysia. Ze waren minder bleek dan de mijne en er leek haast geen eelt op te zitten. Zwarte haren waren verstrengeld om de vingers door mijn trekpartij. Voorzichtig bewoog ik haar vingers, het lichaam luisterde naar mij, het gehoorzaamde me zonder te klagen.

Untar had het echt gedaan, hij had me teruggestuurd. Pijn overweldigde me weer waardoor tranen in mijn ogen sprongen, het was moeilijk om te geloven dat ik weer hier was. Ik wilde hier niet zijn, ik was juist ontsnapt van de wereld. Het gehuil in de achtergrond ging gepaard met de gevoelens die ik wilde uiten, maar ik wist niet meer hoe dat moest.

Gehaaste voetstappen klonken weer, dit keer van meerdere mensen. 'Elysia, och meissie.' Het gestomp kwam dichterbij, versterkten mijn hoofdpijn met elke stap die ze zetten. Automatisch drukte mijn oren dicht met mijn handen, in de hoop dat de pijn niet meer zou toenemen. 'Laat me je even checken.'

Een hand trok mijn arm plots weg, waardoor ik ineenkromp. Wild trok ik mijn arm terug waardoor ik mijn elleboog tegen de muur stootte. Ze moesten me niet aanraken of tegen praten, ze moesten me met rust laten. Met dichtgeknepen ogen balde ik mezelf op, dit kon niet waar zijn. Ik kon niet terug zijn. De deken schuurde tegen mijn bibberende lippen bij elke ademteug.

De mensen om me heen mompelden. Ze schuifelden om me heen. Het huilen op de achtergrond klinkt nog steeds. Ik wilde dat ze weggaan, me alleen lieten. Het raakte stil, mijn hart bonkte wild tegen mijn ribben.

Ik wilde niet terug zijn. Haal me hier weg. Breng me terug. Laat me niet meer hier zijn.

'Elysia.' De naam was maar een kleine fluistering, maar het doorbrak de ruis in mijn hoofd. Kleine snikken vulden de kamer, maar ze waren niet van mij. 'Het spijt me zo.'

Woorden vol medelijden en verontschuldiging. Ik had ze nog nooit eerder mogen ontvangen. Langzaam hief ik mijn hoofd uit mijn beschermende deken, mijn zwarte lokken vielen futloos voor mijn ogen.

Tussen mijn haar door zag ik een huilend meisje, de zuster met de blonde vlecht, ze hield haar gezicht tussen haar handen terwijl haar schouders wild schokten.

Waarom was ze aan het huilen?

Het meisje keek op toen ik rechtop ging zitten. 'Elysia,' snikte ze dan. Ze kwam dichterbij om me te omarmen. Ik schoof naar achteren, mijn rug vlak tegen de muur. Het meisje stopte in haar beweging, ze bracht haar handen naar haar gezicht en bedekte haar mond. 'Het spijt me... Je ouders... We dachten dat we jou ook kwijt waren. Dank aan de goden, dank aan Scias dat je weer terug bent.' Ze viel op haar knieën en greep de zijkant van het bed vast.