Vergeten toorn

5.

'Goedemorgen dames en heer.' Mevrouw Oss stapte de kliniek in, ze droogde haar bezwete handen aan de rok van haar jurk. 'Hoe gaat het hier?' Remia en ik zaten rond de keukentafel met een kop thee. Mevrouw Oss liep haar gewoonlijke route door de kliniek, langs alle bedden waarvan de meeste ondertussen onbezet waren. De laatste dagen waren er weinig mensen de kliniek ingekomen, wat een goed teken was voor het dorp. Vorige maand toen ik wakker werd als Elysia, was het zo druk dat we zelfs beurten moesten nemen om een adempauze te kunnen krijgen.

'Waar is de rest?' vroeg mevrouw Oss terwijl ze naar de twee andere lege kopjes thee keek.

'Amelie is met Dani naar de kruidenier gegaan,' vertelde ik mevrouw Oss, terwijl mijn mondzweren die door slaaptekort waren ontstaan, brandden door de Remia's gebrouwde kamillethee.

'Ik ga op huisbezoek en Elysia, jij gaat mee,' kondigde mevrouw Oss dan aan. Verbaasd legde ik mijn theekopje neer, ze nam meestal één van de drie ervaren dokters, het was één van de laatste dingen die mevrouw Oss ze kon aanleren om een volledige dokter te zijn. Daarom verbaasde het me dat ze mij koos, de persoon die pas een maand bezig was.

'Kom op, haast je,' spoorde ze me aan toen ze zag dat ik op mijn plek vastgenageld was. Mevrouw Oss draafde alweer weg richting de deur. Voorzichtig legde ik mijn kopje op tafel, met een knik nam ik afscheid van Remia, voordat ik begon te rennen. Mevrouw Oss stond stil voor de deur, maar zodra ze me zag, beende ze weer weg. Een moment om op adem te komen was me niet gegund schijnbaar.

'We gaan eerst naar Karel, daarna door naar familie De Merel en als laatst gaan we naar Hilna en haar man.' De gezette vrouw noemde allemaal mensen op die ik niet kende, ze waren nooit bij ons in de kliniek geweest en dat was waarschijnlijk de reden om bij hen langs te gaan. De ervaren dokter droeg haar medicijnendoos op haar rug alsof het niks woog.

'Dit is je eerste keer op huisbezoek hé?' vroeg mevrouw Oss retorisch. 'Ik moet zeggen dat ik erg verrast ben over hoe snel je alles hebt opgepakt. Amelie was erg tevreden over je en van wat ik heb gezien en van de patiënten heb gehoord denk ik dat je een natuurtalent bent.' Een lach ontsnapte mijn mond. Voor hen zag het eruit alsof ik in een maand alles geleerd had, maar in werkelijkheid had ik al jaren ervaring met oorlogswonden en het fundament voor het omgaan met ziektes.

Ze stopte abrupt en draaide zich om, waardoor de groene medicijnendoos me bijna in mijn gezicht sloeg. Haar gezicht bekeek me van top tot teen, keer op keer, maar op het laatste moment bleef ze bij mijn gezicht hangen. 'Maar ik hoor ook dat je slaapproblemen hebt, komt dat door...' Ze stopte met praten, maar ik wist wat ze bedoelde. De dood van Elysia's ouders was wederom mijn uitweg, het masker voor mijn insomnia.

Mevrouw Oss raakte mijn jukbeenderen aan met haar duim, haar warme vingers streelden vederlicht over mijn huid waardoor een rilling door mijn rug schoot. 'Ik wil je tijd om te rouwen niet ontnemen, Elysia, maar probeer de Dood niet te vrezen. Je ouders zijn niet weg, de Samsara heeft ze gewoon op een nieuwe rit genomen.' Met een knik deinsde ik een stap naar achteren, weg van haar aanraking. Elysia's ouders en het meisje zelf zouden een nieuw leven leiden, want dat is hoe het werkte. De Samsara was een eindeloze cirkel van leven en sterven.

'Kom,' zei ze dan, terugschietend in haar doktersgedrag. Ze kon geen moment stil staan.

In het eerste huis controleerden we Karel, een oude man die kreupel was geraakt en maar een paar meters kon lopen met zijn stok. Zijn twee zonen hadden met ingehouden adem gewacht tot mevrouw Oss klaar was met checken van Karel, af en toe vertelde ze me details die ze me wilde aanleren, zoals hoe de kleur en textuur van nagels de eerste verschijnselen zijn van dergelijke ziektes. Zodra mevrouw Oss de zonen vertelden dat er niks mis was met hun vader, waren ze opgelucht, en gaven ze mevrouw Oss en mij een koekje voor de moeite.