Vergeten toorn

19.

Mijn zicht vervormde, mijn bloederige handen werden schoon en mijn vingers waren langer. Ze lagen op de bruine hand van Scias.

Ik schoot naar achteren, met een bonkend hart probeerde ik van de God weg te komen. Was dit wat hij bedoelde met een herinnering geven? Ik greep naar mijn hoofd, bang dat de stemmen van de dood weer de overhand zouden nemen, maar er was alleen stilte. De God bekeek me zwijgend aan terwijl ik mijn adem probeerde te controleren. Was alles van net niet echt?

'Het was maar een herinnering,' doorbrak Scias de stilte. Hij leunde naar voren, maar ik duwde me verder van hem vandaan. Alles voelde zo écht, ik had geen moment gedacht dat het een herinnering van vroeger was, het voelde aan als realiteit voor mij. Mijn ogen schoten rond, het glazige gras, de dikke boom met een gewervelde stam. We waren terug op het veld van Callipso.

'Ik denk dat hiermee onze deal rond is,' mompelde ik dan, wanneer ik mijn gedachten een beetje kon organiseren. Er zaten geen handafdrukken op mijn bovenarmen, mijn keel deed geen pijn en mijn handen waren schoon. 'Ik moet terug.'

Wiebelig kwam ik overeind alsof mijn ziel moesten weer wennen aan het langere lichaam van Elysia. Mijn koorts was weer terug. Mijn benen droegen me terug naar Untar, die zich over zijn scrol had gebogen. Zijn lange gewaad bedekte de vorm van zijn lichaam en hij leek op een zwarte blob. Verhalen gingen rond over Untar. Zodra er lichamen hier aankwamen, zou hij de zielen uit de vleselijke omhulsels te bevrijden. De Dodengod zou ze dan een plek in Qaeriah aanwijzen, eentje waar ze konden verblijven tot het tijd was voor een nieuw leven. Het veld van Callipso was een mooie plek in Qaeriah, maar ik herinnerde me ook nog de kerkers hier waar ik had gezeten.

'Wat is er?' vroeg Untar zonder op te kijken. Zijn veer vloeide over het papier met een zelfverzekerheid die bij de God paste.

'Niks, stuur me terug,' mompelde ik. Ik was nog niet vergeten hoe hij mij verkeerde informatie had gegeven. Als hij een band met wantrouwen met me wilde behouden, dan zou ik ook geen moeite doen om een band op te bouwen waar wederzijds vertrouwen voor nodig was.

'Ik kan je niet alles op een gouden plaatje aanbieden,' zei Untar dan, hij haalde zijn pauwenveer van de scrol af en wees ermee naar mij. 'Als je niet een beetje moeite doet, dan zal Cyran jouw excuses ook niet aannemen.' Ik rolde met mijn ogen, er was nooit een excuses nodig geweest als Untar me meteen de juiste titel van Cyran vertelde. Met een lichte graas kietelde de pauwenveer mijn hoofd, en mijn ogen schoten wakker in de echte wereld.

Op hetzelfde moment raakte het wiel een steen, waardoor ik omhoog gelanceerd werd. Met een knal landde ik weer in de wagon en ik kreunde van de pijn. Mijn hand schoot naar mijn stijve nek doordat mijn hoofd omlaag hing tijdens het slapen. Mijn houten kont maakte de situatie niet beter en opeens miste ik de openheid van Callipso. Het was beter dan omringd zijn met kratten gevuld met olijven.

Tegenover me zat Cyran, hij zat gewoon te staren naar buiten, af en toe dwaalde zijn blik naar me af, maar hij bleef nooit langer dan een milliseconde hangen. Zijn hoedje had hij vast en zijn vingers speelde met de witte pluim.

Ik schraapte mijn keel, hopend dat ik zijn aandacht kon krijgen. 'Hé Cyran,' mompelde ik dan. Vanuit zijn ooghoeken keek hij me aan, zijn vingers stopten met het strelen van de witte veer. 'Het spijt me voor wat ik zei. Ik dacht altijd dat je de God van de Mirakels was maar nu weet ik dat ik verkeerd zat. Ik hoop dat mijn woorden je geen pijn hadden gedaan?' Ik keek weg, mijn verontschuldiging klonk dom. Hoe konden de woorden van een mens een God pijn doen.

Cyran krabde ongemakkelijk aan zijn kin. 'Het was niet jouw fout, het ligt gewoon wat gevoelig bij me.' Een stilte viel. Moest ik doorvragen, of was het gesprek al afgelopen? Ik verplaatste mijn benen in een betere positie, maar ik vond niks beters, waardoor ik uiteindelijk weer in de opgetrokken positie van eerst zat.