Korkmuyordum, ne karanlıktan, ne gürleyen gök gürültüsünden, ne de bana zarar verebilecek bir insandan.
Çünkü ben karanlıktım, ben gürleyen göktüm, ben zarar görmezdim, ben zarar verirdim.
Ben bir katildim. Bu bir sıfat değildi, bu benim mesleğimdi...
Bol bol yorum yapmayı ve beğenmeyi unutmayın ateş parçalarım. 🌊
Sezen Aksu - Firuze Sezen Aksu - Son Bakış Sezen Aksu - Bir Çocuk Sevdim
Oops! Bu görüntü içerik kurallarımıza uymuyor. Yayımlamaya devam etmek için görüntüyü kaldırmayı ya da başka bir görüntü yüklemeyi deneyin.
Oops! Bu görüntü içerik kurallarımıza uymuyor. Yayımlamaya devam etmek için görüntüyü kaldırmayı ya da başka bir görüntü yüklemeyi deneyin.
1974 İstanbul
Yaz ayı olmasına rağmen, gecenin derin soğukluğu vardı. Firuze'nin yüreğinde kor vardı, gözyaşları tükenmişti ama bugünün geleceğini biliyordu. Cüneyt sevdiği kadının yaşlarında ölüyordu. Cüneyt sevdiğinin kızarmış mavi gözlerine bakıyordu, ona her şeyi öğretmişlerdi ama bir çift mavi göz karşısında nasıl güçlü kalacağını öğretmemişlerdi.
Deniz kıyısında, rıhtımda rüzgar esiyor, Firuze'nin uzun eteğini uçuşturuyordu. Hırçın dalgaların sesi Firuze'nin hıçkırıklarına karışıyordu.
"Gidiyorsun." Diye sayıkladı Firuze.
"Bu benim vazifem, gururla gidiyorum, biliyorsun bunu ne kadar beklediğimi. Kıbrıs'daki halkımızın ne zulümler yaşadığı ortada, sonunda bunu durduracağız. Bu sefer eminim, durdurulmayacağız, ordu hazır." Firuze sevdiği adamın yüzüne uzun uzun baktı. Birbirlerini severek büyümüşlerdi, eğer Cüneyt gitmeseydi kısa süre içinde düğünleri olacaktı.
Firuze biraz daha şiddetli ağladı. "Bana geri döneceksin, söz ver."
Cüneyt sözlerini tutardı, o yüzden söz veremedi. "Sana gelmek için her şeyi yapacağım."
"Söz ver, lütfen."
"Yapma deniz gözlüm, yapma."
"Bana öyle deme." Firuze denizden korkardı.
Cüneyt güldü. Cüneyt'in annesi dışında bu hayatta sevdiği en şey Firuze'ydi ve ikinci şey de denizlerdi. "Daha fazla ağlama, bana da acı çektiriyorsun. Kalbimi çıkarıp ellerine vereyim istiyorsan ama ağlama."
"Kalbini istemiyorum, sadece kalmanı istiyorum."
Cüneyt gitmeyi zorunluluk olarak görmüyordu, gitmeyi içten şekilde istiyordu. Yıllardır Kıbrıs topraklarında Türklerin çektiği işkenceleri biliyor ve buna dayanamıyordu. İçinde büyük de bir coşku vardı, onu bastıran tek şey nişanlısı, hayatının kadınıydı.
