Korkmuyordum, ne karanlıktan, ne gürleyen gök gürültüsünden, ne de bana zarar verebilecek bir insandan.
Çünkü ben karanlıktım, ben gürleyen göktüm, ben zarar görmezdim, ben zarar verirdim.
Ben bir katildim. Bu bir sıfat değildi, bu benim mesleğimdi...
Bol bol yorum yapmayı ve beğenmeyi unutmayın ateş parçalarım. 🔥
Bu bölüm iki bölüm uzunluğundadır, işaret verdiğim yerde mola vererek kendinizi yormadan okuyabilirsiniz.
Eventually - Tame Impala
Odinochestvo V Seti - Unknown.beat
Elephant Waltz - Anne Nikitin
Confusef Thoughts - Fabio D'amato
Our Universe - Anne Nikitin
Oops! Bu görüntü içerik kurallarımıza uymuyor. Yayımlamaya devam etmek için görüntüyü kaldırmayı ya da başka bir görüntü yüklemeyi deneyin.
73.Bölüm: EFSANELER UNUTULMAZ
Ben hiçbir zaman bir anne olabileceğimi düşünmemiştim. Bir canavar anne olmamalıydı bana göre, bu saçmalıktan ve bencillikten ilerisi değildi. Ne kadar tehlikeli ve zehirli bir varlık olduğumun farkındaydım.
Bu düşünce bile saçmalıktan ötesi değildi.
Fakat sonuç kısmına geldiğimizde; ben hamileydim. Hem de aşık olduğum adamdan, adı gibi yakıcı olan Ateş Alanguva'dan.
Bedenimde ikimize ait bir parçayı taşıyordum.
Ben çocukları sevmezdim bile, ben hiçbir zaman bir çocukla yakınlık kurmak da istemezdim. Çünkü çocuklar saf ve masumdular çünkü daha büyümemiş ve hiç kirlenmemişlerdi. Gerçi benim bebekliğim bile temiz değildi.
Belki de çocukluğumda dönüştüğüm o canavar yüzünden hiç çocuklara sıcak bakamamıştım.
İç çamaşırlarıma kadar ıslanmış haldeyken esen rüzgar bedenimi titretiyordu, üşüdüğüm için değildi bu titreme onu biliyordum.
Az önce ümitsizce çıktığım eve geri döndüm, üst kata yavaş adımlarla çıkarken bu sefer sevdiğim adamın iyi olduğunu biliyordum. Tarık etrafta görünmüyordu, onda da bir tuhaflıklar vardı.
Uzun koridorda yürüyüp açık kapıdan içeri girdim, Ateş'in yorgun gözleri beni gördüğü an parladı.
"Pusat bana bir ton kötü laf etti!" dedim mızmız bir çocuk gibi. "Keşke girmeseymişsin hayatımıza dedi," Konuşurken bir yandan da yüzümden akan yağmur damlalarını elimin tersiyle temizlemeye çalışıyordum.
"Pusat!" Ateş öfkeyle ona baktığında bu Pusat'ın pek umurunda değildi çünkü şu an kardeşten ötesi yaşıyordu.
"Sonra kızarsın bana, önce sen bir kendine gel de." Pusat konuşmasının sonunda gözlerini bana çevirdi. Bebeği söyleyip söylemeyeceğimi merak ediyordu.
"Dışarı çık, bizim konuşacaklarımız var." Sözlerimle kaşları çatıldı.
