La Cometa 1892

Chapter 17

THE CLOUDS GATHERED and diffused the sunlight, leaving only the gloom. A storm might come and play with them. But the last few days already seem like a storm that wouldn't stop torturing them. Only this time, they're even more miserable.

Worry and fear are written on all their faces. Nauubusan na sila ng sasabihin sa sitwasyon nila, na kahit anong mabulaklak na salita ang sabihin nila para paga-angin ang loob ng isa't isa ay hindi mababawasan ang takot sa kanilang mga puso.

Nakaupo lang si Aelia at nakatulala sa kawalan. Ilang buntong hininga na ang napapakawalan ni Endy habang nakasandal sa pader. Si Dyo naman ay nakaupo sa harap ni Aelia, magkasiklop ang dalawang kamay at doon nakapatong ang baba.

Selene looks like the world has fallen down on her. She can't keep still as the tears stream from her eyes until her sobs are uncontrollable anymore.

Siya ang pinakaapektado sa pagkawala ni Juliette. Sa ilang araw na pananatili ni Juliette sa kanila ay siya ang lagi nitong kasama. Itinuring niya na itong kapatid, lalo na't nangungulila siya sa mga kapatid niyang naiwan sa labas ng Soluna.

Unti-unting lumalakas ang mga hikbi ni Selene hanggang sa hindi niya na makayanan ang katahimikan at pananatili lamang sa loob ng bahay. Tumayo na siya at hinarap ang tatlo. She ran her hand through her hair and spoke, "I can't take this anymore. Hahanapin ko si Juliette."

"Delikado, Selene." Endy rushed to her and unconsciously held her hand to stop her. Sumalubong sa kan'ya ang mukha ni Selene na punong puno ng luha. Mabigat siyang bumuntong hininga at binitawan ang kamay nito. Naiintindihan niya ang sitwasyon ni Selene. Apektado rin siya sa pagkawala ni Juliette ngunit ayaw niyang magpadalos-dalos sa pagdedesisyon.

"Anong gusto niyong gawin ko? Tumunganga na lang buong maghapon kahit alam ko na ano mang oras ay pwedeng mapahamak si Juliette? Kung 'yon ang gusto niyong gawin, pwes ibahin niyo ako."

"It's not like that, Selene. Nag-aalala rin kami kagaya mo," ani ni Aelia na unti-unti na ring tumutulo ang luha sa kan'yang mga mata. Kanina niya pa pinipigilan ang mga ito ngunit mas lalong bumigat ang kaniyang dibdib sa kalagayan ni Selene.

"We shouldn't rush. Masama ang tingin sa'tin ng mga tao. We can't take the risk of them finding us," ani ni Dyo. He's probably the only one who's in the right frame of mind. Napapagod na rin siya ngunit pinipilit niya lang maging matatag.

Sino nga ba ang magiging maayos sa sitwasyon nila ngayon?

"But not risking means we're risking Juliette's life," Sigaw ni Selene.

Endy sighed and went to the door. "Let's just go."

Wala nang nagawa ang iba kung hindi sumunod kay Endy. Tiyak na susunod din si Selene at hindi hahayaan nila Dyo at Aelia na mapahamak ang dalawa.

They walked outside the house, sneaking quietly, hiding behind the shadows of the trees. They can never act easily. Gaya ng sabi ni Dyo ay masama ang tingin sa kanila ng mga tao. At hindi ito magdadalawang isip na patayin sila.

Nasa unahan si Dyo at nasa dulo si Endy. Sa pagitan nilang dalawa ay sila Aelia at Selene na magkahawak ang kamay. Worry and fear kept on crashing through them. Sumasabay ito sa bawat ihip ng malamig na hangin.

Nanunuot ang masangsang na amoy ng mga dugo na nagkalat sa kalsada. Tila inulan ng pulang likido ang daan. Ang mga bangkay na nangingitim at nilalangaw na. They lie like dummies sprawled on the pavements, limbs are soft and at awkward angles.

They felt nauseous and fought the urge to vomit. Pero hindi nila mapigilang maawa.

After all the losses, people don't even seem to care. Would anyone even try to bury them properly after all of these? Baka wala. They might just decay until the soil consumes them.