La Cometa 1892

Chapter 19

DEAFENING SILENCE AND darkness covered the streets of Soluna, the moon peeking through the clouds. This is the kind of silence that bothers them.

Bawat isa'y sinusubukang pagaanin ang yabag ng kanilang mga paa. Sa bawat pagkakataong may makakasalubong sila ay ikukubli nila ang kanilang sarili sa mga eskinita ang kabahayan. If someone spot them, paniguradong katapusan na nila.

Sinundan nila si Dyo. They are all certain that he knows where they should go. Tumigil ang binata sa gilid ng isang bahay. Intense atmospheres have filled the gaps and spaces as they walk in the dark wearing those black cloaks. In their minds, they began recalling the plans that they had crafted. This is their last chance. They have to execute this properly because their lives and Juliette's life are on the line. Nauubusan na sila ng oras, kailangan nilang magmadali but they also have to be careful. One wrong move and all their plans will all be in vain.

"Sigurado ba kayo na dadaan dito ang prusisyon?" tanong ni Aelia, nilingon siya ni Dyo at tinanguan.

"I heard the town people talk about it. You know how eavesdropping helps a lot here." Whatever the town people know, it's always reliable.

After a while, hums and chants of people dressed in black cloak filled their ears. Bawat segundong lumilipas ay papalakas ito nang papalakas. Sa harapan ay nakapwesto ang kanilang pinuno, si Sigrid. Triumph is written all over his face. This is the night when his power will grow stronger.

"Here they come," Endymion whispered. Nagtago silang apat sa gilid ng isang bahay nang makita ang prusisyon kung nasaan ang pakay nila.

Si Juliette.

Their hearts dropped when they saw her. Color is drained from her face. May malaking hiwa sa gilid nang pisngi nito. Her eyes are half closed and she looks like she's about to pass out.

"Ready?" tanong ni Endymion at sabay-sabay silang tumango at sinuot ang hood ng cloak para itago sa dilim ang mga mukha nila. Tumindig ang kanilang mga balahibo nang tumapat na ang mga ito sa pwesto nila. Silence shattered because of their noise. Some are chanting, some are humming, others are laughing hysterically. "Mabuhay ang hari ng kadiliman! Mabuhay si Sigrid!" sigaw ng iba.

Juliette already stopped fighting, even before the procession started. Maybe this is really her fate, to die in the hands of these people, to be devoured by darkness. The remaining drops of hope in her were long gone. Her once fair face is now pale. Light stopped dancing in her eyes. Halos madapa ito sa bawat hakbang dahil sa labis na panghihina.

The four joined the crowd. This is their plan, they have to blend in to get close to Juliette as possible. Huminga nang malalim si Dyo habang nakatutok ang tingin kay Juliette.

Their hearts are beating wildly in their chests. It was a cold night, ngunit tagaktak ang pawis ng mga ito. Tumabi si Endymion kay Dyo.

"Handa na ba lahat?" tanong niya. Dyo nodded. pinuna nito malaking bato sa gilid ng kalsada na malapit na nila daanan. "I prepared everything earlier. Kailangan lang na patirin ang tali sa gilid ng lupa para malaglag ang mga bato sa tarik."

Gagawa sila ng sakuna, sapat na sakuna para mag-kagulo sa prusisyon at mabigyan sila ng pagkakataong itakas ang bata.

"Sigurado ba kayong hindi matatamaan si Juliette?" May pag-aalalang sambit ni Selene. Nilingon siya ni Endymion at ngitian, "Don't worry. She'll be safe."

"Endy, we're close. Trip it." Sabi ni Dyo. Pasimpleng nag-punta sa gilid ng daan sa Endymion at tuluyang pinatid ang tali. Napansin na ng mga tao sa prusisyon ang unti-unting pagbagsak ng mga bato mula sa tarik kung nasaan din ang malaking bato.