"Asla!" dediklerimiz vardı hayatta ama bazen bir olay yaşanabiliyor ve bize tüm "asla"larımızı unutturabiliyordu. Tüm hayatımız değişiyordu. Benimkisi de öyleydi.
Öyle ki şu anda kapısının önünde bulunduğum stadyum bana çok uzaktı. Hatta aşık olduğu...
"Efendim?" Arkasında balonlar uçuşan Abdülkadir'i görünce gülmeden edemedim. Kendisi önemli bir davetteydi. Yeşil tişörtle katıldığı davet.
"Ne yapıyorsun, efuli?"
"Aynı, her zamanki haller." Ne zaman monotonluktan çıkacağız, ölünce mi? "Sen diyeceğim ama doğum gününde olduğunu biliyorum."
"Evet, Kuzey Bey'in doğum günü partisindeyiz."
Uğurcan Ağabey'in her gördüğümde ısırmayı düşündüğüm bebeği Kuzey... Kendisi öyle bir bebekti ki bebeklerden hoşlanmayan beni bile kendine hayran bırakmayı başarmıştı.
"O kadar isterdim ki ben de orda olmayı. Ah bu mesafeler..."
"Ah bu mesafeler..." diye tekrarladı beni. "Ama merak etme yakında kurtulacağız bu durumdan."
"Allah Allah nasılmış o?"
"Galatasaray'a transfer olacağım bilmiyor musun?" Dalga geçtiğini bilsem de onu parçalı formayla hayal etmekten kendimi alıkoyamadım.
"Bir şeyi kırk kere söylersen olurmuş." Kahkaha attığında ben de ona bakarak gülmeye başladım.
İkimiz de saniyeler sonra ciddi surat ifadesine büründüğümüzde aklımda Abdülkadir'in aklından neler geçirdiği vardı. Bir şeyler planlıyordu.
Ama ısrar edersem bu konu hakkında hiç konuşamayacağını bildiğimden belki ağzından bir şeyler kaçırır umuduyla el mahkum susma kararı aldım.
"Pasta keseceğiz Abdüş'üm, hadi gel."Doruklardan gelen bir ses.
"Tamam." Arkasını dönüp bağırdıktan sonra tekrar bana döndü. "Görüşürüz sevgilim. Akşam konuşuruz."
"Görüşürüz, afiyet olsun." El sallayarak aramayı sonlandırdım.
Oops! This image does not follow our content guidelines. To continue publishing, please remove it or upload a different image.
Oops! This image does not follow our content guidelines. To continue publishing, please remove it or upload a different image.
