Rules of Love (UNDER EDITING)

Chapter 34

Chapter 34

We stayed in the hospital for the whole month, that one whole month is torture for the both of us. Every single corner of this hospital I remember our baby, how lifeless she was, how cold her hands was.

I can't help but to think how was her last minutes, I wish I was there, I wish I hold her hand so that she can feel how much I love her and how much I'm longing for her.

To be honest I didn't want to see the polaroid photo but I have no choice, that is the only memory I have with her. I don't want to forget how she looks, as much as possible I want it to stay in mind for my whole life. I want to remember how beautiful she is.

Ngayon alam ko na yong pakiramdam na nararamdaman nina Mr. and Mrs. Manalo. Pakiramdam ko araw araw akong pinapatay sa sakit nang nararamdaman ko ni hindi ko ma imagine kong gaano kadaming sakit ang araw araw nilang nararamdaman lalo nat pareho nilang anak ang nawala sa kanila.

Mag sisinungaling ako kong sasabihin ko na sa bawat araw ay mas umaayos ang nararamdaman ko kasi hindi sa bawat araw, oras ni segundo mas lalo akong unti unting pinapatay. Hindi ko matanggap na wala na yong baby ko kasi hanggang ngayon hindi ko maintindihan, bakit kailangan siya yong mamatay bakit hindi na lang ako? I already live in this world for too long mas deserve nang anak ko na mamulatan nang mundo na to.

Deserve niya na ma meet ang Daddy niya, deserve niyang maramdaman kong gaano siya kamahal nang mga tao sa paligid niya. Deserve niyang lahat yon.

Eh ako? Deserve ko ba ang lahat nang to? Deserve ko ba na magkaroon nang pangalawang buhay? Sa totoo lang hindi ko alam napapagod nadin ako sa kakaisip kong ano kaya ang dapat na nangyari.

Nawala ako lahat sa pagiisip ko nang pumasok na yong nurse na palaging nag check sa akin, ngumiti siya sa akin pero parang pati ang pang ngiti hirap na hirap ako. Para bang hindi ko deserve na maging masaya parang deserve ko na lang na habang buhay na maging malungkot at miserable kasi tuwing magiging masaya ako may nawawala sa akin na mahal ko kaya para bang nakakatakot.

Lumapit ito sa akin at ginawa na ang lahat nang ginagawa niya palagi tuwing bumibisita siya pero napabaling ako nang tinggin sa kanya nang nakaramdam ako nang sobrang sakit sa aking braso kong saan siya nakuha nang dugo.

Nang oras na makita ko ang dugo doon ay para ba akong nawala sa sarili ko at agad ko siyang naitulak at napayakap na lang sa aking sarili.

Habang yakap yakap ang sarili ay umubob ako at nanginig sa takot, unti unting kong naalala ang mga nangyari. Kong paano kami hinabol nang hayop na yon hanggang sa yakapin ako ni Clyde bago kami maaksidente.

Habang paulit ulit yon sa isip ko ay mas lalo ako nanginginig sa takot, ang dilim dilim nang pakiramdam ko. I feel like I'm alone in a dangerous place and when I try to peak someone gonna try to kill me, to take away my baby, my family.

I'm so scared.

But all of a sudden, my trembles and fear stop as someone touches my hand and comforted me as if she knew all my fear, sorrow and pain.

Slowly ay tumunghay ako at pareho kaming nagulat nang mamukhaan ang isa't isa.

"Ceshiah?" Nakatengga lang sa ere ang kamay niya dahil sa sobrang gulat. I'm shocked, yes but more of that I felt happy because after so many years I've seen her again.

Sa unang pagkakataon simula nang ma admit ako sa hospital ay ngumiti ako pero agad din namang napawi yon nang agaran siyang tumayo at pinipilit ang sarili na itago ang mukha niya sa akin.

Aalis na sana siya pero ginamit ko ang buo kong lakas para pigilan siya. I need to know if she's back for real, kong saan siya tumira nang bigla na lang siyang umalis. Napakadami kong uncertainties when it comes to her because even before she's a mystery to me.