Zawgyi Version
"ခ်င္းခ်င္း..."
ဖုန္းခ်န္သည္ သူ႔နွလံုးသားေအာက္ေျခမွပင္ ေပ်ာ္႐ႊင္မိသည္။ သူ ေ႐ြးခ်ယ္ထားေသာ မိန္းကေလးသည္ အမွန္တကယ္ပင္ တျခားသူမ်ားနွင့္ ျခားနားလွေလသည္။
တုန္လႈပ္နိုင္ေသာ စြမ္းအားကို ရရွိေစရန္ ေယာက်္ားမ်ားထက္ အလိုရမၼက္ႀကီးေသာ မိန္းမမ်ားကို သူ ျမင္ခဲ့ဖူးသည္။ ထိုေနရာကို ရရွိဖို႔ဆိုပါက ဘာမဆို လုပ္ရဲသည္။ သူတပါးကို ထိခိုက္ေစရံုသာမက သူတို႔ကိုယ္သူတို႔ပါ ထိခုိက္ခံနိုင္သည္။ ရိုးရွင္းသည့္ လူတေယာက္ ျဖစ္ရျခင္းမွ သူတို႔သည္ ရႈပ္ေထြးေပြလီေသာ သူမ်ားအျဖစ္ ေျပာင္းလဲသြားၾကသည္။ စိတ္ေကာင္းနွလံုးေကာင္းရွိသူ တေယာက္အျဖစ္မွ ရက္စက္သူမ်ား ျဖစ္လာသည္။ မုရံုခ်ီခ်ီက အာဏာကို ႀကိဳက္နွစ္သက္မွာ သူစိုးရိမ္ခဲ့သည္။ မုရံုခ်ီခ်ီလိုပဲ သူက အေတြးတူခဲ့လိမ့္မည္ဟု သူ ထင္မွတ္မထားခဲ့ေပ။ သူ႔မိန္းကေလးက အမွန္တကယ္ကို သူနွင့္ လိုက္ဖက္ညီလွသည္။
"အဲ့ဒီအေၾကာင္းကို ေျပာရရင္ ကြၽန္မတို႔ သာမာန္လူေတြလို ဘာမွ မရွိသလို ေနၾကရင္ မေကာင္းဘူးလား ဝမ္ရယ္ ရွင္ေကာ ဘယ္လိုထင္လဲ?"
မုရံုခ်ီခ်ီက ၿပံဳးလိုက္ကာ သူမ၏ ေတာက္ပေသာ မ်က္လံုးမ်ားတြင္ ၾကင္နာမႈမ်ား ေရာင္ျပန္လက္ေနသည္။
"ဒါ့အျပင္ ဝမ္ရမ္လဲ့က ကြၽန္မတို႔ ရန္သူပဲ! ကြၽန္မတို႔ ဒါကို လႊတ္ခ်လိုက္ရင္ေတာင္ တေယာက္ေယာက္က ဆႏၵမရွိေနမွာ စိုးရတယ္"
"မင္း ဆိုလိုခ်င္တာက..."
"ဖုန္းရွဲ႔နဲ႔ ဝမ္ရမ္မင္ယြဲ႕က ကြၽန္မမိဘေတြ ျဖစ္ၿပီး သူတို႔ ေသဆံုးမႈက ဝမ္ရမ္လဲ့နဲ႔ ပတ္သက္ေနတယ္ဆိုကတည္းက ကြၽန္မ သူတို႔အတြက္ လက္စားေခ်ေပးရလိမ့္မယ္။ ဒါ့အျပင္ သူတို႔နွစ္ေယာက္က ရွင့္ကို ကယ္တင္ေပးခဲ့တဲ့ ေက်းဇူး၊ ပ်ိဳးေထာင္ေပးခဲ့တဲ့ ေက်းဇူးလည္း ရွိေနေသးတယ္။ လူတေယာက္ ႀကီးျပင္းလာေအာင္ ေျမေတာင္ေျမႇာက္ေပးခဲ့တာက လူတေယာက္ ေမြးဖြားေပးခဲ့တာထက္ ေက်းဇူးပိုႀကီးတယ္ဆိုတဲ့ ဆိုရိုးစကားလည္း ရွိတယ္မလား? ဒါေတြ အားလံုးကို စာရင္းခ်ဳပ္ၾကည့္ရင္ ကြၽန္မတို႔ ဝမ္ရမ္လဲ့ကို လႊတ္ေပးလို႔ မရနိုင္ဘူး"
