Zawgyi Version
ဖုန္းခ်န္သည္ စာေပၚမွ စကားလုံးမ်ားကို တခ်က္ၾကည့္လိုက္သည္။ တခ်က္ၾကည့္႐ုံျဖင့္ ထိုစာအား နလန္ရွင္းေရးထားသည္ကို သူသိနိုင္သည္။ ဒီေကာင္ေလးက အရင္ကထက္စာရင္ ပိုပိုၿပီး ရက္စက္တတ္လာၿပီပဲ! သူ တကယ္ပဲ ကြမ္းဟြာသခင္ေလးရဲ႕ ထုံေပါင္က်ိဳက္နဲ႕ ႂကြယ္ဇယ့္ဖန္းကို မီးေလာင္တိုက္သြင္းရဲေနၿပီ။ ဒီထဲမွာ တကယ္ကို အားအမ်ားႀကီးစိုက္ထုတ္ထားတာပဲ! နလန္ရွင္းက ဘယ္လိုဝမ္းတြင္းမည္းျဖစ္တာကို သူ ဘယ္လိုမွ မသိနိုင္ေတာ့ေပ။ ထိုအရာက သူ႔ကို အလြန္ေပ်ာ္႐ႊင္လာေစသည္။
ဖုန္းခ်န္ႏွလုံးသားသည္ ရယ္ေမာျခင္းေၾကာင့္ ပန္းတစ္ပြင့္လို ပြင့္လန္းေနသည္။ သူက နလန္ရွင္း၏ လုပ္ေဆာင္ခ်က္ကို အလြန္ျမင့္ျမင့္အဖိုးျဖတ္မႈေပးထားေသာ္လည္း မု႐ုံခ်ီခ်ီကမူ စာ႐ြက္ပိုင္းကို မည္းေမွာင္ေသာ အမူအယာျဖင့္ ဆုပ္ကိုင္ထားသည္။
"နင္ လူေတြကို ေတြ႕ေသးလား?"
"ကြၽန္မ ဒီကိုေရာက္ေတာ့ မီးက အရမ္းႀကီးေနၿပီ။ ဘာမွ မျမင္ရေတာ့ဘူး။ စုမိန္ကေတာ့ ထုံေပါင္က်ိဳက္ကို သြားေနတယ္။ အဲ့ဒီမွာ ဘယ္လိုၿပီးသြားတယ္ဆိုတာေတာ့ ကြၽန္မလည္း မသိေသးဘူး"
သူတို႔က စုမိန္အေၾကာင္း ေျပာေနစဥ္တြင္ စုမိန္ကလည္း အေျပးအလႊားေရာက္လာသည္။ စုမိန္က မု႐ုံခ်ီခ်ီအား ကမ္းေပးလိုက္ေသာ စာ႐ြက္မွာ ေစာေစာက စုယြဲ့ေပးထားသလိုပင္။
"ဒီည ဟိုင္ရွစ္အခ်ိန္(9-11pm)မြာ ေျခေသ့ေတာင္ကုန္းမွာ မင္းနဲ႕ ေတြ႕မယ္"
ေခြးေကာင္! မု႐ုံခ်ီခ်ီက သူမလက္ကို တင္းၾကပ္စြာ ဆုပ္လိုက္သည္။ ဘယ္သူက က်ားေခါင္းက ေခါင္းေမႊးကို ဆြဲႏႈတ္သလို သူမလူေတြကို ထိရဲတဲ့သတၱိရွိေနရတာလဲ?
မု႐ုံခ်ီခ်ီအမူအယာမွာ ဖုန္းခ်န္တခါမွ မျမင္ဖူးသည့္ ေလးနက္ေသာ အမူအယာျဖစ္ေနသည္။ ဤအမ်ိဳးသမီးသည္ ႏူးညံ့သိမ္ေမြ႕သည္ သို႔မဟုတ္ ခ်စ္စရာေကာင္းသည္၊ ခ်စ္စရာေကာင္းၿပီး အားကိုးရာမဲ့ေသာအသြင္အျပင္ သို႔မဟုတ္ ႏွစ္သက္စရာေမာက္မာသည့္ပုံစံမ်ိဳး ရွိခဲ့ေသာ္လည္း ယခုလိုေရခဲကဲ့သို႔ ေအးစက္ေသာမ်က္ႏွာျဖင့္ သူမပုံစံကို တခါမွ မျမင္ခဲ့ဖူးေပ။
