CHAPTER: 2

63 37 7
                                    

Chapter: 2

The real work will prove your own ability.

"We were having a long quiz tomorrow, I want all of you review our lessons this week." Nagbulongan ang iba dahil sa idineklara ng guro namin. 

Nagpaalam ito sa amin bago umalis. Tumingin ako kay Ryan ng bigla niya akong kalabitin. "Pupunta ka pa rin ba sa library mamaya?" tanong niya. 

I looked out of our room, I was by the window so I had a great view of the wide field where other students were performing in PE.

"Yes, I need to study."

Muntik pang matumba si Ryan sa kinauupuan dahil sa sinabi ko, sapo-sapo niya ang kanyang bibig habang nakatingin sakin. 

"Nilalagnat ka ba farrel?" tinignan ko siya ng masama kaya umatras ang kanyang dila. 

"Hindi naman masamang magbago ryan. Tularan natin si farrel boy," natatawa na sabi ni Jacob. 

"Shut up will you?"

Natahimik sila. Napabuga ako ng hangin at inilagay ang headphones sa magkabilaang tenga. Hindi ko na sila hinintay dahil umalis na ako. Tanghalian na kaya umalis na ang ibang estudyante para pumunta sa labas. 

Some avoided when they saw me, others sidestepped to give me way. I just looked straight down the road as my hand was placed in my pants pocket.

"Himala! Hindi natin nakita si farrel na nakipag-away."

"People change, you know."

"Magandang sign na ba ito?"

"Baka may sinabi 'yung daddy niya kaya nagbago na siya…"

"Hindi ako magtataka kung babalik at babalik pa rin siya sa dati."

I gritted my teeth because of anger. Hindi ko na sila pinansin at nagpatuloy sa paglalakad. I look at my wristwatch while walking.

I was about to turn around when I bumped into a woman holding food. She suddenly looked up so our eyes met. My eyes narrowed as I stared into her eyes, I couldn’t explain her emotion. 

I thought she would complain to me but I was wrong. She knelt down to pick up the food she accidentally threw away, I just stood in front of her while watching what she was doing.

Tumayo na siya at akmang lalampasan ako ng hinawakan ko ang siko niya kaya natigil siya. Tumingin siya sakin at nagsalita, "Bitawan mo ako." Hindi ko siya pinakinggan, humarap ako sa kanya hanggang sa magkapantay ang aming mga mukha. 

Her eyebrows are thick, her eyelashes are long, her lips are red. Her hair is long up to her elbow, I can see the brightness of her pure Filipina beauty.

Napakurap ako ng ilang beses ng magsalita siya, "Tititigan mo na lang ba ako?" nagulat ako sa sinabi niya kaya mabilis ko siyang binitawan. 

She left me stunned. I smirked at what she did. I just watched her back move away from my seat. The other students who saw us were shocked. I just shook and started walking.

Uwian na ngayon, Until now they still can't believe that I'm studying on my own, I just opened the book and started writing notes that I need to study. Our silence was broken by a book that fell not far from my place. I looked there and saw the woman.

Mabilis niyang pinulot ang aklat na nahulog niya, kunot ang noo ko na nakatingin sa gawi niya ng makita ko ang hawak niyang notebook na nakita ko kahapon. Nanatili pa rin ito na nasa kamay niya. 

Mabilis siyang umalis habang dala-dala iyon. Pinagsawalang bahala ko na lamang ito at nagpatuloy sa pagsusulat. 

Ilang minuto ay natapos ko ang pagbabasa ng mga napag-aralan namin kanina, hindi ko nga alam kung ba't ko ito ginagawa kung pwede ko namang idaan sa pera. Alam kong malalaman na naman ni dad 'yun kapag ginawa ko, ang daming mata ni dad sa paligid.

Ended Up With Color Blue Where stories live. Discover now