လောင်းရိပ်
(28)
"ခနနေဦး......''
မင်နီးလေး အခန်းသို့ ထမင်းသွားပို့မည့်
အိမ်အကူ ကောင်မလေး၏ ခြေလှမ်းတွေမှာ
အနောက်မှ ထိတ်လန့်ဖွယ်ရာ ကောင်းတဲ့
အမိန့်သံကြောင့်
ရပ်တန့်သွားခဲ့သည်......
တခြားသူမဟုတ်....
အိမ်ကြီးရဲ့ ပိုင်ရှင်....
တစ်အိမ်လုံးက ဖိန့်ဖိန့်တုန်အောင်
ကြောက်ရတဲ့ ........အရှင်သခင်
သခင်လေး Jeon ပင်.....
Jeon:"ငါ့ကိုပေး....''
အမိန့်သံဆန်လှသလို လက်ကလဲ မြန်သည်...
ကြောင်အစွာ ရပ်ကြည့်နေစဥ်မှာပဲ
ပြင်ဆင်ထားသော ထမင်းနှင့်ဟင်းတွေကိုယူကာ
မင်နီးလေးရှိရာ အခန်းသို့
ဆိုက်ဆိုက်မြိုက်မြိုက်ပဲ
ယူသွားခဲ့ပီဖြစ်သောကြောင့်.....
မျက်နှာ မသာမယာနှင့် အောက်ထပ်သို့
ပြန်ဆင်းလာခဲ့ ရကာ....
စိတ်ထဲမှာတော့ အကိုလေးအတွက်
ပူပန်စိတ်ကြောင့် ငိုချမိမတက်ပင်.....
"ဟဲ့.... ဘာဖြစ်လာတာလဲ...
အကိုလေးအတွက် ပြင်ပေးလိုက်တဲ့ ထမင်းရော
သေချာပေးခဲ့ ရဲ့လား....''
ဘေးမှ အိမ်အကူကောင်မလေးတွေက
ဝိုင်းလာပီး မင်နီးလေးအကြောင်းမေးမှ...
တင်းထားသော စိတ်တွေ ကို လွတ်ချပီး
ငိုချမိကာ.....
"အီးး.....ဟီး.... အကိုလေး...အတွက်
ထမင်းတွေ ကို....သခင်လေးက ယူသွားတယ်..''
"ဘာ....''
"ငါတို့ ရဲတိုင်သင့်နေပီ မဟုတ်လား...''
"ငါတကယ် ဆက်ပီး သည်းမခံနိုင်တော့ ဘူး...
အကိုလေး ဒီတိုင်းဆို သေသွားတော့မှာ..''
"အီးးးးဟီးး...အဒေါ်ကြီး....တစ်ခုခုလုပ်ပါဦး..
ဒီလိုနဲ့ အကိုလေးကို လက်လွတ်ရတော့ မှာလား''
ခံပြင်းတဲ့ စိတ်ကြောင့်
ငိုယို ကာ... မေးနေသော... ကောင်မလေးတွေ ၏
အမေးကြောင့် အဒေါ်ကြီး မှာဘာလုပ်ရမှန်းမသိ
အကိုလေးကို စိတ်ပူသော စိတ် နှင့််
ငယ်ငယ်လေးထဲ က ခစားခဲ့ရသည့်
သခင်လေး Jeon အပေါ်ထားရှိသည့်
သံယောဇဥ်စိတ်.....
အကိုလေး ခံစားရတာတွေ များနေတာကြောင့်
သနားလွန်း၍ အကိုလေး အတွက်
ရပ်တည်ပေးချင်ပါသော်လည်း....
