"ကျွီ..."
ဝမ်ရိပေါ် လမ်းတစ်ဝက်ရောက်နေပြီဖြစ်တဲ့ သူ့ကားကို ပြန်ကွေ့လိုက်သည်။ သူ့ဖုန်းကို တဂွမ်ဂွမ် တစ်လှည့်စီခေါ်နေတဲ့ ရှန်နဲ့ ဇန်ကြောင့် ကားမောင်းရင်းပင်ဖုန်းကို ကောက်ကိုင်လိုက်၏။
"ဟေ့ရောင် ရိပေါ်...မင်းဘယ်မှာလဲ ငါတို့ဒီမှာစောင့်နေတာ ရေချယ်လ်ရောက်နေတာလဲ ကြာပြီ မင်းကို ဒေါပွနေပြီ..."
"သူ့ကိုပြောလိုက် ဒီကိစ္စတွေက မရှိခဲ့ဘူးလို့ သဘောထားလိုက်ပါလို့..."
"ဟေ့ကောင်...အလောင်းအစားကရော...တစ်ဝက်တစ်ပျက်မှာရပ်လိုက်ရင်လည်း အရှုံးပေးတာနဲ့ တူတူပဲနော်..."
"အဲ့တာဆိုလည်း ရှုံးတယ်လို့ပဲထားလိုက်..."
"ရိပေါ် ပြိုင်ကား နှစ်စီးတောင်နော်..."
"မနက်ဖြန်မနက် ရစ်ကီကို အိမ်မှာ ကားသော့လာယူခိုင်းလိုက် ဒါပဲ ကားမောင်းနေတယ်..."
"ဟေ့ရောင်..ဟေ့ရောင်..."
ဝမ်ရိပေါ် စကားကို တိုတိုပြတ်ပြတ်ပြောကာ ဖုန်းကို တိကနဲချလိုက်ပြီး ကားကို တရှိန်ထိုးမောင်းလာတော့သည်။ မနက်ဖြန်ဆို သူအခုလက်ရှိစီးနေတဲ့ ပြိုင်ကားက သူ့ဟာ ဟုတ်တော့မှာ မဟုတ်ဘူး။ ပြိုင်ကားနှစ်စီးက သူ့နှလုံးသားနဲ့ လဲပစ်လိုက်ဖို့အထိတော့ လုံးဝမတန်ဘူးမလား။
ကိုးနှစ်သားအရွယ်တုန်းကပေါ့...
သူ့အခန်းရှေ့မှာ မျက်ရည်လည်ရွှဲနဲ့ အာခေါင်ခြစ်လာငိုနေတဲ့ တစ်ယောက်က...
"ရိပေါ်...ရိပေါ် လိမ်ပျံကြီးစီးပြီးကျန့်ကျန့်နဲ့ အဝေးကြီးကို သွားမလို့ဆို..."
လေယာဉ်ပျံကိုတောင် ဖြောင့်ဖြောင့်မပြောတတ်သေးတဲ့ ကျန့်ကျန့်ထက်စာရင် သူက အများကြီးရင့်ကျက်ခဲ့တယ်။ မျှော်လင့်ချက်အမှားတစ်ခုကို ပေးခဲ့တာတော့ မဟုတ်ဘူး။
သူ့နောက်လိုက်ချင်ရင် ပိုက်ဆံစုထားပါလို့ပြောခဲ့လိုက်တာက တကယ်တော့သူကျန့်ကျန့်ရဲ့အကျင့်လေးကို သိလို့။ တကယ်လို့ ဒီလို မျှော်လင့်ချက်လေးသာ မပေးခဲ့ရင် ကျန့်ကျန့်က သူမထွက်သွားခင် တစ်နှစ်လုံး ဝမ်းနည်းနေမှာ။
YOU ARE READING
Piggy Bank
Fanfictionစုဘူးလေး မပြည့်ခင်မှာ ထွက်သွားတယ်။ စုဘူးလေး ပြည့်ခါနီးမှာ ပြန်ရောက်လာတယ်။ ရိပေါ်က သိပ်ဆိုးတယ်..... ဒါပေမယ့် ရိပေါ်ကို ကျန့်ကျန့် ချစ်တယ်။
