"ကၽြီ..."
ဝမ္ရိေပၚ လမ္းတစ္ဝက္ေရာက္ေနၿပီျဖစ္တဲ့ သူ႔ကားကို ျပန္ေကြ႕လိုက္သည္။ သူ႔ဖုန္းကို တဂြမ္ဂြမ္ တစ္လွည့္စီေခၚေနတဲ့ ရွန္နဲ႔ ဇန္ေၾကာင့္ ကားေမာင္းရင္းပင္ဖုန္းကို ေကာက္ကိုင္လိုက္၏။
"ေဟ့ေရာင္ ရိေပၚ...မင္းဘယ္မွာလဲ ငါတို႔ဒီမွာေစာင့္ေနတာ ေရခ်ယ္လ္ေရာက္ေနတာလဲ ၾကာၿပီ မင္းကို ေဒါပြေနၿပီ..."
"သူ႔ကိုေျပာလိုက္ ဒီကိစၥေတြက မရွိခဲ့ဘူးလို႔ သေဘာထားလိုက္ပါလို႔..."
"ေဟ့ေကာင္...အေလာင္းအစားကေရာ...တစ္ဝက္တစ္ပ်က္မွာရပ္လိုက္ရင္လည္း အရွုံးေပးတာနဲ႔ တူတူပဲေနာ္..."
"အဲ့တာဆိုလည္း ရွုံးတယ္လို႔ပဲထားလိုက္..."
"ရိေပၚ ၿပိဳင္ကား ႏွစ္စီးေတာင္ေနာ္..."
"မနက္ျဖန္မနက္ ရစ္ကီကို အိမ္မွာ ကားေသာ့လာယူခိုင္းလိုက္ ဒါပဲ ကားေမာင္းေနတယ္..."
"ေဟ့ေရာင္..ေဟ့ေရာင္..."
ဝမ္ရိေပၚ စကားကို တိုတိုျပတ္ျပတ္ေျပာကာ ဖုန္းကို တိကနဲခ်လိုက္ၿပီး ကားကို တရွိန္ထိုးေမာင္းလာေတာ့သည္။ မနက္ျဖန္ဆို သူအခုလက္ရွိစီးေနတဲ့ ၿပိဳင္ကားက သူ႔ဟာ ဟုတ္ေတာ့မွာ မဟုတ္ဘူး။ ၿပိဳင္ကားႏွစ္စီးက သူ႔ႏွလုံးသားနဲ႔ လဲပစ္လိုက္ဖို႔အထိေတာ့ လုံးဝမတန္ဘူးမလား။
ကိုးႏွစ္သားအရြယ္တုန္းကေပါ့...
သူ႔အခန္းေရွ႕မွာ မ်က္ရည္လည္ရႊဲနဲ႔ အာေခါင္ျခစ္လာငိုေနတဲ့ တစ္ေယာက္က...
"ရိေပၚ...ရိေပၚ လိမ္ပ်ံႀကီးစီးၿပီးက်န႔္က်န႔္နဲ႔ အေဝးႀကီးကို သြားမလို႔ဆို..."
ေလယာဥ္ပ်ံကိုေတာင္ ေျဖာင့္ေျဖာင့္မေျပာတတ္ေသးတဲ့ က်န႔္က်န႔္ထက္စာရင္ သူက အမ်ားႀကီးရင့္က်က္ခဲ့တယ္။ ေမၽွာ္လင့္ခ်က္အမွားတစ္ခုကို ေပးခဲ့တာေတာ့ မဟုတ္ဘူး။
သူ႔ေနာက္လိုက္ခ်င္ရင္ ပိုက္ဆံစုထားပါလို႔ေျပာခဲ့လိုက္တာက တကယ္ေတာ့သူက်န႔္က်န႔္ရဲ့အက်င့္ေလးကို သိလို႔။ တကယ္လို႔ ဒီလို ေမၽွာ္လင့္ခ်က္ေလးသာ မေပးခဲ့ရင္ က်န႔္က်န႔္က သူမထြက္သြားခင္ တစ္ႏွစ္လုံး ဝမ္းနည္းေနမွာ။
YOU ARE READING
Piggy Bank
Fanfictionစုဘူးလေး မပြည့်ခင်မှာ ထွက်သွားတယ်။ စုဘူးလေး ပြည့်ခါနီးမှာ ပြန်ရောက်လာတယ်။ ရိပေါ်က သိပ်ဆိုးတယ်..... ဒါပေမယ့် ရိပေါ်ကို ကျန့်ကျန့် ချစ်တယ်။
