Wish Upon A Fading Star

Chapter 21

Malia POV:

*knock* *knock*

Nagulat ako ng may biglang kumatok sa room ni mommy kung saan ako natulog kagabi. When I awoke, she was no longer beside me perhaps she left early for work. I've also been reflecting closely on what mom said last night. I tried calling dad pero hindi ito sumasagot at baka may tampuhan pa rin sila ni mommy kaya hinayaan ko na lang. Same to mama Imee.

When I opened the door, it was manang pala.

"Magandang umaga po manang ano po yun?" tanong ko sa kanya.

"Magandang umaga din po ma'am, mag agahan na po kayo. Bilin din po ng mommy niyo ay huwag po muna kayong lalabas"

Tinanguan ko lang ito at sinabihan na susunod na lang ako sa baba.

While I was eating, I wasn't completely oblivious to what mommy had told me last night. Simula nang bata ako ay ngayon lang ako nito pinagmalupitan.

"Ma'am ayos lang po ba talaga kayo? Pasensya na po kung akala niyo ay nangingialam ako pero bakit po kayo may pasa sa balikat niyo po?"

My gaze immediately shifted to my arms. It has a bruise at mukhang kay mommy nanggaling ito dahil may bahid pa ng daliri niya.

"W-wala po ito manang, ayos lang po ako. Kasalanan ko din naman po kung bakit nagalit si mommy kagabi" sambit ko at tinapos na lang ang pagkain ko.

"Nako ma'am mukhang ang liit lang ng kinain niyo po. Nababahala na po kasi ako ma'am simula pa noong isang linggo kayong putla at ang hina niyo po"

"Manang pwede ko po ba kayong mayakap?" bigla kong giit.

"S-sige po ma'am"

I held manang as tightly as I could for I had not felt this way since I was diagnosed with leukemia kila mom and dad, at hindi ko pa rin nasasabi sa kanila because I'm at a loss for how and where to begin, as they both keeps on avoiding me. Pati si manang ay hindi rin alam.

"Mukhang isang yakap ng na mimiss niyo po ang mga magulang niyo ma'am ah. Yung anak ko nga din po, magka edad lang kayo ganitong-ganito din siyang maglambing at yumakap sa akin" manang said as I break the hugged.

"P-pasensya na po manang kung napatagal" I said.

"Nako ma'am huwag po kayong ganyan, ang swerte ng apo nila ma'am at sir Greggy sa inyo kasi nakapa intindihin at mabuti niyong anak"

"Siguro po sa inyo ganon ang paningin niyo pero sila mukhang iba nga po"

"Kung may problema po kayo ma'am handa po akong pakinggan kayo at hinding-hindi ko po kayo lalaitin sa nararamdaman niyo"

"Salamat po manang, ang mga anak niyo po ang pinaka ma swerte sa inyo. Kasi may isang mabait at mapag intindi silang nanay"

"Yun nga po ma'am eh yung iba ma swerte pero yung iba hindi kasi naiinggit sila dahil wala silang tatay at ako na lang ang bumubuhay sa amin"

"That's why hanga po ako sa inyo, kahit ano pa pong maging paningin sa inyo ng mga anak niyo ay sana huwag pong mag iba yung tingin niyo sa kanila dahil sa huli kailangan na kailangan nila po pa rin kayo"

"Nako ma'am napa-iyak naman po ako sa sinabi ninyo. Salamat po ma'am ha, napaka busilak ng inyong puso, kaya ang sarap niyo pong kausap eh. Naiintindihan niyo ang isang tao at hindi basta-basta nanghuhusga"

"Nako wala po yun manang, hanga nga po talaga ako sa inyo dahil nagawa niyong maging haligi at ilaw ng tahanan"

Nginitian lang ako ni manang at may sasabihin pa sana ako ng biglang sumulpot si manong guard.