Pleasure me, Prof. (Professor Series #1)

17

Her Point of View.

Four years ago... Four years ago when I found out that I was pregnant.

"She is currently suffering Severe Depression," Ipinikit ko ang mga mata ko pero agad ding napadilat nang marinig ang sunod na sinabi ng Doktor. "At kailangan agad itong maagapan lalo na sa katulad niyang nagdadalang tao. Makakasama ito sa kalagayan niya at sa magiging anak niya." Kunot noong napatingin sa akin si Tito Carter, naguguluhan.

I didn't speak. Wala akong maramdaman. I don't know what to feel about it. I feel nothing but pain. Besides, inaasahan ko naman na 'yon... Inaasahan ko ng mabubuntis ako dahil nakalimutan kong magtake ng pills.

Noong magsuka ako sa school doon na mas lumakas ang kutob ko na baka buntis na nga ako kaya balak kong magpacheck-up, pero nang malaman kong na food poison pala ako, hindi na natuloy ang balak kong magpacheck-up.

Dahil naisip ko na baka hindi naman pala ako buntis. But now that I confirmed that I am really pregnant. I don't know what to feel about it. Alam kong kay Goldwin 'to. Pero sa sitwasyon namin ngayon, there is no point on telling him about this. Para saan pa? Sigurado naman akong hindi niya 'to tatanggapin. He's with Sydney now.

My chest became heavy than it already was because of that. My eyes started to water at the thought of them, being happy together without Goldwin knowing that I am carrying our child.

They were happy while I was suffering.

"Ano pong ibig sabihin niyo Doc.?" Naguguluhang tanong ni Tito Carter sa Doktor. "Buntis ang pamangkin ko?"

"Yes po, hindi niyo pa po ba alam?" Sagot ng Doktor. "She's two weeks pregnant."

I am so lucky to have Tito Carter and Tita Melanie as my second parents. When they found out that I was pregnant. Hindi sila nagalit. Hindi nila ako sinabihan ng masasakit na salita. Hindi nila ako pinalayas. In fact, they cheered me up.

They helped me to go through it. They even adviced me, na kahit gaano kahirap ang pinagdaraanan ko. Huwag kong ipalaglag ang bata sa sinapupunan ko. Pero hindi naman talaga sumagi sa isip ko na magpalaglag. I have grudges towards my father's child only. Kaya bakit ko siya idadamay? Wala naman siyang kasalanan. Besides, I can never take someone's life. Lalo na sa sarili kong dugo't laman.

Mary is my everything.

Isa siya sa mga nagpapalakas ng loob ko noong nagpapagaling ako. She was my motivation. When I finally processed that I'm pregnant. At first, natakot ako. Pero dahil alam kong nandiyan sila Tito Carter at Tita Melanie at alam kong hindi nila ako pababayaan, napalitan ng kasiyahan ang takot ko. Pinangako ko sa anak ko at sa sarili ko na aalagaan at mamahalin ko siya ng buong puso.

Buti na lang mahigpit at malakas ang kapit ni Mary noon kaya kahit nagpapagaling ako mula sa Severe Depression hindi naapektuhan ang pagbubuntis ko sa kaniya. Kahit noong na food poison ako. Buti hindi naapektuhan ang pagbubuntis ko no'n. Sobrang nagalit ako no'n kay Haley nang malaman kong siya ang totoong lumason sa'kin at mapagtantong muntik niya ng mapatay ang anak ko.

Gusto ko pa siyang ipakulong noon pero kinalaunan hinayaan ko na rin, ang importante walang masamang nangyari sa anak ko.

Also Nameis, Zenna, Margaux and Fury. When they found out that I was pregnant. Hindi nila ako hinusgahan. They were so happy for me. Parang mas excited pa nga sila sa'kin noon na maipanganak ko si Mary. They were so excited to see the baby.

Fury even offered that he can be a father of my child which is he really did. Simula nang isilang ko si Mary nandoon na si Fury. Hanggang lumaki si Mary nandiyan si Fury para sa kaniya. Kaya parang pangalawang tatay na ang turing niya kay Fury. That's why she use to call him Daddy.